De Standaard lanceert een discussie met als titel "Begrijpt u die Italianen die op Berlusconi stemmen?":
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20130226_032
Tja, maniak, veroordeelde, potsierlijke dwaas, en vele, vele andere... Maar toch "begrijp" ik die Italianen. Niet dat ik me niet eerst precies dezelfde vraag heb gesteld, gisteren. Ik vond het ook wel fijn dat de rust, alle verhoudingen in acht genomen, was teruggekeerd op de financiële markten, ik was ook wel blij dat de aandelen terug aan het stijgen gingen, en het gevaar op overkop gaande banken (job kwijt, spaargeld weg) afzwakte... En toen kwam de dwaas, en nu lijkt heel het spel weer helemaal terug, en ik vroeg me zuchtend af wat die Italianen bezielde.
Maar het is niet omdat je de vraag stelt dat je maar meteen moet doen alsof je ook het antwoord hebt gegeven! Dus ik begon er eens over na te denken, en al snel bedenk ik: hoe ziet het er door de ogen van een hoop Italianen uit? In feite ken ik de toestand helemaal niet, maar als het maar een beetje zoals Griekenland of Spanje is, zit je nog altijd op torenhoge werkloosheid, diepe recessie, deflatie, recessie, en alleen maar bureaucraten met boodschappen dat ondanks het uitblijven van elk resultaat "austerity" toch alleen maar is wat er nog harder moet gebeuren.
Dus beeld je nu een gezin in dat in de werkeloosheid geduwd raakt, of zelfs alleen maar vreest in de werkloosheid te worden geduwd, dag na dag, week na week, nu al jaar na jaar, en zonder uitzicht op beterschap. Of beeld je in dat ze al zwaar hebben ingeleverd op hun levensstandaard, hun spaargeld zien afnemen, niet meer weten hoe lang ze hun kinderen nog te eten kunnen geven, wie weet al dakloos zijn - en nu komt een bureacraat uit Brussel of Berlijn zeggen dat het nog erger moet worden.
En wij kunnen ons echt niet inbeelden dat ze daar niet op stemmen? Echt niet? Heel zeker weten?
Ik kan me dat wel inbeelden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten