Het staat droog en kort in een krant; het is gemakkelijk uitgesproken in een nieuwsuitzending - maar ik denk, ik denk dat de realiteit die daarachter schuil gaat onuitsprekelijk is. Pas zet je ze op de bus voor hun skivakantie waarnaar zo lang is uitgekeken, en een week later sta je in de krant omdat je je kind "een laatste groet" moet gaan brengen.
Kan je je er zelfs maar iets bij voorstellen?
Wat kan een mens er nog bij zeggen? Ik dacht een paar keer terug aan die keer, drie jaar geleden, toen een gek in een kinderdagverblijf enkele kindjes doodstak, en ik me ook iets probeerde voor te stellen bij wat de ouders moesten doormaken (1). En nog altijd doormaken, vandaag, drie jaar later, elke dag, elk uur, elke minuut. We kijken huiverend naar onze eigen drie appeltjes, als ze slapen, als ze na de school juichend op me komen afgestormd, als ze zo flink zelf hun tandjes voor het slapen gaan poetsen - en zelfs dat bezorgt me al een schuldgevoel, want 44 mama's en papa's die op precies dezelfde manier naar hun eigen appeltjes hebben gekeken, moesten hen nu toch "een laatste groet" gaan brengen. Kan je je er zelfs maar iets bij voorstellen?
Rust zacht, lieve engeltjes.
-----------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2009/01/rust-zacht-lieve-engeltjes.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten