Scholier Sarah heeft het klassieke Kruistocht in Spijkerbroek gelezen. De hele wereld had gewaarschuwd dat het nog wel wat vroeg was voor een achtjarige, en de hele wereld had natuurlijk gelijk, maar toch... Scholier Sarah is nu ook niet precies van een kleintje vervaard. En ze had al eens gevraagd, met die grote oogjes die vol vertrouwen opkeken naar de Grote Specialist (ikzelf) of ik dat ook had, dat zo'n boek je wel helemaal leek op te zuigen, alsof je terecht kwam in een prachtige droom, en je de wereld wel leek te vergeten...
Ja, scholiertje Sarah, dat is nu precies wat ik ook heb, en veel en vaak en lang, en het goede nieuws is dat er nog héél veel boeken zijn waarmee kindjes zoals jij hun leven zullen vullen. Maar alles wanneer de tijd gekomen is, natuurlijk. Ze is er zich nu al van bewust dat er zoiets bestaat als Lord of the Rings, en ze kan haast niet wachten... Maar dat zou echt te vroeg zijn, en het zou heel jammer zijn al die pret door ongeduld te bederven...
Kruistocht in Spijkerbroek, dus. Het was inderdaad nog wat vroeg. Maar ze is helemaal haar papa. Wij kijken naar boeken zoals veel mensen naar veel kunstwerken kijken. Een schilderij, een muziekwerk: je ondergaat het toch ook niet maar één keer om het dan voor altijd te negeren? Zo ook met boeken, en inderdaad zijn we in onze eerste lectuur vaak wat oppervlakkig - maar dan al die wonderlijke ontdekkingen die je doet als je het een paar jaar later nog eens opnieuw leest - en voor de vijfsterren onder de boeken, later nog eens, en nog eens...
Het ging inderdaad wat met horten en stoten, maar uiteindelijk greep het haar vast, en het zoog haar op als in een droom, alsof ze de hele wereld vergat... En ineens stond ze daar, met hangende schouders, met een sip gezichtje, en de wangen... Ze waren nat van de tranen! Want het boek was zo heel mooi geëindigd, zo heel ontroe - hoe - hoe - rend. Ja, vertelde ze snikkend, toen de papa bezorgd ter hulp snelde, ze had nog nooit een boek gelezen dat zo mooi was geëindigd.
En zo hebben we weeral heel veel bij geleerd. Boeken hoeven niet te eindigen met "ze leefden nog lang gen gelukkig". Het kan er ook mee eindigen, na dat machtig avontuur dat je daar net hebt beleefd, dat je afscheid moet nemen van je vrienden, één na één, beseffend dat je ze nooit meer zal terug zien, en dan terug naar die eigen wereld van je, je hebt er de hele tijd naar verlangd, maar het blijft een enorme ontnuchtering... De keuzes die je in je leven moet maken, de blijdschap je mama en papa terug te zien...
Het goede nieuws was Thea Beckman nog veel meer boeken heeft geschreven. Ja, het is eigenlijk nog wat vroeg. Maar haar gezichtje klaarde er helemaal van op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten