De boutade uit David "een zeer links boek" Graeber Debt, waarin hij schreef dat "politiek het domein was waarop iets waar wordt als voldoende mensen het geloven" had me al een hoofdschuddend licht doen opgaan. Dat is waar al die "politieke vervuiling van het denken" vandaan komt; al was het maar voor een deel. Natuurlijk zitten al die mensen het internet vol te schrijven met steeds nieuwe voorbeelden die alleen maar hun eigen grote gelijk vieren: je moet immers de gelovigen tevreden stellen - want anders is je ideeëngoed misschien wel niet waar! En dus steeds opnieuw berichten over hoe er wel ergens een munt is waarin de goudprijs net is gestegen, of beelden van een juwelier in een bananeneconomie waar de mensen aanschuiven om goud te kopen: als genoeg mensen er in geloven is het straks nog allemaal waar ook!
Maar dat is allemaal niets in vergelijking met het schandaal waarin de Amerikaanse Republikein Christie is terechtgekomen. Als gouverneur van een Amerikaanse staat was hij niet genoeg gesteund door een lokale burgemeester, en dus hadden ze er niet beter op gevonden dan een paar wegen af te sluiten en zo op "de drukste brug van de wereld" een gigantisch verkeersinfarct te veroorzaken. Gewoon, blijkbaar, omdat ze hun zin niet kregen.
En nu kunnen we alleen maar hopen dat het waar is, wat Christie beweert, dat hij daar niets van afwist; dat het een paar van zijn medewerkers waren die dat briljante plan hadden bedacht en uitgevoerd, en dat hij ze dan ook vol weerzin en afkeer had ontslagen. Maar zelfs dan nog: zie je het niveau voor je? Kan het nog smaller? Vraag je je nog altijd af waarom ik het altijd zo bewust over "politiekers" heb; en zelden over het zogenaamd correcte "politici"?
Want wat je voorbij het gegnuif en gesnuif moet zien, is wat voor een enorm debacle dat weer voor de politiek is.
Christie wordt nu al genoemd als één van de meest waarschijnlijke presidentskandidaten voor 2016. Natuurlijk weet ik er weer helemaal niets van, maar puur qua uiterlijk en stijl zou ik me er best in kunnen vinden. OK, elke Republikein moet natuurlijk nog altijd kunnen antwoorden op de minimale test om ooit weer geloofwaardig te zijn: "wanneer had je door wat een platte schande heel die Irakoorlog was? Wanneer heb je dat voor het eerst publiek gezegd (url)?"
En als dat soort dingen niet teveel scheef zit: waarom niet?
Laten we vooral niet vergeten dat het heel normaal is dat, wanneer een partij twee ambtstermijnen de president levert, de andere partij de macht overneemt. En dus is een Republikein in het Witte Huis bepaald niet denkbeeldig. Dus denk je niet dat het een goede zaak zou zijn als die Republikeinen, voor het zover is, eindelijk eens "dringend weer bij zinnen zijn gekomen"? Denk je niet dat je met het opblazen van kandidaten als Christie wéér een stel clowns zal zien opdraven, tot de minst gekke van het stel dan maar benoemd wordt, en ze wéér allemaal met open mond moeten ontdekken dat ze niet gewonnen hebben (1)?
Versta me nu vooral niet verkeerd. De kans is groot dat, als Hillary de kandidaat bij de Democraten wordt, ik "op het niveau van een voetbalmatch" voor Hillary zal supporteren. Ik was er al voor in 2008, maar ze bleef toch nog altijd een beetje madame van de president. Maar nu ze een wijd gerespecteerde Amerikaanse Minister van Buitenlandse Zaken is geweest?
Zie je de boodschap als een vrouw een goede Amerikaanse president zou zijn?
Ze zullen zich mogen verstoppen in het achterlijkste gat onder de bergen, maar ze zullen er niet naast kunnen kijken, al die doorbrave Ajatollahs van ons wereldje.
Alleen, zelfs dan lijkt het me erg belangrijk dat de Republikeinen tenminste een serieuze kandidaat hebben. Ten eerste, de feiten hebben bewezen, de hele wereld heeft het in 2004 met eigen ogen gezien: een land dat George W. Bush HER-kiest (!!) - zo'n land is toch in staat dat soort stoten opnieuw uit te halen? En ten tweede, het is maar een privaat theorietje van me, maar ik denk dat we sommige van de obacles die we de laatste jaren hebben gezien te danken hebben aan de veel te zwakke kwaliteit van de oppositie. Dat eerste debat van Obama met een gezicht alsof hij wel wat beters te doen had; die belachelijke introductie van zijn eigen "belangrijkste" prestatie...
Ik bedoel heus niet dat het "gemakkelijk" is president te zijn in een sterk gepolariseerd land. Maar ik vraag me echt af of een oppositie die toelaat om net niet om het even wat te zeggen of te doen, en er nog altijd als een lichtbaken van vernuft uit te zien, niet mee de oorzaak is van een soort gemakzucht of vlugge tevredenheid bij machthebbers.
Ik wens ons allemaal een Republikeinse partij toe die dringend weer bij zinnen komt.
---------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2012/11/ze-maken-het-ons-toch-ook-echt-niet.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten