Al een heel tijdje geleden, eigenlijk, maar er waren al zoveel beslommeringen aan mijn hoofd, en het is een bijzonder blog-arme periode geweest, en toen kwamen er nog wat meer beslommeringen bij... Ineens schiet me te binnen dat ik er nog nooit iets van gezegd had.
Het punt was, we lopen al een hele tijd rond met het idee dat ons huis te klein zal zijn om er met drie pubers in te wonen. Zo ver zijn we nog niet, en met de uitbouw van de zolder van een paar jaar geleden zaten we hier niet zo slecht, maar toch. En zo stond er op een dag de aankondiging van een openbare verkoop in de krant, een op het westen uitgevende grond, groot genoeg, goed gelegen, dat soort dingen...
We bekeken bezorgd de prijzen voor bouwgronden in Mechelen, we bekeken fronsend de stand van spaarboekjes en andere activa, we dachten na over hyperinflatie en in de gevarenzone laverende banken, en voor we het wisten zaten we in een bruin café in het Mechelse. Ik had zo'n beetje "openbare verkoop" en consoorten opgezocht, en daar stond me één en ander aan raadgevingen opgesomd...! Je moest vanachter gaan zitten om alles goed in de gaten te kunnen houden, maar je moest ook van voor zitten om een reden die ik niet meer ken. Je moest van bij het begin flink agressief bieden om "de anderen af te schrikken", maar je moest je tegelijk zo lang mogelijk buiten de bieding houden, kwestie van niet in je kaarten te laten kijken. En de biedingen niet te snel te doen stijgen. Tjonge, nu ik er eens aan terugdenk was dat laatste misschien niet eens helemaal onzin.
Je voelt wel, als je dat allemaal leest, dat het een soort variant op een Vlaamse Kermis is, maar dan wel een stuk spannender. Een héél stuk spannender. Een bruin café, dus, allerlei koppels die elkaar tersluiks opnamen, een paar hadden een ouder koppel meegebracht... De artillerie werd in stelling gezet, de exemplaren werden afgewogen, de biedstrategieën werden nog eens besproken - en omdat wij nu eenmaal niet uit ons huis weg moesten, en omdat ik uiteindelijk voor mezelf bedacht had dat al die "strategie" en "tactiek" in het niets viel bij dat ene simpele feit: degene die het meest wil bieden, die haalt het...
... en omdat er ook niet één maar meerdere loten te koop waren, waarvan er niet minder dan drie in aanmerking kwamen...
... zaten we uiteindelijk alleen maar bloednerveus midden in de rest.
En het was zoals die mensen die er eerder over hadden geschreven gezegd hadden, met veel folklore, met veel spanning, met een notaris die de biedingen probeert op te kloppen, met een mysterieuze bieder die ervan verdacht werd een stroman van de verkoper te zijn, met soms snelle, nerveus oplopende biedingen en dan weer heel lange pauzes. Maar het was ook zoals ik zelf pas schreef, het enige wat telt is wie er wat voor wil geven, en voor de rest mag je je laten wijsmaken wat je maar wil; daar niet van.
Het verhaal van het snelle agressieve bieden lijkt me niet te zijn uitgekomen. In feite hadden wij onze zinnen zo'n beetje gezet op één van de loten, en uitgerekend daar was er zo'n "snelle agressieve" bieder; het was echt opvallend, het kon in feite niet agressiever. Het had echt iets intimiderends, en wat er gebeurde was dat ik juist daarom dacht: "die heeft ofwel heel veel geld, ofwel juist niet, dus misschien is hij aan het bluffen, dus dat wil ik wel eens zien." En daar gingen we, en dat ging omhoog en omhoog en omhoog, en na gefluisterd overleg en instemming van mijn vrouw hield ik er na een tijdje schouderophalend mee op. En in feite had ik mezelf er zo van overtuigd dat daarmee het kansrijkste lot er vandoor was dat ik ben beginnen wegdromen, en ze zaten al een heel eind in het volgende, toen mijn vrouw me met een por in mijn zij toefluisterde: "zouden wij niet ook eens bieden?". En ik schrok op, en ik zag dat de notarissen me ook al een beetje verwonderd zaten aan te kijken, en ik zei iets van "ah ja, ook weer waar, plus duizend".
En toen deed die notaris van KLOP, en nadat er niets kwam deed hij nog eens KLOP, en toen probeerde en bedelde en smeekte hij een lange eeuwigheid lang om nog een bod en dan ineens, zomaar uit de blauwe lucht, kwam er een derde KLOP en wij hadden een mooie grond, een tien percent goedkoper dan de agressief geboden grond, en waarop wij precies, zeggen en schrijve, één (1) keer hebben geboden.
Het zal er de komende weken en maanden niet rustiger op worden, natuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten