Vandaag heeft baby Simon zich van zijn buikske op zijn rugske gerold. Hij is ruim zes maanden oud. Gewoon voor het geval dat nageslacht ergens in de (momenteel verre) toekomst in de gelegenheid is dit nog eens na te slaan (dat is me zo ineens te binnen geschoten, dat dat misschien wel kan...): hoi, mensen, we hopen van hieruit, in 2009, dat het een beetje goed gaat? De planeet nog niet om zeep, en lukt het een beetje met dat Arabisch?
Kleuter Sarah hoorde dat een bepaald speeltje verdwenen was naar de zolder, en dat het een goed idee was om het terug te gaan halen. "Ik zal het wel gaan halen" zei ze met de grote oogjes, eigen aan de onschuld van haar leeftijd. Waarna de vraag volgde: "waar is zolder?".
Ze weten veel, die ukken van vier jaar, maar ze weten dus toch nog niet alles.
En peuter Thomas, twee jaar en vier maanden oud, vormt zinnetjes van twee en drie woordjes. Hij kan beter zingen dan spreken. Maar een glimlach! Hij weet zeer goed dat het zeer moeilijk is om boos te zijn op een peuter die zo'n glimlach kan opzetten. Bovendien kan hij enorm aandoenlijk zijn als hij hartverscheurend begint te huilen, bijvoorbeeld omdat hij zijn zin niet krijgt, of omdat we ondanks de stralende glimlach toch boos zijn ("en wie zal nu al die rotzooi opkuisen?").
En hij antwoordt op alle vragen met "ikke!". Maar denk vooral niet dat jij slimmer bent dan zo'n peuter.
Papa: "Wie gaat er een flesje melk drinken?"
Peuter Thomas: "Ikke!"
Papa: "En wie gaat er daarna naar zijn bedje?"
Peuter Thomas: "Ikke nie!"
Doek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten