"Papa" zegt scholier Sarah in het halfdonker en met slaperige oogjes, zoals ze altijd pas uit haar bedje komt, "kan de komeet ook 's nachts vallen?"
Ik had het toch gezegd, een paar dagen geleden (1), dat je zo'n kindje één en ander kan vertellen en dat je soms verbaasd staat over wat er dan allemaal in dat hoofdje gebeurt. Wel, we hadden het over de geschiedenis van het leven, en dus waren de dinosaurussen gepasseerd: maar waar zijn die dan nu? ("Papa, wat betekent dat, uitgestorven?".) En dus... (enz. enz...) en de volgende dag wordt ze wakker, springt in mijn armen en vraagt of zo'n komeet ook 's nachts zou kunnen vallen.
En dus dat beeld van papa die met zijn dochter van zes jaar op de arm zit (mens, dat is al een zwaar pak, en zeggen dat het nog maar pas zo'n klein babietje was), en uitlegt dat er tegenwoordig helemaal geen kometen meer vallen... Mijn vrouw vertelde dat ze ook nog had gevraagd of mensen dan op een dag ook zouden uitgestorven zijn. Maar dat was een vraag die bewaard werd "voor als papa terug was", en toen dat zover was toch weer even vergeten bleek.
En een beeld dat me helemaal heeft ingepakt kwam tot stand toen ik verbaasd afging op het lawaai van een nogal constant zwaar getik. En daar, midden in de woonkamer, temidden van de blokjes, overal verspreid in het rond, zit kleutertje Thomas. Zijn kin naar boven, een brede glimlach op zijn gezichtje, de beentjes gestrekt in een hoek van 45 graden... En het getik is afkomstig van de twee blokjes die hij vast heeft, één in elk handje, en die hij gedurig tegen elkaar tikt, op het ritme van een versje dat hij zit op te zeggen. Dat beeld van de kleuter lachend van zijn ene oor tot aan zijn andere terwijl hij met zijn armpjes de blokjes tegen elkaar zwaait - dat staat in die fractie van een seconde in mijn geheugen gegrift, zo scherp als was het een foto.
Ik hoop dat ik het nog heel lang zal kunnen onthouden.
En dan is er de scène waarbij ik me 's morgens sta te scheren. Ineens voel ik een prikkend vingertje, ergens ter hoogte van mijn rug. Het is kleuter Thomas! Ik richt mijn scheerapparaat op hem en doe dreigend van Bzzzzzzz! en kleuter Thomas holt gillend van de pret weg. Dat heeft peuter Simon gehoord! Peuter Simon heeft het altijd gehoord als er ergens te spelen valt. Van toen hij baby was sperde hij zijn mondje wijd open als hij ergens veel schik in had, en met dat wijd opengesperd mondje komt hij nu ook aangelopen, de oogjes glinsterend van verwachting. Peuter Simon doet ook prik in het been van papa. Peuter Simon krijgt ook het zoemend scheerapparaat in zijn richting gezwaaid. De twee broertjes sluiten ter plekke een bondgenootschap en nu begint een drukke belegering van papa in de badkamer. Ze stuiven uiteen en komen weer terug en ze zijn nog te klein om simpele tactieken als "de omsingeling" te gebruiken of papa uit zijn evenwicht te kunnen duwen.
Maar dat beeld van die twee kleine jongetjes die telkens weer op je af komen en zich dan weer omdraaien om joelend weg te stuiven als je doet alsof je achter hen aanzit...
Twee, vier en zes jaar zijn ze. Het gaat zo vlug voorbij...
-------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2012/03/maar-hoe-zijn-de-dieren-ontstaan.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten