Beschouwingen bij de vastgoedmarkt: "schaarste"

Als je denkt aan de "problemen" die we wilden oplossen toen we uiteindelijk onze zolder verbouwden (1), voel je wel aan dat we de vorige jaren ook wel eens naar de vastgoedmarkt hebben gekeken. Op zich was het als zoektocht ontspannen genoeg: we hadden nu eenmaal dat aanvaardbaar huis met een grote tuin die uitloopt op een natuurgebied. Het heeft het nadeel uit die vorige post, en verder ook wel dat het aan een drukke steenweg ligt, maar het voordeel van de zeer vlotte verbindingen voel je toch ook. Niet dat we er niet om hebben lopen zuchten, integendeel, maar het uitkijken naar een ander huis nam nooit de vorm aan van "we moeten hier weg, maar we vinden niets (help!)".

Het geregeld zuchten ging dan ook over een ander soort frustraties. In twee woorden, er is, of was, tussen pakweg 2007 en 2012, hier in het Mechelse "geen aanbod". Dat wil zeggen, als je al een huis met "vier slaapkamers" - zie echter (1) - en een grote tuin hebt, dan is er een bepaalde minimum standaard waar je maar moeilijk wil onder gaan. Zoiets van "als de tuin een pak kleiner moet worden, dan zal daar iets heel precies tegenover moeten staan". En anders wil je vier slaapkamers, een grote tuin, je kent dat.

Dus eerste stap, je weet ongeveer wat iets dergelijks zal kosten. Je deelt die grootte orde door een maandloon, en je ziet meteen dat afleidingsmanoeuvres zoals de relatieve prijzen in de buurlanden je volslagen worst zijn: het wordt een hele klus. Maar dat is op zich normaal. De prijs van een huis is zoals een andere prijs het resultaat van vraag en aanbod, dus als je naar iets nogal specifieks vraagt, dan zal je rekening moeten houden met het beschikbaar aanbod. Alleen, dat aanbod was nu juist het probleem. Immers, het was geen kwestie van "voor die vereisten zal je naar een hogere prijsklasse moeten uitkijken". Het probleem was dat ik ook rekening houdend met prijzen die 50% (en meer) boven onze eigen ideeën lagen nauwelijks of geen aanbod zag.

Zo kregen we het verschijnsel dat een belangstellende die wist dat we (zoals ongeveer één keer per zes maanden gebeurde) naar een huis waren gaan kijken naar het resultaat vroeg. Dat resultaat was typisch dat het (misschien, maar vaak ook niet) wel zijn charmes had, maar dat er toch één of ander nadeel was dat wij "afknapper" noemden. Dat was één enkel nadeel dat zo zwaar doorwoog dat alle troeven van de wereld, inclusief "heel betaalbaar", het niet konden compenseren. Ergens in 2009, herinner ik me, dat we één voorbeeld hebben gezien: alles wat we nodig hadden, maar geen mogelijkheid om er een vierde slaapkamer in te krijgen. Dank u en good luck.

Vaak hoorden we dan de belangstellende iets opmerken als "ja, Koen, maar nadelen zal je nu eenmaal altijd hebben". Alleen, dat vind ik een heel relevante opmerking wanneer je pakweg kan kiezen tussen vijf alternatieven, en je inderdaad kan gaan piekeren over "ligging" versus "ruimte", of "tuin" of weet ik veel wat. In dat geval kan de belangstellende heel terecht opmerken dat je in het leven nu eenmaal moet knopen doorhakken. Maar zo was het niet. Het was zo dat er helemaal geen alternatief was. Het was zo dat je niet alleen slechts één keer kan schieten (want zo rijk zijn we nu eenmaal niet), maar dat je ook maar één enkel doelwit kon uitkiezen. En dan was het weer (gemiddeld) zes maand wachten voor we zelfs maar iets zagen dat de moeite was om te gaan kijken.

Zoals ik al zei, ik heb er zeker harder over lopen zuchten dan - gezien het "luxeprobleem" dat het toch wel een beetje was - echt nodig was. Maar toch, op het niveau van "en wat hebben wij geleerd?"... Ik denk dat ik heel hard heb gevoeld dat er binnen de categorie "het is een verkopersmarkt" (of "de prijzen zijn hoog") nog een groot verschil bestaat tussen (a) "er is een hoop aanbod, maar de nog hogere vraag duwt de prijzen omhoog" en (b) er is doodeenvoudig nauwelijks of geen aanbod".

------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2013/01/we-hebben-onze-zolder-verbouwd.html