"Venus... Aarde... Mars... Jupiter..."

Het is me bij vorige jaargangen al opgevallen: dat eerste prachtig lenteweer is niet bevorderlijk voor de bloggerij. Ook heel slecht is wanneer ik me nogal veel met de filosofie bezig houd. Dat heeft enkele jaren quasi stil gelegen, maar sinds de kindjes alweer een beetje groter zijn...

Er moeten acht hoofdstukken komen, en daarvan staan er al vier helemaal op papier, en het vijfde begint stilaan vorm te krijgen. Ook weet ik nu ongeveer wat er in elk van de laatste drie moet komen. Voor veel daarvan heb ik al een hoop materiaal. En dat allemaal maakt dat het allemaal wat meer serieus is, de laatste tijd, en wat minder speels. Misschien heb je er wel wolkjes stoom van zien passeren, hier, tijdens de laatste maanden: complexe wetenschappen, veel geschiedenis, dat soort dingen.

Maar wat ik ondanks de blogobstakels wil registreren is de soort anekdotes waarvan ik me meer en meer ga realiseren: met een beetje geluk gedragen ze zich de komende jaren zoals de vergeelde foto's van onze kindertijd zich nu in onze ogen gedragen...

Het gaat er om dat ik voorzichtig door de donkere gang sluip, kwestie van de slapende schattebollen niet wakker te maken, wanneer ik ineens het stemmetje van scholier Sarah hoor: "Venus... Aarde... Mars... Jupiter..." (gevolg door een heel droevig zuchtend uitgesproken) "... en dan weet ik het niet meer".

?????

Voorzichtig maak ik de deur open, anders dan anders niet van plan te zeggen dat het stil moet zijn, maar verbaasd: "zoek jij de namen van de planeten?"
Waarop kleuter Thomas roept: "ja, en welke is nu de verste?"
("Wacht even Thomasje...")
"Zeg, Saartje, en welke kende je wel nog?"
"Mercurius... Venus... Aarde... Mars... Jupiter..."
"... en dan weet je het niet meer?"
(heel droevig zuchtend uitgesproken) "neeh".

Waar halen ze het toch? Dat waren dus de eerste vijf planeten, in de juiste volgorde gerekend vanaf de zon, maar dan weet ze het niet meer. Papa heeft de resterende planeten opgesomd (ook in de juiste volgorde, natuurlijk, hé, je begrijpt...), en de rest van de avond hebben we ze niet meer gehoord. Nadat ik kleuter Thomas had verteld dat Pluto de verste was, weliswaar.

UPDATE. Net nog even opnieuw gecheckt. Ze was intussen Mercurius vergeten, en Jupiter ook, maar voegde Saturnus toe. Dan moest papa Uranus en Neptunus helpen, maar Pluto kende ze dan weer wel nog.

"Maar daarvan weet de mens niet zeker of die wel echt bestaat" voegde ze er nog aan toe.

OK, er valt nog héél veel te leren, maar 't is toch al lang niet slecht.