De nieuwssite MSNBC vertoont al enkele dagen een artikel over ouders die weten dat hun baby de geboorte niet zal overleven (1). Op een foto zie je een moeder, nog met de sporen van de bevalling in haar houding geschreven, samen met haar pasgeboren baby op een groot kussen. De baby is in een dikke witte deken gewikkeld en op het hoofdje dat naar buiten priemt staat een blauw mutsje. Mama drukt voorzichtig haar lippen tegen het babyhoofdje, en de uitdrukking op haar gezicht vertelt je...
Juist.
Dat beeld snijdt recht door het hart van de papa van peuter Sarah en baby Thomas. Je moet het meegemaakt hebben, denk ik, om te weten wat dat betekent: zo'n pasgeboren babietje, zo hulpeloos, alleen al die kleine knuistjes een enorme oproep tot de vele dingen die je er voor moet doen.
In vergelijking daarmee is het blauwe mutsje op het hoofd van dat stervende babytje alleen maar een uiting van verbeten machteloosheid.
De beelden van de voorbije jaren flitsen door mijn hoofd. Baby Thomas die 's morgens ligt te glunderen als hij papa de kamer ziet binnenkomen. Baby Thomas is niet van gisteren, daar is papa, papa heeft 's morgens altijd een flesje bij: "goedemorgen, de dag begint".
De dingen die je met zo'n kindje moet gaan doen... Hun eerste Pasen, bijvoorbeeld. Terwijl papa listig de aandacht afgeleid houdt met flesjes en schoentjes sluipt mama naar buiten. Even later regelt papa het zo dat peuter Sarah wel moet een blik door het venster werpen. Wanneer ze al die kleurige ovalen vormpjes op het zonovergoten groene gras ziet liggen is het plafond te laag, en de wereld te klein, om de bokkensprongen op te vangen. Peuter Sarah stort zich op het gras zoals destijds de Mongolen op de stad Isphahan, en wanneer ze met de laatste hoekjes en kantjes klaar is blijft er van de schatten evenveel over als destijds in de stad Isphahan. Het glunderende snoetje waarmee peuter Sarah dan komt meedelen: "ze zijn van sokolaaaade" is meer waard dan de rest van het universum bij elkaar. Of toch bijna.
En haar eerste sneeuw! Vandaag knerpten de voetjes van peuter Sarah voor de eerste keer van haar leven door een dikke sneeuwlaag, en de pret deed zelfs de herinnering aan de paaseitjes verbleken - en die waren nog wel van sokolaaaade! Maar nu speelt zich één van die kleine drama's van het peuterleven af. Want vandaag moeten mama en papa gaan werken en de files wachten niet. En dus beperkt het knerpen zich tot enkele verrukte pasjes door de tuin, en dan gaat het al snel naar de auto toe.
Groooot concert! Maar zoals gezegd, toch maar een klein drama. In vergelijking met de mama die op de enorme oproep om al die dingen voor haar kindje te gaan doen hem alleen maar in een dekentje kan wikkelen, en een blauw mutsje op zijn hoofdje kan zetten, vallen de problemen van peuter Sarah wel een beetje weg.
Het zou toch niet mogen, nietwaar, dat je leeft in een universum waarin ouders hun baby in een dekentje wikkelen en een mutsje op zijn hoofdje zetten, omdat werkelijk door hun hoofd is gegaan: zo hoeft hij het tenminste niet koud te hebben als hij straks moet sterven?
------------------------------------
(1) http://www.msnbc.msn.com/id/23682263/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten