Uit een oude kast hier ten huize dwarrelde een groot boek met een harde rode kaft naar beneden, en papa die het nog net opving liet een welgemeend "kijk toch eens wat we hier hebben" los. Kleuter Sarah stond er met grote oogjes op te kijken. "Wat is dat, papa?"
Wel, klein Saartje van me, dat was heel lang geleden (toen de dieren nog spraken) het favoriete sprookjesboek van een heel ander kindje, dat nu al een grote mens is en intussen zelf kindjes heeft - maar toch nog wel eens moet terugdenken aan de wereld door de oogjes van de kleine jongen van destijds. Nu moet je niet proberen kleuter Sarah ook maar iets wijs te maken, dus die ging meteen door met glinsterende ogen van "en ga jij dat nu ook aan mij voorlezen?"
En waarom ook niet? Ze heeft tenslotte de jaren van wijsheid en verstand bereikt. En de Sprookjes van Grimm uit dat grote rode boek waarvan we ook een Sprookjes van Andersen hadden, daar heb ik tot vandaag een herinnering, vol mysterie, verrukking en betovering aan overgehouden.
Kleuter Sarah zit vervuld van dezelfde betovering op schoot. Haar oogjes staan op oneindig, af en toe vlijt ze zich vol vertrouwen tegen papa aan, en geregeld zorgt ze zelf ook voor interventies: "oh nee, dat zal die slechte weer zijn" en "jààà, het is de prins!". En zo passeren die quasi vergeten verhalen weer voor het geestesoog van papa, met al die titels die nu nog altijd iets van die atmosfeer van geheimzinnigheid oproepen. IJzeren Hans, Drie Mannetjes in het Bos, De Witte Slang,... Wil je geloven dat ik er een tikje ontroerd van raak?
Natuurlijk zie ik vandaag tot op het bot en ver daar voorbij hoe naief die verhalen zijn opgezet, maar ach, al die betoverde prinsen, te hulp schietende legers en monsters waarmee eigenlijk best valt op te schieten... Vandaag lees ik van Sneeuwwit en Rozerood. A - dem - loos. Ademloos zit kleuter Sarah te luisteren naar de twee meisjes die door een boze dwerg worden afgeblaft tot hun oude vriend de beer passeert en de dwerg een klap geeft en daarmee de betovering verbreekt zodat hij verandert in een knappe prins. Sneeuwwit trouwt met de prins en kijk, hij heeft ook nog een broer, en daarmee trouwt Rozerood en ze leefden nog lang en zovoort.
A - dem - loos. "Vond je het een mooi verhaaltje, Saartje?" vraagt papa als het uit is en kleuter Sarah nog naar de horizon zit te staren. Kleuter Sarah haalt diep adem, helemaal volgens het cliché waarvan je nooit had geloofd dat zo'n kleutertje van vijf jaar het zo precies zou kunnen nadoen. "Jaaaaa..." laat ze dan met een lange zucht haar adem ontsnappen. Het was een onvergetelijke ervaring geweest...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten