Op dat punt relativeer ik mijn "scratch" een beetje, in die zin dat er een wetenschappelijk project van de Antwerpse Zoo liep (en nog loopt), onderzoek naar het leven van chimpansees en gorilla's uit de streek. Die mensen hadden al snel de realiteit aan het werk gezien dat conservatie van wouden en dieren niet kan als je niet eerst de mensen die er wonen uit de ellende helpt. En één van de vaststellingen was dat de lokale bevolking, als onderdeel van een bredere "slash and burn" aanpak ook de voordelen van honing onderkende - en dus in hun jacht op honing alle bijennesten die ze maar konden vinden vernietigden.
Dat was waar onze "Ape Assistence" VZW optrad. De bedoeling was de lokale mensen in de geheimen van de bijenteelt in te wijden, ze een opleiding als imker aan te bieden en als het allemaal een beetje meezat konden ze enkele jaren later - ongeveer nu, dus - geld verdienen aan de verkoop van honing. En wie een job heeft in de honingindustrie, die hoeft geen regenwouden om te hakken.
De nieuwsbrief vertelt ons dat het na de vele moeite, de problemen en de frustratie van de eerste jaren de goede kant lijkt op te gaan. Het is een thema dat ik hier al eerder heb neergezet, zoals ik al eerder heb verteld over het schooltje dat "we" er parallel naast hebben gezet (2). Als je er zelfs maar een beetje belangstelling voor hebt is het misschien eens de moeite de fotootjes te bekijken: dat was vijf jaar geleden een verkommerende school zonder middelen. Gewoon een paar vrijwilligers, waarvan de Raymonde uit de tekst met grote voorsprong de nummer één is, die op zeer menselijke schaal (geen miljoenenbudgetten, bij ons, vrees ik) proberen een paar Afrikaanse dorpjes van een school en een activiteit te voorzien.
Deze keer is me weer een ander subthema opgevallen, en dat zijn pogingen om de landbouw zelf duurzamer te maken. Dat is precies wat er in het Europa van kort voor de grote opleving is gebeurd. Het inbrengen van nieuwe soorten planten liet toe de grond veel intensiever te bewerken, en de hogere inkomens zullen hun bijdrage aan de latere ontwikkeling van Europa wel geleverd hebben. Hier is de bedoeling de kaalkap tegen te gaan. De mensen bewerken de grond tot die er van uitgeput raakt, en als het zo ver is rooien ze een nieuw stuk woud, en nog een aantal cycli later heb je woestijn, of het scheelt niet veel. Maar als een toevallig passerende VZW op menselijke schaal ook eens probeert om daar met een rijkere plantengroei iets aan te doen: misschien lukt het wel om niet alleen met de bijen, maar ook met de grond zelf naar een duurzamer evenwicht te streven?
Wat ik er zo opmerkelijk aan vind is dat heel gewone mensen - ik bedoel natuurlijk alweer: Raymonde - in staat blijken een soort verschil te maken dat niet alleen voor een hoop mensen ginder een groot verschil betekent, maar dat zelfs een rol speelt in al onze problemen rond ontwikkeling, duurzaamheid en soortgelijke grote vragen. Zouden er zo nog veel meer mensen rondlopen, vraag ik me af, die je absoluut niet zou herkennen als je ze op straat tegenkwam, maar die toch zo in staat zijn tot veel meer dan al die theorieën en ronkende beginselverklaringen? Het zal wel geen toeval zijn, zeker, dat de mensen die echt iets kunnen meestal niet de mensen zijn waarop je kan stemmen?
---------------------------------
(1)
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/search/label/Onze%20VZW
Geen opmerkingen:
Een reactie posten