Traditiegetrouw waren we met de hele familie een week naar zee getrokken, en traditiegetrouw hadden we ons over het weer niet teveel illusies gemaakt. Dit onder andere op basis van het weerbericht. Dus was de verrassing des te aangenamer als je daar met je stevige trui en flinke jas op dat strand staat, en hé, er is geen wolkje te bekennen. Dit jaar was het qua temperatuur tamelijk fris, maar toch strandweer: een veertien graden en daarop een stevige aprilzon, geloof me, we hebben er allemaal een kleur van.
Een minder goede dag is bij ons Plopdag, en daar zagen we het enorme verschil met het kleutertje dat vorig jaar alleen maar op de autootjes wou gaan zitten. Deze keer had hij er na vier beurten genoeg van, en de rest waren de standaard omzwervingen doorheen het park. Ook het groter grut vertoonde een heel ander gedrag: dat gaat nu zelf op allerlei attracties, en dan zie je ze vanop de zijlijn hand in hand en loeiend van de pret de één of andere bocht instuiken - oh, die opgetogen gezichtjes...
100 jaar na 1914 in combinatie met een eerder koude dag was de gelegenheid om ook Diksmuide met onze aanwezigheid te verrijken. In de Dodengang sta je toch eens te mijmeren bij de foto van hoe je daar vier jaar doorbrengt in de koude modder en het winters slijk, en het IJzertorenmuseum is laatst helemaal vernieuwd, en echt de moeite waard. Voor ons is de Eerste Wereldoorlog door de Tweede helemaal in de schaduw weggegleden, maar links en rechts heb ik me staan afvragen of het niet aan Stalingrad deed denken. Als je zoals ik vanuit een positie van nul kennis toch een beetje een beeld wil vormen van waar het over gaat: doen, dat museum, zeker doen. En hoewel het voor kleine kindjes een hele uitdaging blijft, de twee scholiertjes hebben er duidelijk toch iets van over gehouden: ze worden immers al een beetje groter.
Zelfde patroon op het strand. We zaten op een gelijkvloerse verdieping, en wat een verschil nu ze sneller dan de papa doorhebben hoe dat poortje open moet, en hop, het strand op. We hielden dat wel wat in de gaten, maar op het gelijkvloers is dat nu eenmaal niet zo moeilijk... En dan had je papa die kuierend langs de rand van het water vanuit zijn ooghoeken de twee broertjes volgde terwijl die over het strand meanderden, geregeld elkaar achterna zittend, dan weer naast elkaar en hand in hand naar één of andere gebeurtenis starend. En scholier Sarah, die was de geheimen van de monetaire economie aan het ontdekken, toen kleine meisjes overal standen van papieren bloemen openden, die ze alleen maar kon kopen voor tientallen schelpjes met een heel precieze gekartelde rand. Het duurde niet land voor ze zelf ook achter een rijtje bloemen zat, maar dan was er het probleem dat er geen klanten waren...
"Er zijn veel meer stalletjes met bloemen dan er kindjes zijn die bloemen willen kopen" ontdekte ze een beetje ontevreden, zij die anders zo mogelijk nog dromeriger dan haar papa is. Gelukkig was het nog vroeg in de zonnige namiddag, en geleidelijk vulde het stand zich wat beter, en later dat triomfantelijk glunderend snoetje waarmee ze naar mij keek, bij het weer passeren van ons kasteel om Versailles naar de kroon te steken, toen er niet minder dan twee meisjes stonden aan te schuiven bij haar kraampje.
Naast de monetaire economie heeft scholier Sarah ook het principe van de inflatie en van de winst ontdekt. En toen er dan zo'n klein (naar haar maatstaven) meisje passeerde dat in haar emmertje van geen kanten de hoeveelheden schelpjes had verzameld om de marktprijzen te kunnen betalen, en daar duidelijk erg verdrietig om was, toen kapte scholier Sarah haar emmertje om in de handjes van de uk en al haar winsten waren besteed aan een goed doel.
Zeg nu nog eens dat het kapitalisme het slechtste in de mens bovenhaalt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten