Peuter Sarah maakt op haar eigen, onovertroffen wijze duidelijk dat ze naar buiten wil, en tot mijn eigen verbazing zit ik enkele minuten later, nog in de winter, in hemdsmouwen in een tuinzetel. Een sierpruimelaar staat in volle bloei en de treurwilg (niet te verslaan als het buiten zijn bladeren dertig graden is) vertoont langs alle kanten openbloeiende knopjes.
Peuter Sarah wijst naar de auto van mama en zegt "auto". Ze is nu negentien maand, en in het spreken maakt ze tenminste vorderingen die haar wel niet supersnel maken, maar die me toch vergelijkbaar lijken met andere peuters.
En ik blijf denken dat er niets mis is, zolang je maar ontwikkeling ziet. Ze was al een vol jaar toen ze begon te kruipen, maar toen hield ze er ook niet meer mee op tot ze van uitputting in elkaar zakte. Nu stapt ze nog altijd niet, maar af en toe, als ze vergeet "dat ze het nog niet kan", heb ik haar meerdere - tot bij tien! - heel kleine pasjes zien zetten. Gewoon, wanneer ze bijvoorbeeld een beertje vast heeft en zich wil verplaatsen, en haar onderbewustzijn haar vertelt dat dat het gemakkelijkst rechtop lopend gebeurt.
Tegenwoordig geeft ze zodra ze uit haar bedje komt haar tutje af. Spontaan! Ze legt het dan meteen op het kastje naast haar bed, terwijl papa of mama haar op de arm heeft zitten. En sindsdien, als ze geen zin meer heeft om te slapen, haalt ze haar tutje uit haar mond en reikt ermee naar die kast. Als wij dat niet rap genoeg doorhebben, dan zeilt die tutter prompt door de lucht, om met een luide "tok" op de grond terecht te komen. Peuter Sarah strekt haar armpjes uit: zouden ze het dan nu doorhebben?
En ik zit in het zonnetje nog eens Stephen Gould's Wonderful Life, The Burgess shale and the Nature of History, 1989 (1991) te lezen. Het is die "nature of history" die me hier interesseert. Tussen totale gedetermineerdheid en puur toeval - maar oeps, tegen die "tussen" zet hij zich juist af. Geschiedenis (en de evolutietheorie is een theorie over de geschiedenis van het leven) plaatst zicht niet (zegt hij) op een artificiële, door mensen uitgedachte schaal - noodzaak versus willekeur - maar heeft een heel eigen kenmerk dat hij "contingency" noemt. Je kan miljoenen jaren alle aanpassing die je maar wil ophopen via "natuurlijke selectie", maar dan knalt er een komeet tegen de Aarde, en de wereld van vandaag is evengoed het resultaat van de consequenties dààrvan, als van al die wetmatig verlopende theorieën.
Het is lente. Er is terug veel licht. De peuter zet haar eerste pasjes en spreekt haar eerste woordjes, en papa kan terug in zijn tuin boeken lezen. Hoera!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten