Bwards

De Standaard had er een hele bladzijde aan gewijd: de Vlaamse blogosfeer organiseerde een grote meeting van bloggers, en daar zouden de resultaten van een stemming, door al die bloggers, op al die blogs, bekend gemaakt worden: de “Bwards”. Iedereen kon sinds enkele maanden zijn topdrie doorgeven, de hoop werd opgeteld, en de winner is...

Enzovoort.

Goed idee, goed initiatief. De url waarmee het allemaal gebeurde is:

http://www.carreconfiture.be/bwards/blog/indexvote.php

En ter meerdere lering en vermaak van de lezer geef ik ook de url mee die van mij (ik merk even op dat ik één van die inflexibele princiepskarakters ben die nooit op zichzelf stemmen) de toppositie in de wacht sleepte:

http://koan.filosofie.be/

Terwijl de winnaar uiteindelijk een blog werd waarin de term “zattemadammen” de hoofdrol speelt. Goed initiatief, dus, maar je ziet al meteen (hoop ik, aan het contrast tussen wat ik graag bovenaan zag staan, en wat in dat soort organisaties bovenaan komt) waar het in mijn opinie misgaat.

Laat me duidelijk zijn, “zattemadammen” mag van mij, echt waar, zoals voetbal van mij mag, jazz, poëzie, honden, dans, bier drinken, motor rijden, en vele andere activiteiten waaraan ikzelf nu eenmaal mijn tijd niet besteed. Maar waarom heb ik eigenlijk de moeite genomen om te stemmen? Waarom heb ik lopen zoeken naar een manier om te zien wie er gewonnen had? Het doet me denken aan die “top honderd aller tijden”’s die af en toe georganizeerd worden voor rocksongs. Elke keer eindigen voornamelijk songs die op dat moment wegens zeer recent in de mode zijn bovenaan – en dus ziet het er elke keer heel anders uit – en om de muziek die ook werkelijk door de jaren heen betekenis blijft houden te ontdekken zou je moeten kijken wat er pakweg voortdurend op de twintigste of dertigste plaats eindigt.

Kortom, het zou best mogelijk zijn er iets van te maken waar meerdere mensen iets aan kunnen hebben, maar er zal nog wat (denk)werk voor nodig zijn.

Voor wat mijn opinie waard is, dat denkwerk zou moeten rekening houden met wat wij zo graag “the long tail” noemen. Het internet laat toe een hoop ideeën die niet wegens populair succes (“zatte madammen”) bovenaan eindigen in de hitparades, en zo in de kranten, toch een publiek te geven. Het is in de “lange staart” die achter de koploper aankomt dat je de pareltjes moet zoeken – zoals (IMHO) het blog waar ik op gestemd heb, bijvoorbeeld.

Maar in het beste geval krijg je (zoals verleden jaar) een “niet-definitieve” lijst van 500 blogs, zonder verdere details of toegankelijkheid (hoeveel stemmen kreeg “koan” nu eigenlijk? Stond er op nummer 24 misschien een interressant blog dat ik nog niet ken? Etcetera). Momenteel zie ik zelfs die lijst nergens. Dus hoe kom ik hiermee nu te weten of anderen “koan” kennen, appreciëren, dan wel of ikzelf nog veel blogs te ontdekken heb?

Iets waar we best iets aan konden hebben, dus, maar niet op de manier waarop het nu gebeurt. Het is heus niet dat we van mij niet mogen weten wie de “popular vote” heeft gewonnen, het gaat me er om dat er veel nuttige(r) dingen ontbreken.

Overigens, recent is (vanuit mijn standpunt) verschillende keren de vraag gerezen waarom ikzelf nooit aan blogbijeenkomsten deelneem. Omdat een mens nogal vlug van sectarisme en varianten op een thema wordt beschuldigd, toch dit. Ik ben gewoon het type dat niet graag uit zijn huis komt als het niet moet, boekenwurm, je kent dat. Ik stel voor dat mensen die gedrag dat niet hun soort gedrag is (en het daarom niet begrijpen) twee keer nadenken voor ze er etiketten op plakken. Daarnaast sluit ik niet helemaal uit dat ik wel degelijk ooit, eens, ergens, op dit soort bijeenkomsten opduik: Antwerpen, bijvoorbeeld, zou voor mij nog aan de grens van het tolereerbare liggen. Alleen, je moest inschrijven. Maar ik schrijf nooit in, want ik weet nooit of ik wel vrij ben. In dit geval, bijvoorbeeld, wist ik pas twee weken geleden dat mijn ouders en schoonouders een gezamenlijk etentje organizeerden, waar wij vanzelfsprekend ook heen gingen. En als ik toch vrij was geweest – wel, ik was niet ingeschreven, en daarom alleen al zou ik niet gegaan zijn.

Tenslotte. Terwijl ik het schrijf voel ik dat je dit kan lezen als een soort verongelijktheid die uiteindelijk neerkomt op “ik heb niet gewonnen”. Wel, aan dat soort verdenking kan je je alleen niet schuldig maken als je er gewoon je mond over houdt. Nu, ik zou zeker graag willen weten of mijn blog ook een paar stemmen heeft gehaald. Maar verder moet je er niets achter zoeken. Een tijdje geleden heb ik de volgende link wat zitten volgen:

http://lvb.net/item/6010

Zo ben ik te weten gekomen dat “grote” blogs in Vlaanderen duizenden bezoekers per dag halen. Verder heb ik met mijn erg onnauwkeurige (want gratis versie van) Statcounter al enkele maanden de indruk dat ikzelf af en toe tot tegen de honderd kom. En door het volgen van die link heb ik nu sinds tien dagen ook de Googleteller en inderdaad, de scores liggen allemaal hoger dan 50 en lager dan 100 bezoekers per dag.

Geloof me – maar je mag geloven wat je wil, natuurlijk – maar ik heb me geen moment de illusie gemaakt dat ik daarmee ging scoren, zelfs niet in een uitslag die gedetailleerd een “long tail” zou bekend maken.

Maar als een paar van die enkele tientallen hits per dag ook op Speels maar Serieus hebben gestemd had ik dat zeker graag willen weten – waarom zou een mens dat willen ontkennen?