Vandaag was ik een dagje thuis van het werk. Vorige vrijdag ook. Vorige vrijdag had ik van ellende een dag verlof genomen om wat bij te slapen. Dat wil zeggen, rond 07.00 uur het bed uit, de baby en de peuter naar de crèche, de kleuter met de mama mee naar school, tegen 09.00 uur terug thuis, bed in, als een blok in slaap gevallen tot 12.00 uur, nog enkele uren dolce far niente, kleuter gaan afhalen en "het" begon opnieuw.
Waarmee ik niet wil ontkennen dat het afhalen van een kleuter uit haar kleuterschooltje iets is dat ik iedereen kan aanbevelen. Puur geluk. Maar terzijde.
Het punt is, baby Simon is ziek. Hij kan niet zo gemakkelijk zijn melk binnenhouden, dus hij heeft 's nachts honger, dus... (en vanaf hier, recursie naar eerdere posts over dit onderwerp: zie hoger).
Vrijdag had ik dus zelf verlof genomen, maar het is erger geworden en baby Simon kon niet meer naar de crèche, en vandaag was het de beurt aan papa om per doktersbriefje thuis te zitten met de zieke baby.
Hij is niet zéér ziek: hij lacht nog altijd heel mooi. Maar je moet hem heel voorzichtig zijn melk geven, en dan nog komt er vaak veel terug, en dan kan je hem helemaal verversen en de grond opdweilen ook.
Ik blijf met de moed der wanhoop volhouden dat het globaal de goede richting uitgaat. Maar momenteel merken we er niet veel van. Ik voel echt dat de zin om te bloggen me hoog zit, allerlei mogelijke onderwerpen voor posts vallen me langs alle kanten in - maar de energie ontbreekt weer. Echt frustrerend, het leek juist weer wat beter te gaan. Maar that's life. Even terug windstil...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten