Wéér één van die onderwerpen die me zo van weerzin vervullen dat ik ze maar helemaal niet volg: het geval Amanda Knox. Ik weet er helemaal niets van, dus over de zaak ga ik mijn mond niet opendoen. Misschien heel even over wat je weet als je al die dingen niet leest, maar ook niet kan vermijden dat je voortdurend die titels ziet verschijnen: een ijselijke moord, twee studenten die in het beste geval op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn en ontzettend de schijn tegen hebben, en anders zijn het kille moordenaars die misschien wel hun straf zullen ontlopen.
Want dat is wat nu al jaren de krantenkoppen haalt. De verdedigers schreeuwen hun onschuld uit, en wijzen op hoe ontzettend het is als onschuldige in dat soort molen terecht te komen. Laat staan dat je nog eens 26 jaar in een gevangenis terechtkomt. Maar voelt het niet een beetje aan als "jullie kunnen niets bewijzen? Daarnaast de familie van het slachtoffer die in alle talen gerechtigheid eist - maar hebben ze er bij stil gestaan dat het niet is omdat je een verdachte aanwijst, dat je ook een schuldige straft?
Bijvoorbeeld, kan je je inbeelden dat je nu onschuldige studenten de cel in draait, 26 jaar tevreden de krant leest en dan in een bekentenis op een sterfbed verneemt dat de ware schuldige al die tijd de dans ontsprongen is?
En het feit dat de zaak believers en non-believers aantrekt als vliegen naar de stroop zet (denk ik) alleen maar méér in de verf dat we het gewoon niet weten.
De vraag die me wel interesseert is: wat is het ergste, een onschuldige die heel zwaar gestraft wordt, of de schuldige aan een weerzinwekkend misdrijf die vrijuit gaat?
Op een abstracter niveau kan je ook heel hard nadenken over vragen als "op basis van welk soort criteria beslis je antwoorden op vragen als de vorige", maar dat gaat naar takken van de filosofie die me altijd nogal te boven gaan.
Ik doe het maar op basis van intuïtie. Volgens mij is de onschuldig gestrafte erger dan de vrijuit gaande schuldige. Maar ik vind dat laatste ook heel erg, hoor! De vraag was alleen of er iets is dat nog erger is. En natuurlijk kan mijn intuïtie het mis hebben. Bijvoorbeeld volgt er uit dat schuldigen aan weerzinwekkende misdrijven zich kunnen verschuilen achter "je kan niets bewijzen". Nee, fanatiek ga ik er niet om worden. Soms is een grote zucht ook filosofie... misschien?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten