Om 02.00 uur peuter Simon tijd (zijnde 06.00 in Mechelen) is het nog te vroeg om te zeggen wie de belangrijkste staat Ohio heeft gewonnen, maar dat alleen al maakt het punt. Alweer is Romney er niet in geslaagd de kiezers duidelijk achter zich te krijgen, en dus hobbelt hij verder. Tenminste, momenteel lijkt het er op dat hij Ohio zal winnen, en dus lijkt het er op dat hij verder hobbelt naar de nominatie, maar stilaan moet (zelfs) ik gaan denken dat hij niet de sterke (en daarom enige) kandidaat was die ik er in gezien heb.
In feite druk ik het daarmee waarschijnlijk te "actief" uit. Is het de schuld van Romney dat veel kiezers hem afrekenen op, onder andere, de vraag of hij wel "op de juiste manier gelooft in de klokken van Rome en het Kindeke Jezus" (1)? Een beetje zoals "is het de schuld van Obama dat de Republikeinen op letterlijk alle beleidsvoorstellen reageerden met "no", zonder zelfs maar te kijken wat er in stond"? De vraag stellen is haar beantwoorden - en toch is het antwoord, voor politici, in belangrijke mate "ja". Leiderschap telt nu eenmaal ook, en dus vind ik stilaan dat Romney een zwakke kandidaat is, zoals ik Obama een flauwe president vind.
We noteren dat Santorum wint in de tweede belangrijkste staat van de dag, Tennessee. En dat maakt het punt. Het gaat immers niet om de vraag of Romney de nominatie binnenhaalt - die voorspelling hoef ik nog altijd niet in te slikken. Het gaat om de vraag of Romney sterk genoeg is om belangrijke staten als Ohio overtuigend binnen te halen (nee) en of hij in zuidelijke staten, waar de conservatieven zitten, sterk genoeg is om de partij te verenigen: nee.
Dus eens te meer is de winnaar van de avond: Obama. Gelukkig is in de politiek een week een lange tijd, en november een eeuwigheid ver weg. Ik geloof dan ook nog altijd in het "spannende strijd", eerder dan het "landslide" scenario. In een "spannende strijd" zou ik er zelfs niet te ver naast zitten als Romney het uiteindelijk haalt (want wat betekent "spannend" anders dan dat het niet duidelijk is?), en ik geloof nog altijd niet dat de Republikeinse verscheurdheid het binnen zes maanden en meer zal halen op de blinde Obamahaat. Dat zal wel hetzelfde scenario worden als vier jaar geleden, toen de Democraten ook vreesden dat de strijd tussen Obama en Clinton de partij zou kosten (en het tegendeel bleek waar). Ruzie in maart, eensgezindheid in augustus, daar zou ik wel gerust op zijn. Maar ik blijf wel denken wat ik al dacht toen velen het al hadden over "Obama, the one-term president". Het leek er allemaal zo gemakkelijk te gaan uitzien voor de Republikeinen, en niemand (bij wijze van spreken, natuurlijk) vroeg zich af of ze niets eens moesten stilstaan bij wat veel Republikeinen allemaal uitkramen.
---------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/10/aangeschoten-wild.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten