Terugkijkend naar eind oktober vier jaar geleden zie ik een beetje tevreden dat ik aan het vertellen was dat het helemaal geen "spannende strijd" was, en dat je er dichter bij zou zijn door over de verkiezingen te schrijven in termen van "Obama by a landslide" (1).Maar omdat dat nu eenmaal niet is waarmee je magazines verkoopt en bloglezers aantrekt was iedereen maar aan het schrijven hoe ongelofelijk spannend het allemaal wel was. Achteraf geloof je dat nauwelijks nog, maar toch was het zo.
Een beetje zoals niemand zich nog kan voorstellen hoe serieus "iedereen" een paar jaar geleden de "kandidatuur" van Sarah Palin nog nam (2).
Maar vandaag is het dus werkelijk "een spannende strijd". Tenminste, voor zover de polls een beetje betrouwbaar zijn. Naar ik lees (maar ik weet er natuurlijk helemaal niks van, ik zit gewoon handenwrijvend naar het spektakel te kijken) antwoorden deze dagen veel minder mensen dan vroeger op polls, dus wie weet voor welke verrassingen we nog komen te staan? Hoe dan ook, nadat ik er een paar weken geleden een beetje gedegouteerd bijna de brui aan had gegeven (3) is Romney er alsnog in geslaagd zichzelf op de kaart te zetten, en nu ziet het er al even "nek aan nek" uit als in de tijd van Bush versus Gore. Als Obama dat nu ook nog blijkt te winnen, dan ga ik me echt afvragen of veel andere mensen al die vorige maanden een even mooi parcours hebben afgelegd: Palin stelt niks voor, Romney is de enige serieuze kandidaat, het wordt een spannende strijd, maar Obama wint toch: dat zou toch niet zo slecht voorspeld zijn?
Overigens geef ik meteen toe dat onder mijn definitie van "spannende strijd" de kans dat één van beide wint even groot is als de kans dat kruis of munt van een muntstuk bovenaan eindigt. Maar toch.
Laten we maar even mijn standaard oefening proberen. We gaan naar de kaart van Electoral Vote (4), en zie eens hoeveel dichter de kloof is geworden. Om te beginnen zit Florida nu netjes in het kamp van Romney, weliswaar binnen de foutmarge, maar zo consistent sinds vele weken dat de meeste waarnemers daar nu wel van uitgaan. De kloof beslaat dus nog maar 45 kiesmannen, zodat Romney er in principe slechts 23 moet "omdraaien" en de buit is binnen. Virginia, New Hampshire en Iowa zijn echter "exactly tied", dus het is een beetje complexer dan dat, maar toch.
We zien verschillende staten die in Obama's totaal zijn geteld hoewel ze maar een blauwe rand hebben: en in elk daarvan zijn veel kiesmannen te verdelen: dus reken maar dat het er zeer nipt uitziet. We gaan er wel de hele tijd van uit dat de polls ondanks alles nog een beetje betekenis hebben, natuurlijk. Het komt er op neer dat het helemaal niet meer zo onwaarschijnlijk is dat Romney zijn lichtrode staten binnenhaalt, en een zwaargewicht als Virginia erbij, en er is niet langer een hele reeks strijdstaten nodig die hij in extremis moet winnen, maar nog maar één of twee. Dus stilaan ziet het er naar uit dat niet Romney een hele serie kruis of munt wedstrijden na elkaar moet winnen, maar wel Obama.
OK, dat is overdreven: Als in het voor hem slechte scenario dat ik aan het beschrijven ben Obama toch Ohio binnenhaalt (dat is heel redelijk om precies dezelfde reden waarom we Florida stilaan bij Romney mogen zetten), dan is hij alsnog zo goed als binnen. En natuurlijk kunnen de "tied" staten net zo goed in zijn kamp vallen als bij Romney. Of hoe we weer een manier hebben gevonden om uit te drukken dat Obama nog steeds licht favoriet is.
Maar als je dat vergelijkt met de parmantige verklaringen over "Obama de one-term president" uit 2010, terwijl maar heel weinig mensen schreven dat ze zich veel te veel blindstaarden op die ene verkiezing, en dus de enorme problemen bij de Republikeinen zelf over hoofd zagen...
Oh ja, hoewel ik nog altijd denk dat Romney die serieuze kandidaat is, heb ik intussen wel gemerkt dat hij ondertussen wel de kandidaat is van de creationisten, de aanhangers van de Irak-oorlog, de mensen die uiting geven van een vrouwbeeld dat je alleen maar in Iran of Saudi-Arabië had verwacht, en de mensen die over "communisme" beginnen te gillen als je een politiek voert die letterlijk uit de bladzijden van Friedrich Hayek (5) komt gelopen. Dus ik zal me zeker niet verbijsterd afvragen wat ons allemaal te wachten staat wanneer ze Romney verkiezen, zoals ze dat in 2004 met een bewezen dwaas hebben gedaan (om maar te zwijgen van toen we vier jaar later de resultaten zagen). Maar achteraf bezien zou ik zelf toch maar weer het bolletje van Obama kleuren. Nee, een kater zal het in geen geval worden, en ik zit terug tevreden en vol spanning het spektakel te bekijken.
-------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2008/10/handwriting-on-wall.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2008/10/obama-by-landslide.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2011/10/exit-palin-je-las-het-hier-eerst.html
(3) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2012/09/de-verkiezingscampagne-is-erg-vervelend.html
(4) http://www.electoral-vote.com/evp2012/Pres/Maps/Oct29.html
(5) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2010/03/obamas-communistische-inspiratiebron.html
maandag 29 oktober 2012
zaterdag 27 oktober 2012
Brugpensioen op 50 jaar
Twitteren doe ik (quasi) niet meer: Ongeveer niets van wat ik wil uitdrukken kan in 140 karakters. Maar nu zag ik de volgende tweet van Geert Noels:
"Een 71-jarige-nog steeds bijklussende-ex-premier pleit voor brugpensioen op 50j op tv. Indien verontwaardigd: retweet. Het moet anders."
En ineens schiet me te binnen, ah ja, ik heb zelf ook nog een twitter account. En dus heb ik maar een retweet gedaan. En nu zie ik dat het kan geteld worden, dus ik ben blij dat ik het gedaan heb.
Nu, als het mij zou overkomen zou ik het natuurlijk aanvaarden. Maar veel beter zou ik vinden dat iemand nog iets nuttigs met mij kan aanvangen. Lesgeven, bijvoorbeeld. Tot ieders verbazing is in de bank(en) waar ik (ge)werk(t heb) gebleken dat ik best wel aardig kan les geven. Er zijn er betere, maar het gaat toch echt wel goed.
Laat me raden, indien ik ineens besloot dat ik (zelf) van job wil veranderen, en wil gaan les geven (wat, for the record, niet het geval is): dan zal ik ontdekken dat dat helemaal niet zo gemakkelijk is, maar dat er allerlei obstakels, wolfijzers en schietgeweren op mijn pad liggen? En dat er tegelijk (denk ik te hebben gehoord) een groot tekort aan lesgevers is? Wedden?
Ik wil met veel plezier mijn weddenschap verliezen. Laat het me gerust weten.
Hoe dan ook, het ging om dat retweeten. Voor het geval je ook nog wil retweeten, het was een tweet van 25 oktober.
"Een 71-jarige-nog steeds bijklussende-ex-premier pleit voor brugpensioen op 50j op tv. Indien verontwaardigd: retweet. Het moet anders."
En ineens schiet me te binnen, ah ja, ik heb zelf ook nog een twitter account. En dus heb ik maar een retweet gedaan. En nu zie ik dat het kan geteld worden, dus ik ben blij dat ik het gedaan heb.
Nu, als het mij zou overkomen zou ik het natuurlijk aanvaarden. Maar veel beter zou ik vinden dat iemand nog iets nuttigs met mij kan aanvangen. Lesgeven, bijvoorbeeld. Tot ieders verbazing is in de bank(en) waar ik (ge)werk(t heb) gebleken dat ik best wel aardig kan les geven. Er zijn er betere, maar het gaat toch echt wel goed.
Laat me raden, indien ik ineens besloot dat ik (zelf) van job wil veranderen, en wil gaan les geven (wat, for the record, niet het geval is): dan zal ik ontdekken dat dat helemaal niet zo gemakkelijk is, maar dat er allerlei obstakels, wolfijzers en schietgeweren op mijn pad liggen? En dat er tegelijk (denk ik te hebben gehoord) een groot tekort aan lesgevers is? Wedden?
Ik wil met veel plezier mijn weddenschap verliezen. Laat het me gerust weten.
Hoe dan ook, het ging om dat retweeten. Voor het geval je ook nog wil retweeten, het was een tweet van 25 oktober.
donderdag 25 oktober 2012
Ik kan niet bloggen wegens Hayek
Hoe het precies komt weet ik niet, maar pas een jaar na de ontdekking van de Kindle is het me gelukt er een paar (voor mij nieuwe) boeken van Friedrich Hayek op te zetten. Slecht zoeken, ongetwijfeld, maar om daar nu al die maanden weer zo hard naast te schieten... Hoe dan ook, ze staan er op. En nu zit ik dus te lezen, en het beetje vrije tijd dat ik soms nog steel om te bloggen gaat er ook aan... maar manmanmanmanman...
Ik vind dat luciede links dringend Hayek moet lezen.
Niet omdat ik denk dat "we" hen zullen overtuigen.Maar wel omdat ik denk dat ze zouden inzien dat er aan onze, liberaal rechtse kant van het spectrum een paar zeer luciede (rechtse) geesten staan, die net als zij zouden willen dat de welvaart voor iedereen toeneemt (ik twijfel er geen moment aan dat Hayek over duurzaamheid zou nadenken, maar in de jaren dertig was dat nog niet zo'n heet thema), en dus gaan de meningsverschillen enkel over de middelen om dat ideaal te bereiken.
Dus kunnen we ongetwijfeld wel een paar dingen van elkaar leren. Hmmmmm, wat zou ikzelf in de ogen van een luciede linkse lezer zoal moeten lezen van een grote luciede linkse auteur; niet in de hoop dat "ze" me zullen overtuigen, maar omdat "we" er nog iets van zullen leren? Zou dat geen mooie deal zijn? The Road to Serfdom (een dikke 200 bladzijden) voor iemand van luciede links, in ruil voor iets van hetzelfde kaliber voor mij (spartelend en strevend om luciede rechts te zijn, maar natuurlijk ook maar even onvolkomen als een andere mens).
En dat met een paar gespreksonderwerpen, bijvoorbeeld. Zoals "noem tien punten op waarvan je moet erkennen dat je het niet van Hayek had verwacht en je positief verrassen". Maar ook, "noem tien punten op die je goed genoeg begrepen hebt om ze voor jezelf te kunnen herformuleren, en argumenteer waarom je het er toch niet mee eens bent".
Zou mooi zijn.
En af en toe toe zou ik hem een berichtje willen kunnen sturen. Bijvoorbeeld als hij zich in zijn wereld van die jaren dertig afvraagt of het wel waar zou zijn, dat in een monetair systeem waarin verschillende landen een eigen munt hebben, de korte termijn kapitaal stromen ontwrichtend sterk kunnen worden. Je ziet hem voorzichtig betwijfelen of de aanhangers van dat idee wel gelijk hebben als ze dat ontkennen... En ik zou hem willen zeggen, "hey, Friedrich, dit is een berichtje van iemand van binnen 80 jaar! En ik weet echt niet veel van economie, maar ik heb toch één en ander gezien van het soort wisselmarkten die jij je voorzichtig probeerde in te beelden. En manmanman, wat heb je gelijk gekregen...".
Ach ja...
Ik vind dat luciede links dringend Hayek moet lezen.
Niet omdat ik denk dat "we" hen zullen overtuigen.Maar wel omdat ik denk dat ze zouden inzien dat er aan onze, liberaal rechtse kant van het spectrum een paar zeer luciede (rechtse) geesten staan, die net als zij zouden willen dat de welvaart voor iedereen toeneemt (ik twijfel er geen moment aan dat Hayek over duurzaamheid zou nadenken, maar in de jaren dertig was dat nog niet zo'n heet thema), en dus gaan de meningsverschillen enkel over de middelen om dat ideaal te bereiken.
Dus kunnen we ongetwijfeld wel een paar dingen van elkaar leren. Hmmmmm, wat zou ikzelf in de ogen van een luciede linkse lezer zoal moeten lezen van een grote luciede linkse auteur; niet in de hoop dat "ze" me zullen overtuigen, maar omdat "we" er nog iets van zullen leren? Zou dat geen mooie deal zijn? The Road to Serfdom (een dikke 200 bladzijden) voor iemand van luciede links, in ruil voor iets van hetzelfde kaliber voor mij (spartelend en strevend om luciede rechts te zijn, maar natuurlijk ook maar even onvolkomen als een andere mens).
En dat met een paar gespreksonderwerpen, bijvoorbeeld. Zoals "noem tien punten op waarvan je moet erkennen dat je het niet van Hayek had verwacht en je positief verrassen". Maar ook, "noem tien punten op die je goed genoeg begrepen hebt om ze voor jezelf te kunnen herformuleren, en argumenteer waarom je het er toch niet mee eens bent".
Zou mooi zijn.
En af en toe toe zou ik hem een berichtje willen kunnen sturen. Bijvoorbeeld als hij zich in zijn wereld van die jaren dertig afvraagt of het wel waar zou zijn, dat in een monetair systeem waarin verschillende landen een eigen munt hebben, de korte termijn kapitaal stromen ontwrichtend sterk kunnen worden. Je ziet hem voorzichtig betwijfelen of de aanhangers van dat idee wel gelijk hebben als ze dat ontkennen... En ik zou hem willen zeggen, "hey, Friedrich, dit is een berichtje van iemand van binnen 80 jaar! En ik weet echt niet veel van economie, maar ik heb toch één en ander gezien van het soort wisselmarkten die jij je voorzichtig probeerde in te beelden. En manmanman, wat heb je gelijk gekregen...".
Ach ja...
dinsdag 16 oktober 2012
Onze eigen politieke geschiedenis (vraagteken)
Ineens viel me de vraag in, hoe was dat ook alweer gegaan, al die vorige jaren met Bart De Wever? Heel vaag herinner ik me iets van een kartel, en het verrassend succes daarvan, en dan was het opgeblazen (hoe, wie, wat, waarom, wanneer?) en De Wever bleef maar winnen. Ik ben te lui om dat allemaal op te zoeken, dus ben ik maar eens in mijn eigen postjes van al die tijd geleden gaan snuisteren.
En dat was toch best wel eens geestig! Niet dat er veel kennis van zaken te rapen viel, maar als je het als een "perceptie van een onbenul" bekijkt: (het zijn tenslotte wij, onbenullen, die met het meest gaan stemmen omdat wij nu eenmaal in de meerderheid zijn), dan is het best wel geestig.
Dus daar gaan we, met De Wever als junior partner van dat kartel met zijn verbazend succes, tot groot jolijt van zijn achterban, en toen was er een politieker die verklaarde dat "De Wever plat op zijn buik zou moeten gaan".
En ze deden hem plat op zijn buik gaan, en gelachen dat ze hebben...
... en groen dat ze zagen, bij elk van die volgende uit die lange reeks verkiezingen... Groen! Man, wat zagen ze groen bij al dat "lachen"...
En ik vraag me af: weten ze dat eigenlijk zelf nog allemaal? Want als je dat dan allemaal wat verder ziet gaan... Laat in 2007 was er nog een postje over de achterban die voet bij stuk had gehouden en voor één keer de "machtspolitici" had teruggefloten (1), en vanaf dan vind ik een af en toe terugkomen op wat we in 2007 al lang hadden gezien. Het zal niet blijven duren, zeiden die terugblik postjes, en De Wever zit slapend rijk te worden bij elke nieuwe overwinning, en nog altijd hebben ze er niks van gesnapt (zeiden al die postjes)...
Tot we in 2011 op het punt kwamen dat ik vond dat De Wever er in feite als de beste van allemaal uitzag. Maar als ik mezelf goed begrijp lijkt het er op alsof ik in al die jaren nog niet voor de NVA heb gestemd (zoals ik dat ook nu niet gedaan heb). Ik zou gezworen hebben... Maar soit. Het zal me uiteindelijk allemaal nog wel "te rechts" geweest zijn. Het belangrijkste is echter, ik voel die aantrekkingskracht, ik voel die uitdrukking uit 2007 "de Vlamingen hebben op een gong willen slaan" (maar er is wéér niet geluisterd) en "nee, de Vlamingen zijn niet separatist maar ze stemmen toch op De Wever: volstaat het dat als irrationalistisch af te wimpelen of is het de moeite waard daar eens heel goed over na te denken?".
En ik blijf me afvragen: weten de politiekers dat eigenlijk zelf nog allemaal? En ook, als ze nu eens, terwijl ze daar al die afgelopen jaren zo armzwaaiend en serieus kijkend hun beslissingen namen, in een kristallen bol hadden kunnen kijken, en het resultaat van de NVA in 2012 (en 2014?) konden zien...
Zouden ze dan dezelfde beslissingen hebben genomen en dezelfde verklaringen hebben afgelegd?
En nu maar afwachten of ze er in slagen mij in 2014 ook op de NVA te doen stemmen.
--------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2007/11/ontsnapt-aan-meer-van-hetzelfde.html
En dat was toch best wel eens geestig! Niet dat er veel kennis van zaken te rapen viel, maar als je het als een "perceptie van een onbenul" bekijkt: (het zijn tenslotte wij, onbenullen, die met het meest gaan stemmen omdat wij nu eenmaal in de meerderheid zijn), dan is het best wel geestig.
Dus daar gaan we, met De Wever als junior partner van dat kartel met zijn verbazend succes, tot groot jolijt van zijn achterban, en toen was er een politieker die verklaarde dat "De Wever plat op zijn buik zou moeten gaan".
En ze deden hem plat op zijn buik gaan, en gelachen dat ze hebben...
... en groen dat ze zagen, bij elk van die volgende uit die lange reeks verkiezingen... Groen! Man, wat zagen ze groen bij al dat "lachen"...
En ik vraag me af: weten ze dat eigenlijk zelf nog allemaal? Want als je dat dan allemaal wat verder ziet gaan... Laat in 2007 was er nog een postje over de achterban die voet bij stuk had gehouden en voor één keer de "machtspolitici" had teruggefloten (1), en vanaf dan vind ik een af en toe terugkomen op wat we in 2007 al lang hadden gezien. Het zal niet blijven duren, zeiden die terugblik postjes, en De Wever zit slapend rijk te worden bij elke nieuwe overwinning, en nog altijd hebben ze er niks van gesnapt (zeiden al die postjes)...
Tot we in 2011 op het punt kwamen dat ik vond dat De Wever er in feite als de beste van allemaal uitzag. Maar als ik mezelf goed begrijp lijkt het er op alsof ik in al die jaren nog niet voor de NVA heb gestemd (zoals ik dat ook nu niet gedaan heb). Ik zou gezworen hebben... Maar soit. Het zal me uiteindelijk allemaal nog wel "te rechts" geweest zijn. Het belangrijkste is echter, ik voel die aantrekkingskracht, ik voel die uitdrukking uit 2007 "de Vlamingen hebben op een gong willen slaan" (maar er is wéér niet geluisterd) en "nee, de Vlamingen zijn niet separatist maar ze stemmen toch op De Wever: volstaat het dat als irrationalistisch af te wimpelen of is het de moeite waard daar eens heel goed over na te denken?".
En ik blijf me afvragen: weten de politiekers dat eigenlijk zelf nog allemaal? En ook, als ze nu eens, terwijl ze daar al die afgelopen jaren zo armzwaaiend en serieus kijkend hun beslissingen namen, in een kristallen bol hadden kunnen kijken, en het resultaat van de NVA in 2012 (en 2014?) konden zien...
Zouden ze dan dezelfde beslissingen hebben genomen en dezelfde verklaringen hebben afgelegd?
En nu maar afwachten of ze er in slagen mij in 2014 ook op de NVA te doen stemmen.
--------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2007/11/ontsnapt-aan-meer-van-hetzelfde.html
maandag 15 oktober 2012
Post Mortem bij een verkiezing
Jammer, vond ik, dat Bart De Wever er bij het debat van de partijvoorzitters zo verbeten en cynisch bijzat: even begon ik al aan een Obama scenario te denken! Maar als iemand dacht dat hij het ongeveer met een lege stoel te doen ging hebben, dan zal hij al snel wel beter geweten hebben.
Ik heb er overigens niet voor gestemd. Het was stevig twijfelen, hier in Mechelen, tussen een in theorie echte liberale partij maar in werkelijkheid veel te vaak een bende alfamannetjes zoals iedereen, en een nationalistisch conservatief rechts dat me intussen wel luciede rechts lijkt. Uiteindelijk heeft het feit dat we Bart Somers hier best een hoop goede dingen hebben zien doen de doorslag gegeven (en by the way, als Gennez nu klaagt dat ze een "rechtse coalitie" willen vormen, ja, dat was in feite wel het idee van alvast deze kiezer hier). Ja, dat en het feit dat De Wever nog altijd een stuk rechts van mij zit, en vanuit die richting bereiken me nu eenmaal af en toe walmen die me zouden doen twijfelen.
Maar De Wever heeft het, ondanks dat zuur gezicht, toch weer een paar keer heel goed gezegd. Zo vind ik dat hij groot gelijk heeft als hij zegt dat ze daar als partijvoorzitters stonden, en zich dus wel eens mogen afvragen wat de kiezer zou kunnen bedoeld hebben. Ook vond ik het een leuke voltreffer toen hij opmerkte dat we al jaren lopen te jammeren dat we de VB kiezer terug "in het democratische kamp moeten krijgen", en nu zijn ze terug in dat kamp (nu ja, een beetje een hoogdravende uitdrukking, maar we weten wat hij bedoelt), en nu is het weer paniek.
Anderzijds vind ik wel dat wij ons die vraag mogen stellen. Maar toch vond ik dat De Wever een punt scoorde. Hij mag inderdaad vinden dat je de kiezers niet als lepralijders moet behandelen. Nu kom ik af en toe zelf ook met dat dom rechts in aanvaring, bijvoorbeeld als het gaat over de demografische cijfers van de Islam (1). Laatst weer meegemaakt, gewoon, simpele cijfers, maar het is niet naar hun zin, en het geloei en gescheld dat weer opstijgt! Liegen, verdraaien, persoonlijke aanvallen, niks was weer eens te laag bij de grond. Dus ik denk dat een hoop van die (intellectueel gesproken) lepralijders ons zeer gemakkelijk kunnen doen ophouden met ze als lepralijders te behandelen. Ze moeten gewoon zelf ophouden met zich (intellectueel gesproken) als lepralijders te gedragen. En zo simpel is dat.
De mooiste treffer was overigens tegen Valkeniers. "Nu heb je me maandenlang uitgemaakt voor een kopie van Janssens" merkte hij op, "maar nu ik gewonnen heb heb ik ineens alleen maar jullie gevolgd."
Game, set and match voor den Bart.
Ik denk ook dat De Wever gelijk heeft als hij zegt dat er zich in Franstalig België wel degelijk een besef ontwikkelt dat het niet zal blijven doorgaan zoals het bezig is. Wij moeten natuurlijk allemaal geloven dat de Franstaligen ons altijd maar aan overvleugelen zijn, maar ik denk al langer dat het er grote paniek is. Alleen, om één of andere reden lijken ze er niet heel veel aan te willen doen. 2007, dat is toch ook al vijf jaar geleden? Dat geeft toch al een hoop tijd om iets te veranderen? Iemand iets van gezien?
En dan komt er zo'n levend lijk van een Franstalige burgemeester uit de rand een paar verklaringen afleggen, en ik voel me gewoon denken, ik kan in 2014 ook altijd weer op de NVA stemmen, hoor. Het is mij nog wel een beetje te rechts, maar dat naargeestig racisme van destijds kunnen omzetten in luciede rechts: het mag toch ook wel eens een applausje krijgen.
------------------------------
(1) http://www.speelsmaarserieus.blogspot.be/search/label/Islam%20vs.%20Westen
Ik heb er overigens niet voor gestemd. Het was stevig twijfelen, hier in Mechelen, tussen een in theorie echte liberale partij maar in werkelijkheid veel te vaak een bende alfamannetjes zoals iedereen, en een nationalistisch conservatief rechts dat me intussen wel luciede rechts lijkt. Uiteindelijk heeft het feit dat we Bart Somers hier best een hoop goede dingen hebben zien doen de doorslag gegeven (en by the way, als Gennez nu klaagt dat ze een "rechtse coalitie" willen vormen, ja, dat was in feite wel het idee van alvast deze kiezer hier). Ja, dat en het feit dat De Wever nog altijd een stuk rechts van mij zit, en vanuit die richting bereiken me nu eenmaal af en toe walmen die me zouden doen twijfelen.
Maar De Wever heeft het, ondanks dat zuur gezicht, toch weer een paar keer heel goed gezegd. Zo vind ik dat hij groot gelijk heeft als hij zegt dat ze daar als partijvoorzitters stonden, en zich dus wel eens mogen afvragen wat de kiezer zou kunnen bedoeld hebben. Ook vond ik het een leuke voltreffer toen hij opmerkte dat we al jaren lopen te jammeren dat we de VB kiezer terug "in het democratische kamp moeten krijgen", en nu zijn ze terug in dat kamp (nu ja, een beetje een hoogdravende uitdrukking, maar we weten wat hij bedoelt), en nu is het weer paniek.
Anderzijds vind ik wel dat wij ons die vraag mogen stellen. Maar toch vond ik dat De Wever een punt scoorde. Hij mag inderdaad vinden dat je de kiezers niet als lepralijders moet behandelen. Nu kom ik af en toe zelf ook met dat dom rechts in aanvaring, bijvoorbeeld als het gaat over de demografische cijfers van de Islam (1). Laatst weer meegemaakt, gewoon, simpele cijfers, maar het is niet naar hun zin, en het geloei en gescheld dat weer opstijgt! Liegen, verdraaien, persoonlijke aanvallen, niks was weer eens te laag bij de grond. Dus ik denk dat een hoop van die (intellectueel gesproken) lepralijders ons zeer gemakkelijk kunnen doen ophouden met ze als lepralijders te behandelen. Ze moeten gewoon zelf ophouden met zich (intellectueel gesproken) als lepralijders te gedragen. En zo simpel is dat.
De mooiste treffer was overigens tegen Valkeniers. "Nu heb je me maandenlang uitgemaakt voor een kopie van Janssens" merkte hij op, "maar nu ik gewonnen heb heb ik ineens alleen maar jullie gevolgd."
Game, set and match voor den Bart.
Ik denk ook dat De Wever gelijk heeft als hij zegt dat er zich in Franstalig België wel degelijk een besef ontwikkelt dat het niet zal blijven doorgaan zoals het bezig is. Wij moeten natuurlijk allemaal geloven dat de Franstaligen ons altijd maar aan overvleugelen zijn, maar ik denk al langer dat het er grote paniek is. Alleen, om één of andere reden lijken ze er niet heel veel aan te willen doen. 2007, dat is toch ook al vijf jaar geleden? Dat geeft toch al een hoop tijd om iets te veranderen? Iemand iets van gezien?
En dan komt er zo'n levend lijk van een Franstalige burgemeester uit de rand een paar verklaringen afleggen, en ik voel me gewoon denken, ik kan in 2014 ook altijd weer op de NVA stemmen, hoor. Het is mij nog wel een beetje te rechts, maar dat naargeestig racisme van destijds kunnen omzetten in luciede rechts: het mag toch ook wel eens een applausje krijgen.
------------------------------
(1) http://www.speelsmaarserieus.blogspot.be/search/label/Islam%20vs.%20Westen
zondag 14 oktober 2012
Scholier Sarah verrast ons
In deze tijden van verkiezingen en economische crisis moet een mens toch oog blijven hebben voor de echt belangrijke dingen van het leven. Vandaag was het "Cross Leest". Daar hielden de Chiro afdelingen van enkele lokale buurtgemeenten van Mechelen loopwedstrijden, en daaraan kon scholier Sarah bij de allerkleinsten meedoen.
En ze zag het helemaal zitten! Alleen, kleuter Sarah is helemaal haar papa. Ze doet geen sport, ze verroert geen vin als het niet nodig is, en ze vraagt vaak of het nog ver is. In de klas zit ze haar van thuis meegenomen boekje te lezen, tot ze verschrikt ontdekt dat de les al begonnen is, en ze heel voorzichtig probeert, om niet op te vallen, haar lesboek te voorschijn te peuteren. Ik weet nog goed dat ikzelf destijds pas jaren later begreep dat de meester dat natuurlijk al heel lang gezien had, en het al lang best vond...
Helemaal haar vader, dus, en scholier Sarah begon aan de cross gewapend met een hoop advies van "jij gaat dat hier echt niet winnen, hoor Saartje", en "meedoen is belangrijker dan overwinnen", en meer van dat fraais. Nu, dat was natuurlijk ook zo, maar zoals je al voelt aankomen werd het echt iets beter dan "niet laatst zijn".
Het ging zo. Het startschot klonk en de hele bende zette zich in beweging, weg van een héél brede vertreklijn, een trechter in die zich ineens een bos in slingerde, vanwaar ze ook ineens weer in rechte lijn op de aankomst afstormden, alwaar papa met kleuter Thomas stonden opgesteld.
Dus na enkele minuten wachten verschijnt een eerste meisje in de bocht, op enkele passen afstand gevolgd door een tweede, en dan een derde, en ik moet zeggen dat ik daar enthousiast "bravo!" heb staan roepen toen die ukken daar met hun ingespannen gezichtjes passeerden, want je moet het toch maar doen, daar van al die tientallen scholiertjes als eerste drie eindigen.
Hoe dan ook, me vaag bewust van een start van scholier Sarah die nog niet eens zo belachelijk slecht was - ze had niet eens haar sportschoentjes aan en papa was zelfs vergeten haar jasje uit te trekken zodat ze was vertrokken als een grote met haar vleugels klapperende meeuw - kijk ik naar links waar stilaan de rest van de bende moet passeren...
En daar verschijnen inderdaad nog een zevental kabouters en... en...
GVD!
Ze zit er tussen!
Ze passeert me met haar flapperende jasje en haar vertrokken gezichtje, en mijn mond valt open van verbazing en nu komt er pas echt een "hoera" en een "bravo" uit mijn keel en ze hoort me en ze kijkt even schuin op met dat hijgend gezichtje en ze ziet me en even passeert een flauw lachje haar mond en dan is ze voorbij, en ik denk dat ze als negende de finish passeert.
Groooote triomf! Wie had dat ooit van onze met haar neus in de boeken scholier Sarah verwacht? De hele bende passeert een paar seconden en minuten later, en als scholier Sarah al haar prijs heeft uitgekozen staan er nog altijd een paar van die tientallen scholiertjes aan te schuiven.
Ze blijft er filosoof onder, die scholier Sarah. Ze glundert natuurlijk om al die stomverbaasde complimenten, maar ze vindt niet dat ze vanaf nu moet oefenen. "Ik doe het gewoon omdat ik het leuk vind", zegt ze, en als je het dan ook nog behoorlijk goed doet, wel, dat is dan toch meegenomen?
En ze zag het helemaal zitten! Alleen, kleuter Sarah is helemaal haar papa. Ze doet geen sport, ze verroert geen vin als het niet nodig is, en ze vraagt vaak of het nog ver is. In de klas zit ze haar van thuis meegenomen boekje te lezen, tot ze verschrikt ontdekt dat de les al begonnen is, en ze heel voorzichtig probeert, om niet op te vallen, haar lesboek te voorschijn te peuteren. Ik weet nog goed dat ikzelf destijds pas jaren later begreep dat de meester dat natuurlijk al heel lang gezien had, en het al lang best vond...
Helemaal haar vader, dus, en scholier Sarah begon aan de cross gewapend met een hoop advies van "jij gaat dat hier echt niet winnen, hoor Saartje", en "meedoen is belangrijker dan overwinnen", en meer van dat fraais. Nu, dat was natuurlijk ook zo, maar zoals je al voelt aankomen werd het echt iets beter dan "niet laatst zijn".
Het ging zo. Het startschot klonk en de hele bende zette zich in beweging, weg van een héél brede vertreklijn, een trechter in die zich ineens een bos in slingerde, vanwaar ze ook ineens weer in rechte lijn op de aankomst afstormden, alwaar papa met kleuter Thomas stonden opgesteld.
Dus na enkele minuten wachten verschijnt een eerste meisje in de bocht, op enkele passen afstand gevolgd door een tweede, en dan een derde, en ik moet zeggen dat ik daar enthousiast "bravo!" heb staan roepen toen die ukken daar met hun ingespannen gezichtjes passeerden, want je moet het toch maar doen, daar van al die tientallen scholiertjes als eerste drie eindigen.
Hoe dan ook, me vaag bewust van een start van scholier Sarah die nog niet eens zo belachelijk slecht was - ze had niet eens haar sportschoentjes aan en papa was zelfs vergeten haar jasje uit te trekken zodat ze was vertrokken als een grote met haar vleugels klapperende meeuw - kijk ik naar links waar stilaan de rest van de bende moet passeren...
En daar verschijnen inderdaad nog een zevental kabouters en... en...
GVD!
Ze zit er tussen!
Ze passeert me met haar flapperende jasje en haar vertrokken gezichtje, en mijn mond valt open van verbazing en nu komt er pas echt een "hoera" en een "bravo" uit mijn keel en ze hoort me en ze kijkt even schuin op met dat hijgend gezichtje en ze ziet me en even passeert een flauw lachje haar mond en dan is ze voorbij, en ik denk dat ze als negende de finish passeert.
Groooote triomf! Wie had dat ooit van onze met haar neus in de boeken scholier Sarah verwacht? De hele bende passeert een paar seconden en minuten later, en als scholier Sarah al haar prijs heeft uitgekozen staan er nog altijd een paar van die tientallen scholiertjes aan te schuiven.
Ze blijft er filosoof onder, die scholier Sarah. Ze glundert natuurlijk om al die stomverbaasde complimenten, maar ze vindt niet dat ze vanaf nu moet oefenen. "Ik doe het gewoon omdat ik het leuk vind", zegt ze, en als je het dan ook nog behoorlijk goed doet, wel, dat is dan toch meegenomen?
maandag 8 oktober 2012
Scholier Sarah googelt
"Papa? Papa? Wat is het postnummer van Heindonk?"
Heindonk, dat is waar de sinds jaar en dag beste vriendin van scholier Sarah woont. Bovendien zwaaide scholier Sarah met een fraaie, zelfgemaakte tekening en een grote enveloppe, dus, enfin, kortom: je begrijpt het.
Alleen, papa heeft een hele dag gewerkt. Papa was al om 06.30 bokesdoosjes aan het vullen, is naar het werk gehold (een uur pendelen), heeft ook nog gewerkt, een uur terug pendelen, de schattebollers afhalen, een eitje bakken, melkskes maken, hé, ik zie dat ik ineens weer de litanie van een paar jaar geleden aan het afdraaien ben. Maar het slaapgebrek is echt heel veel beter, hoor!
Hoe dan ook, papa heeft de hele dag gewerkt, is ook nog bezig met de afwas, en nu wil scholier Sarah weten wat het postnummer van Heindonk is. Papa kreunt. "Hoe meer ik weet, hoe meer ik besef dat ik niets weet" sprak reeds Socrates, zoals bijvoorbeeld het postnummer van Heindonk. Wedden dat Socrates dat niet wist? Wedden?
Ergens daar en toen ontsnapte papa een kreunend geluid en, zeer waarschijnlijk, een zin waarin de term "Google" voorkwam.
Scholier Sarah is al weg. Ze zet de computer aan. Ze opent Firefox. Ze typt "Heindonk", maar dat is geen succes: wandelingen, café, duivenclub, watersport, maar géén postnummer. Maar daarmee laat scholier Sarah zich niet afschepen: ze is tenslotte al zeven jaar. Ze probeert opnieuw "Heindonk" en ze voegt er nu ook "postnummer" aan toe.
Het postnummer van Heindonk is 2830.
Belangrijke update, de volgende dag!
Vandaag moest scholier Sarah, als onderdeel van haar huistaak, twee keer drie vakjes kleuren: één keer zoals de Italiaanse vlag, en één keer zoals de Franse vlag. Scholier Sarah zet de computer aan. Scholier Sarah opent Firefox met Google erbij. Scholier Sarah...
Maar je weet het al.
Ze is vertrokken.
Heindonk, dat is waar de sinds jaar en dag beste vriendin van scholier Sarah woont. Bovendien zwaaide scholier Sarah met een fraaie, zelfgemaakte tekening en een grote enveloppe, dus, enfin, kortom: je begrijpt het.
Alleen, papa heeft een hele dag gewerkt. Papa was al om 06.30 bokesdoosjes aan het vullen, is naar het werk gehold (een uur pendelen), heeft ook nog gewerkt, een uur terug pendelen, de schattebollers afhalen, een eitje bakken, melkskes maken, hé, ik zie dat ik ineens weer de litanie van een paar jaar geleden aan het afdraaien ben. Maar het slaapgebrek is echt heel veel beter, hoor!
Hoe dan ook, papa heeft de hele dag gewerkt, is ook nog bezig met de afwas, en nu wil scholier Sarah weten wat het postnummer van Heindonk is. Papa kreunt. "Hoe meer ik weet, hoe meer ik besef dat ik niets weet" sprak reeds Socrates, zoals bijvoorbeeld het postnummer van Heindonk. Wedden dat Socrates dat niet wist? Wedden?
Ergens daar en toen ontsnapte papa een kreunend geluid en, zeer waarschijnlijk, een zin waarin de term "Google" voorkwam.
Scholier Sarah is al weg. Ze zet de computer aan. Ze opent Firefox. Ze typt "Heindonk", maar dat is geen succes: wandelingen, café, duivenclub, watersport, maar géén postnummer. Maar daarmee laat scholier Sarah zich niet afschepen: ze is tenslotte al zeven jaar. Ze probeert opnieuw "Heindonk" en ze voegt er nu ook "postnummer" aan toe.
Het postnummer van Heindonk is 2830.
Belangrijke update, de volgende dag!
Vandaag moest scholier Sarah, als onderdeel van haar huistaak, twee keer drie vakjes kleuren: één keer zoals de Italiaanse vlag, en één keer zoals de Franse vlag. Scholier Sarah zet de computer aan. Scholier Sarah opent Firefox met Google erbij. Scholier Sarah...
Maar je weet het al.
Ze is vertrokken.
zondag 7 oktober 2012
Links en Rechts (ter verdediging van "de volksmond"
Onze politieke conversaties bevatten geregeld de termen "links" en "rechts", en bijgevolg ook wrevelige reacties over de hopeloze één-dimensionaliteit van die begrippen: tot het punt dat ze niets meer betekenen. Ik denk: die wrevelige reacties zijn grotendeels terecht. En toch weten we bijna allemaal dadelijk wat we ermee bedoelen, en hoewel het voorkomtdat er zeer simpele fouten mee gebeuren (1) denk ik dat we het veel vaker goed voor hebben.
Kortom, het is een uitdrukking "in de volksmond", en juist omdat we het daar zo vaak zo goed mee doen heb ik altijd gevonden dat er wel degelijk iets van betekenis in moet zitten. Een vlugge greep in een aantal mogelijke betekenissen die het begrippen-koppel zou kunnen hebben heb ik jaren geleden (2) eens als volgt geprobeerd:
progressief - conservatief
gelijkheid - ongelijkheid
anarchistisch - autoritair
internationalistisch - nationalistisch
globalistisch - parochialistisch
universalistisch - xenofoob
individuele vrijheid - collectivisme
Maar zoals ik er meteen bij schreef, voor mij zijn sommige van die kandidaten (uitgedrukt in eigen woorden van vier jaar later) helemaal geen essentiële betekenissen, maar alleen modes van het moment die (goed voorbeeld) "progressief-conservatief" alleen maar op dat moment links van die "links-rechts" tegenstelling laten vallen.
In feite denk ik nu, nadat het onderwerp me vier jaar lang wel eens voor de geest kwam, dat het meest essentiële onderdeel zit in de "gelijkheid-ongelijkheid" dualiteit. Dat wil zeggen, welk aspect van "links" je ook bekijkt, je zal het haast altijd kunnen terugbrengen in termen van gelijkheid, in de zin dat gelijkheid voor links een doel op zich is. Daarmee hoeft dan niet gezegd te zijn dat ongelijkheid voor "rechts" een doel op zich is. Het is waar dat sommige "conservatieve" en "autoritaire" strekkingen die zich onder de noemer "rechts" verzamelen wel bepaalde vormen van ongelijkheid als doel op zich zien, meestal verstopt in het eufemisme dat ze "iedereen gelijk behandelen door ze hun correcte plaats in het geheel te bezorgen" (en het resultaat is dat vrouwen aan de haard horen). Het is echter ook waar dat mijn soort rechts alleen maar van ongelijkheid geen prioriteit maakt. En "geen prioriteit" is nu eenmaal nog iets heel anders dan "een doel op zich".
Mijn soort rechts plaatst dan weer bepaalde vormen van vooruitgang zeer hoog in de hiërarchie. Als ik mezelf bezig zie op het internet, dan zie ik dat dat gewoonlijk gereduceerd wordt tot niets meer dan materiële welvaart. Dat is ongetwijfeld mee het gevolg van de manier waarop discussies nu eenmaal verlopen, en verder dat andere aspecten veel moeilijker uit te drukken zijn, laat staan meetbaar, en dus zal dat allemaal wel wat eenzijdig klinken. Maar zelfs in dat beeld, denk ik, dat de mensheid (Homo sapiens sapiens) ongeveer 100,000 jaar bestaat. Verder dat de eerste beschavingen ongeveer 6000 jaar geleden zijn ontstaan (3). En tenslotte denk ik dat de mensheid met en sinds de Industriële Revolutie begon weg te lopen uit het armoede-evenwicht. Ruwweg: het begon in Engeland, noem het 300 jaar geleden. 200 jaar geleden was er nog altijd geen enkel land ter wereld waar de levensverwachting bij geboorte hoger was dan 40 jaar. En vandaag is er geen enkel land waar dat cijfer lager is dan 40 jaar! Dat wil zeggen dat "de mensheid" sinds die 300 jaar druk bezig is met "weglopen uit het armoede-evenwicht". En 300 jaar, dat is 0.30% van de tijd die verstreken is op die 100,000 jaar dat we bestaan. Of ook: als we die hele periode sinds het ontstaan van de mens beschouwen als een dag van 24 uur, dan was er vier minuten (!) geleden geen enkel land ter wereld waar de levensverwachting bij geboorte hoger was dan 40 jaar. En ergens op die vier minuten, nadat er een dag van 24 uur is verlopen, is er geen enkel land meer waar dat cijfer lager is dan 40 jaar.
Kijk, het had van mij nog meer gelijktijdig mogen gaan, maar je moet je toch durven afvragen of de, toegegeven, zeer sterke huidige ongelijkheid ook werkelijk nog meer gelijktijdig had kunnen afnemen.
Hoe dan ook, ik denk dat je het vaak terugkerend "internationalisme" van links kan uitdrukken in hun geloof dat iedereen nu eenmaal gelijk is, en ook hun ideeën over "verdeling" (volgens mij heel goed te verzoenen met onze rechtse ideeën, als middel om de vrije markten te verbeteren door er meer deelnemers aan toe te voegen) of "herverdeling" (brrrrr!), en ook hun vaak terugkerende neiging tot anarchisme en vrijheidsidealen. Maar die laatste vind je even vaak terug bij de rechterkant, bijvoorbeeld ikzelf, waar we denken dat vrije individuen de beste garantie zijn dat de mensheid vooruitgang zal maken, materiëel of in andere opzichten. Het feit dat je biologische racismen (zoals je misschien al weet, in mijn ogen een op zich redelijke, maar lang weerlegde (3) en dus stilaan zwaar beschimmelde hypothese) dan weer exclusief bij rechts terugvindt kan je verklaren doordat het gewoon frontaal botst met het gelijkheidsideaal. Terwijl de rechterkant, ook het stuk dat er zich niet in terugvindt, het vaak niet belangrijk genoeg vindt.
Op dit punt geef ik meteen toe dat je al meteen voelt: het is hoe dan ook geen simpele twee-deling; er zijn veel factoren die je aan beide kanten kan terugvinden. Ook ben ik er niet in geslaagd voor de rechterkant een soort absoluut ideaal in te vullen waar dat voor de linkerkant "gelijkheid" was. Ik besef ook dat er vaak pogingen gebeuren om met meerdere dimensies te werken, waar je inderdaad een veel genuanceerder beeld mee verkrijgt. Het gaat me er alleen om dat "links" en "rechts" wel degelijk betekenisvolle, bruikbare begrippen zijn, waarmee je op een niet al te ambitieus niveau (bijvoorbeeld, waar je het weliswaar serieus meent, maar tegelijk beseft dat het allemaal speels blijft) echt wel iets mee kan uitdrukken.
-----------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2008/01/was-hitler-links.html Daar horen ook een hoop kritische commentaren bij, en in antwoord daarop:
http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2008/10/waren-karl-popper-en-friedrich-hayek.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2008/02/nog-over-links-en-rechts.html
(3) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2006/05/het-zevende-millennium.html
(4) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2007/01/racisme-misdrijf-opinie-of-theorie.html
Kortom, het is een uitdrukking "in de volksmond", en juist omdat we het daar zo vaak zo goed mee doen heb ik altijd gevonden dat er wel degelijk iets van betekenis in moet zitten. Een vlugge greep in een aantal mogelijke betekenissen die het begrippen-koppel zou kunnen hebben heb ik jaren geleden (2) eens als volgt geprobeerd:
progressief - conservatief
gelijkheid - ongelijkheid
anarchistisch - autoritair
internationalistisch - nationalistisch
globalistisch - parochialistisch
universalistisch - xenofoob
individuele vrijheid - collectivisme
Maar zoals ik er meteen bij schreef, voor mij zijn sommige van die kandidaten (uitgedrukt in eigen woorden van vier jaar later) helemaal geen essentiële betekenissen, maar alleen modes van het moment die (goed voorbeeld) "progressief-conservatief" alleen maar op dat moment links van die "links-rechts" tegenstelling laten vallen.
In feite denk ik nu, nadat het onderwerp me vier jaar lang wel eens voor de geest kwam, dat het meest essentiële onderdeel zit in de "gelijkheid-ongelijkheid" dualiteit. Dat wil zeggen, welk aspect van "links" je ook bekijkt, je zal het haast altijd kunnen terugbrengen in termen van gelijkheid, in de zin dat gelijkheid voor links een doel op zich is. Daarmee hoeft dan niet gezegd te zijn dat ongelijkheid voor "rechts" een doel op zich is. Het is waar dat sommige "conservatieve" en "autoritaire" strekkingen die zich onder de noemer "rechts" verzamelen wel bepaalde vormen van ongelijkheid als doel op zich zien, meestal verstopt in het eufemisme dat ze "iedereen gelijk behandelen door ze hun correcte plaats in het geheel te bezorgen" (en het resultaat is dat vrouwen aan de haard horen). Het is echter ook waar dat mijn soort rechts alleen maar van ongelijkheid geen prioriteit maakt. En "geen prioriteit" is nu eenmaal nog iets heel anders dan "een doel op zich".
Mijn soort rechts plaatst dan weer bepaalde vormen van vooruitgang zeer hoog in de hiërarchie. Als ik mezelf bezig zie op het internet, dan zie ik dat dat gewoonlijk gereduceerd wordt tot niets meer dan materiële welvaart. Dat is ongetwijfeld mee het gevolg van de manier waarop discussies nu eenmaal verlopen, en verder dat andere aspecten veel moeilijker uit te drukken zijn, laat staan meetbaar, en dus zal dat allemaal wel wat eenzijdig klinken. Maar zelfs in dat beeld, denk ik, dat de mensheid (Homo sapiens sapiens) ongeveer 100,000 jaar bestaat. Verder dat de eerste beschavingen ongeveer 6000 jaar geleden zijn ontstaan (3). En tenslotte denk ik dat de mensheid met en sinds de Industriële Revolutie begon weg te lopen uit het armoede-evenwicht. Ruwweg: het begon in Engeland, noem het 300 jaar geleden. 200 jaar geleden was er nog altijd geen enkel land ter wereld waar de levensverwachting bij geboorte hoger was dan 40 jaar. En vandaag is er geen enkel land waar dat cijfer lager is dan 40 jaar! Dat wil zeggen dat "de mensheid" sinds die 300 jaar druk bezig is met "weglopen uit het armoede-evenwicht". En 300 jaar, dat is 0.30% van de tijd die verstreken is op die 100,000 jaar dat we bestaan. Of ook: als we die hele periode sinds het ontstaan van de mens beschouwen als een dag van 24 uur, dan was er vier minuten (!) geleden geen enkel land ter wereld waar de levensverwachting bij geboorte hoger was dan 40 jaar. En ergens op die vier minuten, nadat er een dag van 24 uur is verlopen, is er geen enkel land meer waar dat cijfer lager is dan 40 jaar.
Kijk, het had van mij nog meer gelijktijdig mogen gaan, maar je moet je toch durven afvragen of de, toegegeven, zeer sterke huidige ongelijkheid ook werkelijk nog meer gelijktijdig had kunnen afnemen.
Hoe dan ook, ik denk dat je het vaak terugkerend "internationalisme" van links kan uitdrukken in hun geloof dat iedereen nu eenmaal gelijk is, en ook hun ideeën over "verdeling" (volgens mij heel goed te verzoenen met onze rechtse ideeën, als middel om de vrije markten te verbeteren door er meer deelnemers aan toe te voegen) of "herverdeling" (brrrrr!), en ook hun vaak terugkerende neiging tot anarchisme en vrijheidsidealen. Maar die laatste vind je even vaak terug bij de rechterkant, bijvoorbeeld ikzelf, waar we denken dat vrije individuen de beste garantie zijn dat de mensheid vooruitgang zal maken, materiëel of in andere opzichten. Het feit dat je biologische racismen (zoals je misschien al weet, in mijn ogen een op zich redelijke, maar lang weerlegde (3) en dus stilaan zwaar beschimmelde hypothese) dan weer exclusief bij rechts terugvindt kan je verklaren doordat het gewoon frontaal botst met het gelijkheidsideaal. Terwijl de rechterkant, ook het stuk dat er zich niet in terugvindt, het vaak niet belangrijk genoeg vindt.
Op dit punt geef ik meteen toe dat je al meteen voelt: het is hoe dan ook geen simpele twee-deling; er zijn veel factoren die je aan beide kanten kan terugvinden. Ook ben ik er niet in geslaagd voor de rechterkant een soort absoluut ideaal in te vullen waar dat voor de linkerkant "gelijkheid" was. Ik besef ook dat er vaak pogingen gebeuren om met meerdere dimensies te werken, waar je inderdaad een veel genuanceerder beeld mee verkrijgt. Het gaat me er alleen om dat "links" en "rechts" wel degelijk betekenisvolle, bruikbare begrippen zijn, waarmee je op een niet al te ambitieus niveau (bijvoorbeeld, waar je het weliswaar serieus meent, maar tegelijk beseft dat het allemaal speels blijft) echt wel iets mee kan uitdrukken.
-----------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2008/01/was-hitler-links.html Daar horen ook een hoop kritische commentaren bij, en in antwoord daarop:
http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2008/10/waren-karl-popper-en-friedrich-hayek.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2008/02/nog-over-links-en-rechts.html
(3) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2006/05/het-zevende-millennium.html
(4) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2007/01/racisme-misdrijf-opinie-of-theorie.html
vrijdag 5 oktober 2012
Hop, 't is weer van dattum
"Banken hebben het nog steeds niet begrepen" kopt de Tijd op haar site (1).Twee economisten hebben een boek over de crisis gepubliceerd (goed initiatief, daar niet van, we zullen nog veel werk hebben om het allemaal te begrijpen), en in het bijhorende artikel vernemen we:
"Om hun kapitaal toch maar niet te moeten verhogen, proberen banken risico's zoveel mogelijk af te bouwen door ze te effectiseren en door te schuiven naar de Europese Centrale Bank (ECB) als onderpand voor kredieten. Daardoor dalen de activa van de bank wel, wat betekent dat de overheid meer geld op tafel zal moeten leggen om de deposito's te garanderen als het misloopt. Dat verzwakt natuurlijk de financiële stabiliteit van het systeem."
En dat, nota bene, onder de titel dat de banken "het" nog steeds (sic) niet begrepen hebben".
Maarreh, jongens, als ik dat zo lees van "om hun kapitaal toch maar niet te moeten verhogen", dan klinkt dat echt alsof de bankiers daar in rokerige achterkamertjes zitten te bedisselen hoe ze de tsunami aan kapitaal die op hen afkomt kunnen omzeilen. Alleen, er bestaat zoiets als beurskoersen. Onder andere op de site van de Tijd zelf kan je heel gemakkelijk de koersen waaraan mensen bankkapitaal willen kopen vergelijken met de koersen waaraan ze dat voor de crisis willen doen. Eens proberen...(lees: voor, en niet na, je je mond over het onderwerp open trekt)?
(Dat proberen heeft dus enkele muiskliks gekost...)
Wat denk je zelf? Zien de koersen er uit alsof de bankiers werkelijk niet weten hoe ze "toch maar" kunnen vermijden dat ze hun kapitaal moeten verhogen? Of ziet dat er eerder uit alsof de vraag naar bankkapitaal zich ergens op het niveau van de vraag naar radioactief afval en cholerabacillen bevindt?
Dus, misschien, heel misschien, voelen banken zich wel verplicht om met dat "effectiseren" zoveel bij de ECB aan te kloppen... omdat de vraag naar bankkapitaal zich ergens op het niveau van de vraag naar radioactief afval en cholerabacillen bevindt? En misschien verhoogt dat allemaal wel de druk op de financiële stabiliteit, maar is het alternatief meteen het totale ineenstorten van de financiële stabiliteit?
Ja, de overheid heeft heel zwaar moeten tillen om "ons" (heb ik al gedisclaimed dat ik zelf een bankbediende ben?) overeind te houden. Ik ken werkelijk niemand in mijn wereldje die dat ontkent of die zich woedend beklaagt over de torenhoge boetes en kosten die ons daarvoor over het hoofd hangen. En de vraag hoe dat allemaal zomaar is kunnen gebeuren: ga je gang! Stel die vraag! Luider, absoluut!
Alleen, doe dat dan ook. Nu klinkt het, weer eens (2), als het debiteren van de zeer platte cliché's waarmee je in de krant komt omdat iedereen nu eenmaal een variant op "het is de schuld van de banken" wil horen, maar waarmee je het debat alleen maar saboteert.
Want geloof me, ook in de banken zijn er veel mensen die graag willen weten hoe dat allemaal is kunnen gebeuren. Maar hoeveel er ons ook ontsnapt is, er zijn toch ook een paar dingen die wij wel weten over dat wereldje van ons; bijvoorbeeld dat de vraag naar bankkapitaal zich ergens op het niveau van de vraag naar radioactief afval en cholerabacillen bevindt.
En als de mensen die zich luidkeels over ons komen uitspreken zelfs dat niet weten, ja, dan komt al snel het punt waarop het allemaal al niet meer hoeft ("het debat alleen maar saboteert").
Nog een disclaimer; ik erken dat ik absoluut niet weet wat er in het boek staat, en dat mijn kritiek mogelijk integraal op de rekening van een zeer zwak krantenartikel hoort.
-------------------------------------
(1) http://www.tijd.be/nieuws/politiek_economie_economie/Banken_hebben_het_nog_steeds_niet_begrepen.9250597-3148.art
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2012/09/bankieren-moet-terug-saai-worden.html
"Om hun kapitaal toch maar niet te moeten verhogen, proberen banken risico's zoveel mogelijk af te bouwen door ze te effectiseren en door te schuiven naar de Europese Centrale Bank (ECB) als onderpand voor kredieten. Daardoor dalen de activa van de bank wel, wat betekent dat de overheid meer geld op tafel zal moeten leggen om de deposito's te garanderen als het misloopt. Dat verzwakt natuurlijk de financiële stabiliteit van het systeem."
En dat, nota bene, onder de titel dat de banken "het" nog steeds (sic) niet begrepen hebben".
Maarreh, jongens, als ik dat zo lees van "om hun kapitaal toch maar niet te moeten verhogen", dan klinkt dat echt alsof de bankiers daar in rokerige achterkamertjes zitten te bedisselen hoe ze de tsunami aan kapitaal die op hen afkomt kunnen omzeilen. Alleen, er bestaat zoiets als beurskoersen. Onder andere op de site van de Tijd zelf kan je heel gemakkelijk de koersen waaraan mensen bankkapitaal willen kopen vergelijken met de koersen waaraan ze dat voor de crisis willen doen. Eens proberen...(lees: voor, en niet na, je je mond over het onderwerp open trekt)?
(Dat proberen heeft dus enkele muiskliks gekost...)
Wat denk je zelf? Zien de koersen er uit alsof de bankiers werkelijk niet weten hoe ze "toch maar" kunnen vermijden dat ze hun kapitaal moeten verhogen? Of ziet dat er eerder uit alsof de vraag naar bankkapitaal zich ergens op het niveau van de vraag naar radioactief afval en cholerabacillen bevindt?
Dus, misschien, heel misschien, voelen banken zich wel verplicht om met dat "effectiseren" zoveel bij de ECB aan te kloppen... omdat de vraag naar bankkapitaal zich ergens op het niveau van de vraag naar radioactief afval en cholerabacillen bevindt? En misschien verhoogt dat allemaal wel de druk op de financiële stabiliteit, maar is het alternatief meteen het totale ineenstorten van de financiële stabiliteit?
Ja, de overheid heeft heel zwaar moeten tillen om "ons" (heb ik al gedisclaimed dat ik zelf een bankbediende ben?) overeind te houden. Ik ken werkelijk niemand in mijn wereldje die dat ontkent of die zich woedend beklaagt over de torenhoge boetes en kosten die ons daarvoor over het hoofd hangen. En de vraag hoe dat allemaal zomaar is kunnen gebeuren: ga je gang! Stel die vraag! Luider, absoluut!
Alleen, doe dat dan ook. Nu klinkt het, weer eens (2), als het debiteren van de zeer platte cliché's waarmee je in de krant komt omdat iedereen nu eenmaal een variant op "het is de schuld van de banken" wil horen, maar waarmee je het debat alleen maar saboteert.
Want geloof me, ook in de banken zijn er veel mensen die graag willen weten hoe dat allemaal is kunnen gebeuren. Maar hoeveel er ons ook ontsnapt is, er zijn toch ook een paar dingen die wij wel weten over dat wereldje van ons; bijvoorbeeld dat de vraag naar bankkapitaal zich ergens op het niveau van de vraag naar radioactief afval en cholerabacillen bevindt.
En als de mensen die zich luidkeels over ons komen uitspreken zelfs dat niet weten, ja, dan komt al snel het punt waarop het allemaal al niet meer hoeft ("het debat alleen maar saboteert").
Nog een disclaimer; ik erken dat ik absoluut niet weet wat er in het boek staat, en dat mijn kritiek mogelijk integraal op de rekening van een zeer zwak krantenartikel hoort.
-------------------------------------
(1) http://www.tijd.be/nieuws/politiek_economie_economie/Banken_hebben_het_nog_steeds_niet_begrepen.9250597-3148.art
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2012/09/bankieren-moet-terug-saai-worden.html
donderdag 4 oktober 2012
Obama leek heel erg afwezig
Veel te weinig tijd, natuurlijk, om die verkiezingsdebatten ook nog te volgen, maar deze morgen heb ik ergens op een Youtuubje geklikt en ik ben met het geluid uit eens over de film gegleden... En inderdaad, het is zoals de kranten en internetsites schrijven. Obama zag er vermoeid uit, en bij tijden ongeïnteresseerd. Een enkel moment zelfs grimmig, en op een ander moment zat hij daar met een gezicht van "manmanman, waar jij je allemaal mee bezig houdt". Veel ongeloof dus bij het publiek, de Republiekeinen die hun geluk niet konden geloven, en de Democraten: analoog.
Ineens viel me in: het juiste woord is "afwezig". Obama was afwezig. Het leek wel alsof Romney tegenstander een lege stoel was! Het interesseerde hem niet. En wij, die er nu eenmaal niet bij zijn, kunnen alleen maar raden wat er aan de hand was. Sloeg uitgerekend gisteren één van die verkoudheden/griepaanvallen toe, zoals die je nu eenmaal af en toe helemaal lam kunnen leggen? Gaf het president-zijn hem zoveel werk dat hij zich om relatieve onbenulligheden als de debatten van een verkiezingscampagne niet echt had kunnen bekommeren? (In dat geval mag er morgen wel minstens een nieuw "Osama is dood" kaliber verhaal in de krant staan.) Of was het misschien gewoon een kwestie van een groot ego; de president die zich maar amper verwaardigde het gepeupel te woord te staan?
Het zal allemaal wel niet erg veel verschil maken. Denk aan 2004! Debatten maken in feite maar heel weinig verschil!
Maar het kwam heel slecht over.
Ineens viel me in: het juiste woord is "afwezig". Obama was afwezig. Het leek wel alsof Romney tegenstander een lege stoel was! Het interesseerde hem niet. En wij, die er nu eenmaal niet bij zijn, kunnen alleen maar raden wat er aan de hand was. Sloeg uitgerekend gisteren één van die verkoudheden/griepaanvallen toe, zoals die je nu eenmaal af en toe helemaal lam kunnen leggen? Gaf het president-zijn hem zoveel werk dat hij zich om relatieve onbenulligheden als de debatten van een verkiezingscampagne niet echt had kunnen bekommeren? (In dat geval mag er morgen wel minstens een nieuw "Osama is dood" kaliber verhaal in de krant staan.) Of was het misschien gewoon een kwestie van een groot ego; de president die zich maar amper verwaardigde het gepeupel te woord te staan?
Het zal allemaal wel niet erg veel verschil maken. Denk aan 2004! Debatten maken in feite maar heel weinig verschil!
Maar het kwam heel slecht over.
dinsdag 2 oktober 2012
Het zal mijn laatste Lecarré geweest zijn
Aangezien ik de hele tijd maar boeken van Alan Furst (1) zit te lezen, en aangezien ik toch ook eens wil afwisselen (als er nog iemand goede ideeën heeft?) en aangezien ik verschillende boeken van John Lecarré echt fantastisch heb gevonden (maar sommige ook dood en doodsaai) en aangezien iemand me vertelde dat zijn Looking Glass War een heel mooi geval van "de lezer op het verkeerde been zetten" was (zoals ik dat ik in The Spy who came in from the Cold zo geweldig vond; om van Tinker Tailor (2) maar te zwijgen)...
(...waar zat ik...?)
...aangezien dus (dat allemaal samen), heb ik maar eens die Looking Glass War gekocht. En daarstraks, juist toen de Kindle me vertelde dat ik 26% van het boek had gelezen, heb ik die dodelijke vraag voelen opkomen: waarom zit ik dit eigenlijk te lezen?
Het is een ontzettend deprimerende enscenering. Het "departement" is in zijn laatste stadia van verval gekomen, de hoofdpersonages zijn dwazen die zich in hun trots te goed voelen om de hulp van George Smiley en de zijnen in te roepen, zelfs als de raadgevingen die ze krijgen zich zo overduidelijk op het niveau van kleuters bevinden, en politiek gekonkel is het enige wat ze nog een beetje kunnen. Bovendien hebben ze allemaal problemen met hun vrouw, of hun kinderen, of allebei tegelijk, en de enige echtgenote die nog iets om haar man schijnt te geven is de weduwe die te horen krijgt dat die gesneuveld is - terwijl "the child vanuit een hoekje zat toe te kijken".
Dus waarom zit ik zoiets te lezen?
Ik heb dat wel vaker bij Lecarré, vaker wel dan niet, eigenlijk. Een paar boeken die ik in de rest van mijn leven (aangenomen dat ik vlot de honderd haal) nog wel verschillende keren volop genietend zal herlezen, en nog veel meer die je van mij best fantastisch mag vinden, maar ikzelf vind het telefoonboek beter.
Vandaar dat ik nu denk dat het potentieel is uitgeput. Ik denk dat ik maar "not interested" zal ingeven in mijn Amazon recommendations waar Lecarré geregeld uitkomt, en hopen dat er binnenkort weer goede science fiction (Banks zou weer op het punt staan een "Culture" turf te publiceren) en dergelijke verschijnt. Heeft iemand voorstellen? Ik ken haast niets van thrillers (3), maar ik heb het gevoel dat ik daar veel plezier aan zou beleven: voorstellen? Ik bedoel geen "politie"; alle sympathie, hoor, maar het thema van de inspecteur die de moord oplost, ik weet het niet, het is alsof ik het in zwart-wit moet lezen, bij mij "pakt" het niet.
Maar John Lecarré - jammer van de tien euro of zo, maar ik kan zoiets niet op de Kindle zien staan. Ik smijt het er weer af, en zou zeggen, als je ongeveer mijn smaak denkt te hebben, laat die Looking Glass War dan maar zo. "Niet helemaal kunnen uitlezen"; ik veronderstel dat dat nul sterren zijn op mijn schaal van kwotering (4)?
Als troost heb ik dan maar gewoon de volgende Alan Furst gekocht. Maar als er iemand nog ideeën heeft...?
-------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2012/09/night-soldiers-alan-furst.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2012/08/alan-furst.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2010/11/tinker-tailor-soldier-spy.html
(3) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2012/06/ik-heb-een-thriller-gelezen.html
(4) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2006/03/kwotering.html
(...waar zat ik...?)
...aangezien dus (dat allemaal samen), heb ik maar eens die Looking Glass War gekocht. En daarstraks, juist toen de Kindle me vertelde dat ik 26% van het boek had gelezen, heb ik die dodelijke vraag voelen opkomen: waarom zit ik dit eigenlijk te lezen?
Het is een ontzettend deprimerende enscenering. Het "departement" is in zijn laatste stadia van verval gekomen, de hoofdpersonages zijn dwazen die zich in hun trots te goed voelen om de hulp van George Smiley en de zijnen in te roepen, zelfs als de raadgevingen die ze krijgen zich zo overduidelijk op het niveau van kleuters bevinden, en politiek gekonkel is het enige wat ze nog een beetje kunnen. Bovendien hebben ze allemaal problemen met hun vrouw, of hun kinderen, of allebei tegelijk, en de enige echtgenote die nog iets om haar man schijnt te geven is de weduwe die te horen krijgt dat die gesneuveld is - terwijl "the child vanuit een hoekje zat toe te kijken".
Dus waarom zit ik zoiets te lezen?
Ik heb dat wel vaker bij Lecarré, vaker wel dan niet, eigenlijk. Een paar boeken die ik in de rest van mijn leven (aangenomen dat ik vlot de honderd haal) nog wel verschillende keren volop genietend zal herlezen, en nog veel meer die je van mij best fantastisch mag vinden, maar ikzelf vind het telefoonboek beter.
Vandaar dat ik nu denk dat het potentieel is uitgeput. Ik denk dat ik maar "not interested" zal ingeven in mijn Amazon recommendations waar Lecarré geregeld uitkomt, en hopen dat er binnenkort weer goede science fiction (Banks zou weer op het punt staan een "Culture" turf te publiceren) en dergelijke verschijnt. Heeft iemand voorstellen? Ik ken haast niets van thrillers (3), maar ik heb het gevoel dat ik daar veel plezier aan zou beleven: voorstellen? Ik bedoel geen "politie"; alle sympathie, hoor, maar het thema van de inspecteur die de moord oplost, ik weet het niet, het is alsof ik het in zwart-wit moet lezen, bij mij "pakt" het niet.
Maar John Lecarré - jammer van de tien euro of zo, maar ik kan zoiets niet op de Kindle zien staan. Ik smijt het er weer af, en zou zeggen, als je ongeveer mijn smaak denkt te hebben, laat die Looking Glass War dan maar zo. "Niet helemaal kunnen uitlezen"; ik veronderstel dat dat nul sterren zijn op mijn schaal van kwotering (4)?
Als troost heb ik dan maar gewoon de volgende Alan Furst gekocht. Maar als er iemand nog ideeën heeft...?
-------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2012/09/night-soldiers-alan-furst.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2012/08/alan-furst.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2010/11/tinker-tailor-soldier-spy.html
(3) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2012/06/ik-heb-een-thriller-gelezen.html
(4) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2006/03/kwotering.html
Abonneren op:
Posts (Atom)