"Oei, zeker weer veel slaapgebrek, de laatste tijd?" vroeg een familielid dat af en toe het blog volgt me op het communiefeest. Wel, neen, eigenlijk niet. Ik heb inderdaad helemaal geen zin om te bloggen, de laatste tijd. Dat ligt echter aan een combinatie van heel andere factoren. De zwakste is dat ik de laatste weken weer een beetje loop te spelen in de tuinen van usenet waar ik het "denken" van de creationisten aftast. Ik geef toe dat het voor een stuk immatuur gedrag is, maar er zit ook een educatieve kant aan vast. De uitdaging is ondanks alles kalm te blijven, èn een zekere vooruitgang te boeken in de inhoud van de discussie. Ik erken dat ik daar helemaal niet goed in ben en dat ik dus nog veel moet oefenen. Maar ik geef ook toe, het blijft ergens een vorm van goedkoop amusement.
De tweede factor is dat het zo'n mooi weer is, al bijna twee maanden lang. Ik zit liever in de tuin. Ik ga liever met de kindjes, bijvoorbeeld met familie en vrienden die ook kindjes hebben, naar speeltuinen en kindvriendelijke eetgelegenheden. Zo kwamen we vandaag thuis van het communiefeest, en op de rit van amper twintig minuten lagen de twee kleuters en de peuter vast in slaap: van het vele spelen met de andere kleuters en peuters van de familie. Maar een half uur nadat de hele bende in de bedjes lag verscheen ineens kleuter Sarah, springlevend, klaarwakker, breed glimlachend: boke eten. En dan nog een verhaaltje, natuurlijk. Het beeld van zo'n opgetogen kleutertje dat samen met haar papa naar "het groot bed van mama en papa" glipt omdat de andere kamers bezet zijn door slapende broertjes... Het duurt maar twee seconden, maar het blijft in je hart gegrift.
Deze keer komt het verhaal uit een cyclus van "Sindbad de Zeeman". Op een bepaald moment is er sprake van twee onzichtbare geesten die ervoor zorgen dat een slapende prins in het gezelschap van een slapende prinses wordt gebracht, waarna ze zo nieuwsgierig zijn om te weten wat er gebeurt wanneer de slapers wakker worden dat ze zich verbergen achter het gordijn om het mee te maken.
Papa heeft natuurlijk niets vreemds opgemerkt, maar kleuter Sarah fronst de wenkbrauwen. "Waarom verbergen die geesten zich achter het gordijn als ze onzichtbaar zijn?" zegt ze. Papa zit er met open mond op te kijken. Ja, waarom? In de zeer vervelende stilte - waarom moet ik toch terugdenken aan mijn examentijd? - heft kleuter Sarah in wanhoop haar handjes half ten hemel en zegt op verongelijkte toon "dat zijn toch domme geesten, ze zijn onzichtbaar en toch verbergen ze zich achter een gordijn!".
En tenslotte, de belangrijkste factor waarom het niet gaat met de bloggerij is paradoxaal genoeg juist goed nieuws. Stilaan verbetert zich dat beruchte slaapgebrek naar het punt dat ik denk dat ik 80% haal van wat ik zou moeten halen. Dat wil zeggen, omdat ik iemand ben die altijd veel slaap nodig heeft gehad ziet mijn slaapregime er al behoorlijk "normaal" uit: zeg zeven uur slaap per nacht, drie nachten per week onderbroken, en af en toe nog een mindere nacht. Niet genoeg voor mij, maar wat een verschil met de "harde tijden". En paradoxaal genoeg, dus, is het effect van een weer ontwakende geest dat ik veel meer tijd besteed aan het lezen van boeken, een hoop "liefdes van vroeger", in feite ongeveer de titels die hier op dit blog in de rubriek "favoriete non-fiction boeken" staan. En ja, als ik de kans heb om op een mooie zomeravond met een boek in de tuin te zitten, dan is er geen sprake van bloggen.
Het zou kunnen dat het hier nog een tijdje rustig blijft. Maar maak je over mij vooral niet ongerust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten