De kleine triomfen van het leven

Later, toen het allemaal achter de rug was, biechtte mijn vrouw op dat ze een pakje boter uit de ijskast had genomen, en zo de cascade aan gebeurtenissen in gang had gez-

Ach, welnee, komaan. Het was heel simpel. Ik trek de deur van de ijskast open, punt. Verstrooid en afwezig als altijd ben ik niet aan het kijken, maar ik herken wel het geluid waarmee in een zich openende kast een voorwerp dat bovenaan ligt naar beneden begint te vallen.

Nu moet je weten dat ik als kind en puber altijd opvallend goede reflexen heb gehad. Hey, niemand denkt dat ik een doelman uit het voetbal die een beetje op niveau speelt (of een soortgelijke sportman) kan verslaan, hoor. Gewoon, naar de maatstaven van ons, normale mensen, ben ik (onder andere) zeer onhandig, bescheiden muzikaal, (nog een hoop andere dingen, ergens op al die curves) en ik heb eerder goede reflexen.

Steeds "verstrooid en afwezig" heb ik nog altijd niet gezien wat er naar beneden aan het vallen is, wanneer ik me ervan bewust ben dat mijn linkerhand (de rechter heeft nog altijd het handvat van de ijskast vast), ter hoogte van het punt waar de ijskast overgaat in de diepvriezer, in de vlucht een eerder groot voorwerp heeft onderschept.

Het is stilaan tijd om mijn ogen te gebruiken en...

Ik zie dat ik een grote doos met minstens twaalf eieren vastheb! En er is er maar één kapot, ter hoogte van mijn vingers!

Kijk, als het een willekeurig plastieken voorwerp was geweest had ik er nooit met een woord van gerept. Waarom maakt het feit dat het elf eieren waren er één van die kleine triomfen van het leven van?