De kindjes van het tweede leerjaar zijn uitgenodigd om iets voor de klas te komen vertellen. Het moet niet, maar het mag. Het mag een serieus onderwerp zijn, waarvoor ze iets voorbereiden, dat ze zelfs op papier mogen zetten, en "de juf heeft gezegd dat het echt niet erg is als daar eens een foutje in staat".
Dat is een uitdaging die scholier Sarah met beide handen aangrijpt. Behalve allemaal dikke, saai uitziende boeken over filosofie, economie en geschiedenis, is mijn werktafel nu ook bevolkt door twee kleurige boekjes, respectievelijk geheten "Je lichaam binnenstebuiten" en "Meer weten over je lichaam". Scholier Sarah studeert wanneer ze aan een spreekbeurt werkt! Uit de naslagwerken selecteert ze het onderwerp van de vijf zintuigen: schreef ook Goethe al niet dat in de beperking het kenmerk van de meester schuilt? En nog is het niet gedaan. Scholier Sarah ziet haar papa geregeld bezig, en dus zit ze even later (met het puntje van haar tong tussen haar tandjes) achter een Word document.
Ze werkt met titels, ze werkt met nummers, het wordt stilaan al een heel essay. Ze klikt geregeld op de "save" knop, en nu ze dat na enkele regels toch vergeten was en op één of andere manier de computer heeft uitgekregen zonder die laatste regels, nu weet ze ook hoe belangrijk dat "saven" kan zijn. Maar zelfs rekening houdend met kleine tegenslagen heeft ze nu toch al 700 woorden, netjes verdeeld in titels, met daarin tekst die ze pas neerschreef nadat ze haar boekjes had geraadpleegd, en die vervolgens had dichtgeklapt, zodat ze het zeker in haar eigen woorden zou doen.
Allemaal quasi spontaan, allemaal met een minimum aan richtlijnen, gewoon, scholier Sarah, ijverig typend achter de computer. Het staat nog vol fouten, de spatiëring deugt van geen kanten, de grammatica laat wel eens onduidelijkheden en regelrechte vergissingen zien, maar toch... Ik sta er eerlijk gezegd letterlijk met open mond op te kijken. Ze werkt er nog even aan voor het tijd is om te gaan slapen, en de volgende dag zet ze de computer aan en vindt haar document terug ("dat had mama uitgelegd, maar ik heb toch wel even moeten zoeken!") om er verder aan te werken na het ontbijt. Ze probeert al eens een kleine zinswending uit; ze veroorlooft zich al eens een aarzelende poging tot een grapje, het is allemaal wel heel serieus bedoeld, maar je voelt wel dat ze heel goed weet: de beste manier om het te brengen is het uiteindelijk ook speels te houden.
Zeven jaar oud. Helemaal haar vader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten