Mijmerend over oude tijden schoot me een scène te binnen uit de tijd dat we met de school op Griekenlandreis waren. Daar lag ergens bij een opgraving met een heel grote naam ("Olympia"? "Delphi"?) een grote stapel, zeg maar een berg, scherven, potstukken en andere rommel, allemaal versierd zoals in de kraampjes met souvenirs voor toeristen, en omspannen met een een fijn en stevig gaas, plus in meerdere talen de waarschuwing dat het er zwaar ging stormen indien je er durfde aan te komen.
Zoals ik het me herinner (maar het is lang geleden) heb ik me laten vertellen (maar waarom zou je geloven wat ze je vertellen?) waren het allemaal tweeduizend en enkele eeuwen oude scherven die onder geen enkel beding in handen van toeristen, buitenlanders en ander gespuis mochten vallen, en daarom ten gepasten tijde vernietigd zouden worden. In het bijzonder herinner ik me een potje van een afgeplatte bolvorm, met een groot oor en een sierlijke tuit; als het een beetje groter was geweest had het bij ons een theepotje kunnen zijn. Het was fraai geïllustreerd met een tekening in het oranje en zwart dat je je waarschijnlijk meteen kan voorstellen, en het was zwaar ontsierd doordat er een groot gat inzat, met veel hoeken en scheuren; kortom, je kon je inbeelden dat er wel ergens vier of vijf scherven te vinden waren, die daar precies in zouden passen.
Maar voor de rest kon je nog heel goed zien hoe het er ongeveer had uitgezien, en ik stond me te bedenken, op de rijpe leeftijd van zestien jaar, dat ik in feite veel liever een zwaar ontsierd potje uit de tijd van Plato op mijn nachtkastje had staan dan de beste namaak van vandaag. En daar lag het, op de vuilhop, te midden van een hoop andere spullen.
Nog altijd weet ik niet of het waar is, van dat "vernietigen". Maar ineens zit ik te denken aan de "Europese schuldencrisis", die in Griekenland harder huis houdt dan ongeveer om het even waar. En daar houden Griekse ambtenaren zich bezig met het verzamelen, bewaken en vernietigen van scherven waarvoor toeristen zoals scholieren gemakkelijk wel een euro of zo hadden overgehad. Laat staan toeristen die volwassen mensen zijn, met voldoende inkomsten om naar Griekenland op vakantie te gaan.
Nu, de schuldencrisis zullen ze er niet mee oplossen, maar wat minder kosten en wat meer inkomsten; het zal toch geen kwaad kunnen? Bovendien schoot me vandaar de nogal woeste verhalen te binnen over "ze moeten maar wat eilanden verkopen". Ik weet niet in welke mate er daar inderdaad significante sommen te rapen vallen in vastgoed; volgens mij lijkt het meer op het soort grappen die bedoeld zijn om onder de gordel te arriveren. Maar de "train of thoughts" voerde me met één ruk weer naar België! Schuldencrisis, begrotingstekorten, "sommen te rapen in vastgoed"... Doingggg!
We hebben het hier al gehad over de "dure bouwgronden", vergezeld van het feit dat (blijkbaar) de overheid (a) zelf de grootste eigenaar van bouwgrond is maar (b) dat niet eens weet, en ook van het feit dat ze overwegen om gronden aan te kopen om ze "beschikbaar te maken" voor een breder publiek (1). Vooral dat laatste leek me zo opvallend een geval van "duur kopen en goedkoop verkopen" dat ik niet weet hoe ze het denken te combineren met de schuldencrisis. Maar het ei van Olympos zou natuurlijk zitten in het feit dat ze blijkbaar die gronden al hebben. Misschien weten ze het nog altijd zelf niet, maar als de crisis groot genoeg wordt komen, wie weet, zelfs de politiekers het op een dag te weten?
En zeker, gemakkelijk hoeft het niet te zijn, want voor zover het al waar is zitten al die gronden verspreid over al die lokale overheidjes en alfamannetjes, dus begin daarmee maar eens iets te organiseren. Maar toch. Zeg dat je probeert één miljard schulden weg te werken. Zeg dat je bouwgrond 100 euro per vierkante meter kost. Dus je moet 10 miljoen vierkante meter vinden. Volgens Wikipedia heeft België 34,000 vierkante kilometer oppervlak. Ik ben ontzettend slecht in werken met eenheden, maar als een vierkante kilometer een zijde van duizend meter heeft, dan heeft een vierkante kilometer een miljoen vierkante meter. Dus tien miljoen vierkante meter vinden en verkopen aan 100 euro per meter lijkt op het eerste zicht niet bepaald onoverkomelijk. Hoewel ik al lang serieus uit de bocht kan gegaan zijn heb ik eerder het gevoel dat we wel wat meer kunnen dan één armzalig miljardje schuld af te bouwen.
Kijk, ik weet het niet. Maar als ik lees dat gemeentelijke holdings wanhopig zitten te wachten op een betekenisvol dividend uit de bankwereld (I wish you a fat lot of good luck, en ook "don't hold your breath"...) EN dat ze zich afvragen hoe ze de bouwgronden toegankelijker kunnen maken EN dat ze zelf de grootste eigenaar aan bouwgrond zijn...
... EN ik neem aan dat ze "de wet van vraag en aanbod" kennen...
Nu ja, je ziet het punt.
-------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/04/dure-bouwgrond.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/11/bij-de-dure-bouwgrond.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/01/dure-bouwgronden-aflevering-3.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten