De race voor de benoeming tot kandidaat van de Democraten voor de presidentsverkiezingen zit al enkele maanden muurvast. Obama ligt nipt op kop, en hoeveel voorverkiezingen ze ook organizeren, de toestand verandert niet.
Dat was een hele tijd niet zo slecht voor de Democraten. Er waren twee sterke kandidaten, dus de bevolking kon een fatsoenlijke keuze maken, en dat was democratie.
Maar sinds de Republikeinse kandidaat McCain bekend is begint de toestand te verzuren. Het lijkt moeilijk te zien hoe Clinton nog op een realistische manier voorbij Obama kan komen. Het gevolg is dat beiden met een onvoldoende score naar het partijcongres zullen moeten, waar een groep zwaargewichten van de partij de doorslag moet geven. En dat, zo vertelt de geschiedenis ons, is een recept om de algemene verkiezingen te verliezen.
Stilaan beginnen we ook te zien waarom. Tot hiertoe vonden veel Democraten, of ze nu Clinton of Obama steunden, dat ze gemakkelijk de andere kandidaat konden steunen indien hun favoriet het niet zou halen. Maar nu wordt duidelijker en duidelijker dat het Clinton kamp een strategie volgt - ze moeten wel - waarbij ze willen proberen het naderende verlies van de voorverkiezingen toch nog om te zetten in een overwinning. De vorm van het inhaalmanoeuvre, dus, gaat ongeveer "we liggen achter - het verschil is zeer klein - we overtuigen de zwaargewichten... en we halen het toch nog".
Dat is wat ze wel moeten doen, tenminste, als ze zich niet willen neerleggen bij de uitslag, die evenwel bij algemene aanname "de wil van het volk" vertegenwoordigt. De tegenstanders van Clinton vinden natuurlijk dat dat het laaghartige gedrag is van iemand die zich daar niet wil bij neerleggen omdat ze ervan overtuigd is dat ze een soort "recht" op dat presidentsschap heeft.
Het gevolg daarvan is dat de sfeer snel verzuurt, en dat er al hopen mensen zijn die intussen niet langer zeker zijn dat ze een "monster" als Clinton wel zullen steunen als hun eigen Obama het (bij hypothese) toch niet haalt. En dat hoeven ze echt niet heel vaak te zeggen opdat het gevoel al snel geheel wederzijds wordt.
Kortom, de Democraten moeten niet op hun congres wachten om de partij te verscheuren, daar zijn ze nu al druk mee bezig. Daarmee begint Clinton te lijken op een product dat een houdbaarheidsdatum heeft, en dat die datum bijzonder dicht bij begint te liggen. De wijze staatsman of -vrouw zou op dit punt allicht in het belang van de partij een stap opzij zetten - voor de sfeer tussen de aanhangers helemaal zo vernietigd raakt dat ze er de verkiezingen aan verliezen. De ware politieker vindt evenwel dat h(z)ijzelf "het belang van de partij" is, en meteen maar van het hele volk, en dus zal het wel niet zo snel zover komen.
En ik vind het dubbel jammer. Van het huidige drietal denk ik dat het niet slecht zou zijn als er een vrouw president van de VS werd. In de tweede plaats denk ik dat anti-Irakoorlog Obama stukken beter zou zijn dan pro-Irakoorlog McCain. Maar in het pessimistische scenario haalt de laatste het omdat de Democraten niet kunnen kiezen tussen de twee eersten. Afwachten maar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten