Sinds mijn boekenplankje met oude geschiedenis niet langer beperkt is tot Griekenland en Rome zwerf ik wel eens rond in dat heel oude Midden Oosten. Wanneer je in Mesopotamië terechtkomt valt al snel de naam Ur, en ineens gaat mij een heel ander licht op. Ur? Dat was toch de plaats waar Abraham, de stamvader van de joden èn de Arabieren vandaan komt? Waren de Semitische volkeren dan Mesopotamiërs - of waren de Mesopotamiërs misschien Semitische volkeren? Je ziet dat de vragen zich vermenigvuldigen als de broden en de vissen...
Ik sla dus maar eens een heel andere richting in, en ineens kom ik op een punt waarover ik bijna angstvallig probeer helemaal niets te zeggen: wegens totaal gebrek aan relevante kennis, en ook zeer hoog oplopende emoties. Want na enkele sprongen van ocharme een millennium hier en een millennium daar zit ik niet langer bij Abraham, maar wel in het hedendaagse Israel. En er bekruipt mij een ietwat contra-intuïtief idee.
Men heeft u gezegd dat de staat Israel zich in een precaire situatie bevindt. Omringd door vijandige volkeren in de ruimte ziet het er al niet beter uit in de tijd. Die vijandige volkeren zien Israel immers als een kruisvaardersstaat! En daarmee refereren ze aan het geduld waarmee de Arabieren destijds na verschillende eeuwen de kruisvaarders verdreven hebben. En ze refereren naar de duizend jaar die inmiddels voorbij zijn, maar die niet beletten dat de Arabieren de zaak nog vers in het geheugen hebben. Die paar decennia die Israel bestaat vallen daarbij in het niet, en de horizon ziet er donkerzwart uit.
Ziet er indrukwekkend uit, nietwaar? En toch, als je van geduld spreekt. Zomaar uit het blote hoofd komt Mozes in me op. Laat me er het jaar 1,250 op plakken: en dat is dan wel voor Christus. De Kruistochten zelf liggen dan nog even ver in de toekomst als wij in de toekomst lagen toen Hannibal over de Alpen trok. En tot de dag van vandaag vertellen de joden, als quasi dagelijkse kost, over hoe Mozes de ballingen uit Israel onder het juk van Egypte uithaalde, en terug naar Israel leidde.
En, steeds omdat ik van ronde getallen houd, laat ik 750 jaar voorbij gaan. De kruistochten liggen nog altijd even ver in de toekomst als wij in de toekomst lagen tijdens de Val van Rome. En de joden waren alweer in ballingschap, deze keer in Babylon, en de tempel was verwoest. De beroemde hete tranen aan de oevers van de rivieren worden geplengd, de beroemde profeten spreken hun woord... En hop! Nauwelijks een oogwenk - op deze tijdsschaal - gaat voorbij, en ze zitten weer allemaal in het Beloofde land.
En laat nog eens een half millennium passeren, en deze keer zijn het de Romeinen die er de boel kort en klein slaan, en de tempel is nog maar eens verwoest, en de joden raken verspreid over de ganse wereld, en deze keer gaan er tweeduizend (2,000!) jaar over... En waar zitten al de joden na die twee - dui - zend jaar zodra ze maar een beetje de kans zien? Waar?
Je hebt het.
En tegen die gasten gaan ze nu een propaganda oorlog beginnen, zodat uitgerekend de joden geïntimideerd moeten worden met de "lange termijn"? Iets zegt me dat ze het niet noodzakelijk met de juiste tegenstander aan het proberen zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten