Dagen om herinneringen te blijven...

Die heel vroege lente kan mooi zijn, maar het weer moet wel meezitten, en zo was het niet vorig jaar. Maar zo is het wel dit jaar, en dus hebben we nu, amper einde maart, al één en ander meegenomen - hopen maar dat het zo blijft. Alweer hebben we de verleiding niet kunnen weerstaan, en hebben we de te vroege asperges geprobeerd. Jaja, ik weet het... Maar ze waren best te eten, een eitje en een aardappeltje, een flesje simpele maar alweer best te drinken witte wijn, de ondergaande zon, spelende kindjes in het gras...

Het zijn de soort dagen waaraan je later terugdenkt in termen van "waar is de tijd?". Soms lees ik ergens een uitdrukking van "toen de kindjes nog klein waren" en je hoort op de achtergrond: intussen zijn ze groot, en waar zijn toch die dagen gebleven...?

Maar voor ons, "toen de kindjes nog klein waren", dat is dus in feite nu. En ik zie peuter Simon meehuppelen aan de hand van zijn mama, en ineens bedenk ik me: dat is toch onze jongste baby, maar kijk nu toch eens wat een groot kind dat al is! Hij is nog geen twee, dus als je je wil verwonderen over hoe klein dat eigenlijk nog is, dan kan dat eigenlijk ook. Hij kijkt je met zijn grote trouwe oogjes aan en moet daarvoor heel erg naar boven kijken, en dan steekt hij zijn armpjes in de lucht, en je moet al een halve beul zijn, denk ik, om hem dan niet te pakken...

Maar het meest valt het me op bij kleuter Sarah. Ze springt en host over de trampoline, maar als ik er bij kom staan schakelt ze over op een dansend ter plaatse huppelen terwijl ze me iets vertelt, en ineens zie ik: dat is eigenlijk geen kleuter meer, met die tegelijk kinderlijke maar zelfzekere houding, die manier van kijken, van spreken, tegelijk nog zo vertrouwelijk, tegelijk al zo vrouw van de wereld. Dat is al geen kleuter meer, maar wel al een beetje een schoolkind, zoals we ze vaak zien rondlopen in het schooltje, en bezien door de ogen van onze eigen kleuters leken ze altijd zo groot... En ineens zou kleuter Sarah er al niet meer tussen misstaan...

En kleuter Thomas, dat is ook niet meer wat het geweest is. Hij spreekt nu echt wel heel goed, dat wil zeggen, voor zijn leeftijd. Hij ziet vanop afstand dat zijn zus een koekje krijgt, maar hij heeft niet gezien dat er nog meer koekjes te verdelen vallen... En hij komt boos, echt heel boos, aangestormd en roept met alle kracht uit zijn kleine longskes "mama jij bent echt heel stout geweest omdat je voor mij niets hebt meegebracht!". Och wat een beeld, dat kleine manneke zich reppend op zijn korte beentjes in al zijn verontwaardiging omdat hij zich met lege handen voelt achterblijven. En hoe rap het allemaal vergeten is als hij even later glunderend knabbelend ook bij de trampoline arriveert. Al gauw springen de twee kleuters en de peuter er samen op los - en peuter Simon doet dat best al aardig. Als hij zijn evenwicht verliest moet hij daar heel erg om lachen, en dan moeten de twee kleuters wel een beetje aangespoord worden om hem de gelegenheid te geven om weer recht te krabbelen, maar dan begint het opgewonden wippen opnieuw...

En dan springen de kleuters naar beneden en papa rent achter ze aan terwijl hij heel hard "papa zal aan de oortjes trekken! (bis, bis en nog eens bis)" roept, en de kleuters stuiven gillend van de plezierige schrik uit elkaar. Maar papa kan ze nooit te pakken krijgen, want de trampoline is eigenlijk een kasteel en daar kan het stoute monster niet in. Dus het stout monster komt gehoorzaam telkens weer net te laat tot stilstand en de twee kleuters liggen dubbel van het lachen. En ze hollen en manoeuvreren tussen de openbloeiende takken van de treurwilg tot de schemering valt en dan trekt heel de bende naar binnen, waar peuter Simon tevreden op de arm van mama een flesje melk drinkt en de twee kleuters elk aan één kant van papa hun eigen melk naar binnen werken en tandjes poetsen en eerst nog een verhaaltje, en dan is het nog vlugger dan anders stil...

En zo is alweer een dag gepasseerd, een dag die nog vele jaren (mag ik hopen) mijn herinneringen zal kleuren, tot ik ervan overtuigd zal zijn dat "vroeger (in 2011) de lentes beter waren" en de wereld zuiverder en de bladeren groener... En als ik me niet snel had bedacht dat ik er maar iets over moest opschrijven, dan was ik het waarschijnlijk binnenkort alweer half vergeten...

Het zal wel onvermijdelijk zijn...

Hier staat een artikel dat betreurt dat "Romney wegloopt van zijn eigen healthcare":

http://politicalwire.com/archives/2011/03/29/romney_adviser_says_romneycare_led_to_obamacare.html

Het gaat over "MIT professor Jonathan Gruber, who advised Mitt Romney when developing health care legislation in Massachusetts". En het gaat natuurlijk over het hart van de zaak...

"Gruber insisted that Romney "championed the individual mandate, overriding concerns about personal freedom (...)"

Dat "individueel mandaat" en die "persoonlijke vrijheid" is immers precies de reden (nu ja, één van de vele oliedomme drogredenen) waarom Obama wel eens tot "communist" is uitgeroepen. En jammer genoeg heeft de rechterzijde vervolgens niet gezegd hoe oliedom dat nu eigenlijk wel was, zodat ze er nog een hoop gegil en gekrijs later aan vastzaten. En nu zal het wel onvermijdelijk zijn dat de beste Republikeinse kandidaat de hele tijd vriendelijke complimenten van de Democraten krijgt, zodat je hem de hele tijd in deze erbarmelijke kronkels over de grond ziet rollen.

En dat terwijl Romney doodgewoon Hayek had kunnen citeren (1). In dat geval zou je natuurlijk wel minder succes gehad hebben bij dom rechts, maar je had tenminste de strategie kunnen kiezen die ik al eerder heb voorgesteld (2). Tegen de prijs van een verlies bij dom rechts had je de winst gezien die je kon krijgen bij luciede rechts, plus je had (vriendelijk grijnzend) iedereen die Obamacare een goed idee vindt kunnen vragen of ze de uitdrukking met "origineel", "beter" en "copie" kennen.

En daarmee heb je het drama van de Republikeinen wel ongeveer bij de kraag gevat. Blijkbaar is het, ondanks acht jaar Bush, nog altijd nodig om het Amerikaans dom rechts heel erg in de watten te leggen - en als de gevolgen zijn dat je je tot nog toe enige serieuze kandidaat (3) hebt vermoord, dan moet dat ook maar. Kijk, en zolang ze ideologische zuiverheid boven inhoud willen plaatsen ("politieke vervuiling van het denken"...) zal ik dan maar, ietwat zuchtend weliswaar, weer supporteren voor een nieuwe "landslide" voor Obama. Zie het maar als een heel oude opvoedkundige techniek: als je maar lang en hard genoeg oorvijgen uitdeelt krijg je zelfs in de hardste koppen iets in beweging.

--------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2010/03/obamas-communistische-inspiratiebron.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/02/oei-oei-oei-romney.html
(3) http://politicalwire.com/archives/2011/03/28/top_gop_contenders_become_more_unpopular.html
-----------------------------------------

Een onverwachte bewering

Ergens (1) in zijn The End of Poverty, How we Can Make it Happen in our Lifetime (2005) beschrijft Jeffrey Sachs een "ervaring" die mij hoogst onverwacht leek. Zet rond een bepaald onderwerp (zoals "het einde van de armoede") een aantal mensen met uiterst tegenstrijdige opvattingen rond een tafel, het doet er niet toe hoe "politiek vervuild" de ideeën rond dat onderwerp typisch zijn (zoals het geval is bij "het einde van de armoede"), en geef ze voldoende tijd... En je zal zien dat ze tot een voldoende grote overeenstemming komen om er zelfs praktische consequenties aan te kunnen verbinden.

Dat kwam mij "hoogst onverwacht" over omdat het precies het omgekeerde is van wat vele, vele uren internetdiscussies hebben getoond. Iedereen graaft zich alleen maar dieper in zijn favoriete stereotypieën in - en als ze desnoods moeten verklaren dat samenlevingen maar beter een lage levensverwachting hebben omdat (en dit is echt gebeurd!) "de mensen anders van ziekte en honger zouden sterven" (want anders valt "het kapitalisme niet langer samen met stijgende ellende), of als ze moeten verklaren dat poedels eigenlijk wolven zijn (2) (want anders "planten de soorten zich niet voort binnen de soort"), dan verklaren ze desnoods zelfs dat. Niet echt wat Sachs beschrijft, zeg maar...

Maar blijkbaar is het anders in anders omstandigheden. Bijvoorbeeld, misschien ligt het aan het levend contact, van mensen die elkaar fysiek zien, en kunnen glimlachen, of hun schouders ophalen, of knipogen. In ieder geval, blijkbaar wordt (beweert Sachs) het mogelijk om de grootste tegenstander van overheidsoptreden met de grootste aanklager van "het Westen" te doen overeenkomen: armoede is heel erg, en wij moeten er iets aan doen. Het onderwerp is hier niet dat "einde van de armoede", maar wel die overeenstemming. Ik kan me gemakkelijk inbeelden dat ik het met een extreem-linkse criticus eens raak dat het kapitalisme veel meer moet doen, niet (in mijn opinie) omdat het kapitalisme de schuld draagt, maar gewoon omdat het kapitalisme dat kan. En wie weet zal mijn (bij hypothese luciede) extreem-linkse gesprekspartner wel willen erkennen dat het vaak niet "het kapitalisme" is dat de grootste belemmering vormt voor de zo gewenste afname van de ellende...?

Ongetwijfeld zal dat niet altijd lukken, veronderstel ik, hoewel we het misschien aan Sachs moeten overlaten om een ontmoeting met creationisten te organiseren (en ik kan me een aantal soortgelijken inbeelden), en te zien wat daar aan goeds kan uit voortkomen. En dan nog. Misschien kan je zelfs dan mikken op een punt van overeenstemming, zoals het wetenschappelijk-filosofisch principe dat wetenschap in feite iets heel bescheidens is, iets dat altijd werkt onder het motto "voor zover we naar onze beste inspanningen vandaag weten...". Dat is iets dat de creationisten altijd woedend ontkennen - ze denken dat ons "het is wetenschappelijk bewezen" een absolute waarheid pretendeert uit te drukken. Maar ik zou gerust durven toegeven dat dat komt omdat we ons vaak ongelukkig uitdrukken: en misschien is die toegeving al wat ze nodig hebben om tevreden te noteren: ook de wetenschap zelf zegt altijd heel uitdrukkelijk dat er veel is dat ze niet weet. Wie weet?

Als ik me voorbeelden met creationisten kan inbeelden, dan moet het met de rest ook lukken. Stel dat ik opgesloten raak in een kamer met iemand die tot vandaag denkt dat "het kapitalisme de oorzaak is van de armoede in de wereld". Of iemand die tot vandaag denkt dat de Irakoorlog een goed idee was. Of zo nog een paar. En de uitdaging is één of ander onderwerp te bedenken, het geeft niet hoe ver weg in de marge (zolang het maar niet triviaal is: natuurlijk zijn we het eens over de rekenkunde) en er overeenstemming over te bereiken, en tot het zo ver is kunnen we er niet uit.

Hé, niemand heeft beweerd dat het gemakkelijk ging zijn! Maar volgens Sachs, en mits voldoende tijd, zou het lukken.

---------------------------------
(1) maar ik weet niet meer waar; als iemand het toevallig wel weet...?

Ik wentel me in zelfgenoegzaamheid (ik bedoel: nog meer dan anders)

Kijk, hier is een url naar een artikel waar iemand als ik nu wel moet van smullen:

http://sethgodin.typepad.com/seths_blog/2011/03/the-triumph-of-coal-marketing.html

Tenslotte zat ik al op 14 maart artikelen te schrijven waarin stond dat de kernenergie wel eens heel goed uit de "ramp" in Japan zou kunnen komen. Of dat de anti-kernenergie lobby wel leek te vergeten dat een "conclusie" ook nog voorafgegaan moet worden door een "premisse", en dat dat iets heel anders is dan dat die laatste snel moet verzonnen worden om tot de gewenste conclusie te leiden. Want juist omdat de lobby al "geconcludeerd" had dat de kernenergie moet verdwijnen vroeg ik me luidop af welke premisse precies tot die conclusie had geleid.

Dit artikel zegt nu dat een gegeven hoeveelheid energie, als die door steenkool wordt geproduceerd, 4000 keer zoveel doden heeft gekost als kernenergie. En als ik een beetje relatieve groottes van oppervlaktes kan interpreteren kost die zelfde hoeveelheid energie, mits geproduceerd door petroleum, "slechts" een kleine 1000 keer zoveel doden als wanneer we het met kernenergie hadden gedaan.

Of ook: voor elke duizend doden in Tsjernobyl mag er morgen een kerncentrale ontploffen met vier miljoen doden tot gevolg, en de stand met steenkool is nog altijd gelijk. Komt dat zien!

Maar eigenlijk was dat helemaal niet het punt van (in het bijzonder) de derde post uit de serie (1). Eigenlijk was die post (zonder aan mijn opinie over kernenergie afbreuk te doen; daar niet van) veel meer een oproep aan alle kampen om eens "goed in 't eigen hart te kijken" (2) en te zien of we deze dag niet wéér een url hebben gepost waarin uitgerekend ons vooroordeel staat, onder het motto "als het op internet staat, dan is het waar". Hebben we niet wéér met een gevoel van triomf alleen maar bewijsmateriaal gezocht (en gevonden, of wat had je nu gedacht?) dat onze standpunten onderschrijft, en die van de tegenstanders (want die hebben natuurlijk ook url's met bewijsmateriaal gevonden, of wat had je nu gedacht?) afgewimpeld als "politiek vervuild denken"?

Overigens is er hier nog één die zo naadloos schrijft wat ik op 14 maart schreef, en nog wel "afkomstig van de milieubeweging", dat ik nog liever doodval dan dat laatste te checken:

http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=RS37TTTK

En het is met dat eerste artikel ook zo! Ik geef het toe! Ik heb gnuivend naar de grafiekjes zitten kijken, en in feite is het geen moment in me op gekomen me af te vragen of het (bijvoorbeeld) wel waar was, en of (bijvoorbeeld) een uitdrukking in termen van "per geproduceerde hoeveelheid energie" wel de intellectueel meest eerlijke methode is. En nota bene, beste "rechtse" vrienden van me, dit is heus geen vraag om me extra bewijsmateriaal te sturen, hoor! Je moet weten, ik geloof dat namelijk zo ook al. Mijn punt is alleen maar dat ik niet de moeite heb genomen om dat geloof ook te checken. Het verhaal klopt met wat ik al verwachtte, en dus is het waar. Af en toe doe ik dat checken overigens wel, maar deze keer dus niet. En mijn punt, niet minder dan in die "Vrouwe Nuclitia" post (1), is dat ik iedereen, hetzij links dan wel rechts, wilde uitnodigen om dezelfde oefening eens niet (zoals altijd) op je intellectuele tegenstanders maar wel op jezelf uit te proberen. Kan je je, ja of neen, omstandigheden inbeelden waarin je van je meest geliefkoosde standpunten (Eurabië? Toplonen? Goudstandaard? Kernenergie?) zou erkennen: dat was blijkbaar fout/onvolledig/oppervlakkig/etc?

-------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/03/vrouwe-nuclitia.html
(2) http://tinyurl.com/6xjf3vz