En dat was de toestand van de laatste weken en maanden, hier in huize Sarah & Thomas. Nu heb ik het eens opgezocht, en hoewel ik vond (voor zover ik daar kijk op heb) dat de toenmalige peuter Sarah traag was in haar spraakontwikkeling, lijkt ze destijds dit niveau een maand eerder dan haar broer te hebben bereikt (1). Ze kon een hoop meer dan Thomas nu, toen ze een maand jonger was.
Maar goed, dit is een post om voor peuter Thomas te registreren wat ik enkele jaren geleden ook maar uit plezier over peuter Sarah schreef, maar waarover ik nu erg blij ben het terug te vinden. Dus laat het gerecordeerd (neenee, geen typefout; neologisme) zijn voor posteritie, dat peuter Thomas nu "appe" kan zeggen voor appel, en "-dààn" voor gedaan, "oe" voor koekje en "uu" voor tutje. Hij kan "dada" tegelijk met het handje zwaaien, en hij zegt "aude" voor auto. "àààà-ààààà" gebruikt hij vaak in de buurt van zijn zus, dus we denken dat hij "Sarah" bedoelt.
Toch ben ik ervan overtuigd dat het heel weinig zegt, of ze nu vroeg of laat zijn. Ik voel dat hij heel veel dingen weet en begrijpt, en dat het kunnen spreken een enorm complex geheel van kleinere bouwstenen is, die ze evenwel ook nog eens allemaal individueel moeten verwerven. En dus maak ik me sterk dat er zijn die op achttien maanden perfect "auto" kunnen zeggen, maar er misschien nog lang niet aan toe zijn het verschil te kennen tussen zijn eigen fles melk, terwijl zijn zus allemaal spannende dingen te eten krijgt. Of zoiets.
Soit. Zoals ik zei, verder dan een post om te registreren raak ik niet. Het was alweer 19.30 toen ik thuis was, en toen moesten de kindjes nog eten... Het zal wel terugkomen, één dezer, dat bloggen. Maar momenteel kan ik het gewoon niet opbrengen.
-----------------------------------------
Een update twee dagen later. Het weze ook nog vermeld ende verkondigd dat peuter Thomas (die dezer dagen werkelijk elke dag, zonder overdrijven, nieuwe klanken verwerft en nieuwe vermogens aanleert, zich voor het eerst bovenaan de trap heeft neergezet, zijn beentjes over de hoogste tree heeft geslagen, en zich glunderend, helemaal in zijn eentje, tree per tree naar beneden heeft laten glijden. Ik kan er bij zeggen dat ik hem dat van zodra hij kon rechtop zitten in mijn handen heb laten doen. Natuurlijk was dat destijds veel te vroeg, maar ik veronderstel dat na een jaar de mechaniek is ingesijpeld, en zo hebben wij ook weer een zorg minder...
En als we dan toch aan het updaten zijn is het misschien interessant te notuleren dat kleuter Sarah, toen ze een doos met puzzelstukjes had laten vallen, ter harer verdediging probeerde: "het was de zwaartekracht".
-----------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/04/peuter-twintig-maanden-stapt-en-spreekt.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten