Boek: Wolf of the Plains

Lang geleden, toen ik nog jong was, mooi, en bovendien nen toffe gast, heb ik een hele stapel boeken gelezen over Djenghis Khan. Dat was een uitstekende introductie voor mijn latere interesses voor de geschiedenis van allerlei beschavingen. In twee woorden, Eurazië kent een "zuidelijke" strook die zich uitstrekt van China tot de Middellandse zee, en waar mensen leefden van een landbouw waar ze al die beschavingen mee konden dragen. En daarboven ligt een "noordelijke strook", van Mongolië tot de Duitse vlaktes, waar het klimaat veel harder is, en waar de bevolking noodgedwongen leefde van een nomadisch soort veeteelt.

De mensen van die twee zones kwamen de hele tijd met elkaar in conflict, vele duizenden jaren lang, en de clash tussen de "Barbaren" en de "Beschavingen" was lang een dominant thema van de wereldgeschiedenis. Het hoogtepunt van die eeuwige strijd speelde zich af in de twaalfde en dertiende eeuw, toen Djenghis Khan de Mongoolse stammen verenigde en China en Perzië veroverde. Toen zijn kleinzoon Khubilai de Keizer van China was, was hij de verhoudingsgewijs machtigste man die ooit op de planeet heeft rondgelopen. Zijn Rijk was zo groot dat Perzië, Rusland en de Mongoolse steppen er de provincies van waren, geregeerd door zijn broers, terwijl hijzelf als heerser van China de Keizer van heel de bende was.

Wolf of the Plains (2,007), door Conn Iggulden, is een geromantizeerde beschrijving van het leven van de jonge Djenghis, of "Temujin" zoals hij toen heette. De onmenselijke hardheid van het leven in die ijskoude steppes komt uitgebreid aan bod, en de daaruit vloeiende onverschilligheid voor wat wij "menselijk lijden" zouden noemen eveneens. En dat is nodig, want als je de figuren van Temujin en zijn broers niet teveel wil romantiseren en ophemelen, dan kan je niet voorbij aan de legendarische wreedheid van die mensen, en die kan je alleen aanvaarden (over "begrijpen" zullen wij in de 21ste eeuw maar zedig zwijgen) als je beseft hoe het gewone leven vaak nauwelijks beter was dan de manier waarop ze hun vijanden behandelden.

Het verhaal leest als een trein, zoals dat heet in goed Vlaams, en met wat ik ervan weet (altijd weer amateurkennis, natuurlijk) lijkt het me dat het een zeker beeld geeft van hoe de historische gebeurtenissen zich ongeveer hebben afgespeeld.

Ik heb nogal specifieke opvattingen over hoe een kwoteringsysteem als dat van (bijvoorbeeld) Amazon zou moeten werken (1). Op een schaal tussen één en vijf sterren lijkt een "driesterrenboek" mij een behoorlijk goed boek, zeker aan te bevelen, dat je met plezier en interesse hebt gelezen. Dat is dan ook de kwotering die ik Wolf of the Plains zou geven; hoewel de meeste mensen daar misschien een zeer middelmatige score in zouden zien. Maar ik vind dat je niets meer over hebt om de razend boeiende boeken, laat staan de echte meesterwerken te kwoteren, als je van elk aanbevelenswaardig boek al een viersterrenboek maakt. Het boek lijkt me eerder licht van opbouw en ook als project denk ik niet dat een "the making of" (waarover rond Tolkiens LOTR meer boeken verkocht zijn dan van LOTR zelf) veel kans zal maken. Maar een goed verhaal voor een koude winteravond of ontspannen in de tuin en er nog één en ander van meenemen ook: zeker proberen.

-----------------------------------------
Update 19 juli 2,009. Deze post heeft intussen een vervolg gekregen, met een bespreking van het tweede boek uit de reeks:

http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2009/07/lords-of-bow.html

-----------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/03/kwotering.html