Die heel vroege lente kan mooi zijn, maar het weer moet wel meezitten, en zo was het niet vorig jaar. Maar zo is het wel dit jaar, en dus hebben we nu, amper einde maart, al één en ander meegenomen - hopen maar dat het zo blijft. Alweer hebben we de verleiding niet kunnen weerstaan, en hebben we de te vroege asperges geprobeerd. Jaja, ik weet het... Maar ze waren best te eten, een eitje en een aardappeltje, een flesje simpele maar alweer best te drinken witte wijn, de ondergaande zon, spelende kindjes in het gras...
Het zijn de soort dagen waaraan je later terugdenkt in termen van "waar is de tijd?". Soms lees ik ergens een uitdrukking van "toen de kindjes nog klein waren" en je hoort op de achtergrond: intussen zijn ze groot, en waar zijn toch die dagen gebleven...?
Maar voor ons, "toen de kindjes nog klein waren", dat is dus in feite nu. En ik zie peuter Simon meehuppelen aan de hand van zijn mama, en ineens bedenk ik me: dat is toch onze jongste baby, maar kijk nu toch eens wat een groot kind dat al is! Hij is nog geen twee, dus als je je wil verwonderen over hoe klein dat eigenlijk nog is, dan kan dat eigenlijk ook. Hij kijkt je met zijn grote trouwe oogjes aan en moet daarvoor heel erg naar boven kijken, en dan steekt hij zijn armpjes in de lucht, en je moet al een halve beul zijn, denk ik, om hem dan niet te pakken...
Maar het meest valt het me op bij kleuter Sarah. Ze springt en host over de trampoline, maar als ik er bij kom staan schakelt ze over op een dansend ter plaatse huppelen terwijl ze me iets vertelt, en ineens zie ik: dat is eigenlijk geen kleuter meer, met die tegelijk kinderlijke maar zelfzekere houding, die manier van kijken, van spreken, tegelijk nog zo vertrouwelijk, tegelijk al zo vrouw van de wereld. Dat is al geen kleuter meer, maar wel al een beetje een schoolkind, zoals we ze vaak zien rondlopen in het schooltje, en bezien door de ogen van onze eigen kleuters leken ze altijd zo groot... En ineens zou kleuter Sarah er al niet meer tussen misstaan...
En kleuter Thomas, dat is ook niet meer wat het geweest is. Hij spreekt nu echt wel heel goed, dat wil zeggen, voor zijn leeftijd. Hij ziet vanop afstand dat zijn zus een koekje krijgt, maar hij heeft niet gezien dat er nog meer koekjes te verdelen vallen... En hij komt boos, echt heel boos, aangestormd en roept met alle kracht uit zijn kleine longskes "mama jij bent echt heel stout geweest omdat je voor mij niets hebt meegebracht!". Och wat een beeld, dat kleine manneke zich reppend op zijn korte beentjes in al zijn verontwaardiging omdat hij zich met lege handen voelt achterblijven. En hoe rap het allemaal vergeten is als hij even later glunderend knabbelend ook bij de trampoline arriveert. Al gauw springen de twee kleuters en de peuter er samen op los - en peuter Simon doet dat best al aardig. Als hij zijn evenwicht verliest moet hij daar heel erg om lachen, en dan moeten de twee kleuters wel een beetje aangespoord worden om hem de gelegenheid te geven om weer recht te krabbelen, maar dan begint het opgewonden wippen opnieuw...
En dan springen de kleuters naar beneden en papa rent achter ze aan terwijl hij heel hard "papa zal aan de oortjes trekken! (bis, bis en nog eens bis)" roept, en de kleuters stuiven gillend van de plezierige schrik uit elkaar. Maar papa kan ze nooit te pakken krijgen, want de trampoline is eigenlijk een kasteel en daar kan het stoute monster niet in. Dus het stout monster komt gehoorzaam telkens weer net te laat tot stilstand en de twee kleuters liggen dubbel van het lachen. En ze hollen en manoeuvreren tussen de openbloeiende takken van de treurwilg tot de schemering valt en dan trekt heel de bende naar binnen, waar peuter Simon tevreden op de arm van mama een flesje melk drinkt en de twee kleuters elk aan één kant van papa hun eigen melk naar binnen werken en tandjes poetsen en eerst nog een verhaaltje, en dan is het nog vlugger dan anders stil...
En zo is alweer een dag gepasseerd, een dag die nog vele jaren (mag ik hopen) mijn herinneringen zal kleuren, tot ik ervan overtuigd zal zijn dat "vroeger (in 2011) de lentes beter waren" en de wereld zuiverder en de bladeren groener... En als ik me niet snel had bedacht dat ik er maar iets over moest opschrijven, dan was ik het waarschijnlijk binnenkort alweer half vergeten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten