Soms kan een mens zich geweldig verbazen over zichzelf. Ik zit in de auto, ik heb nog geen minuut, nog geen seconde van het wereldkampioenschap voetbal gezien, en ineens valt me in dat de wedstrijd Nederland - Brazilië bezig is. En ik voel, ik die niet in staat ben ook maar één speler op te noemen die aan het toernooi deelneemt, mijn hand naar de knop van de radio gaan en ik vind een post waar de wedstrijd wordt becommentariëerd.
Meteen valt me op dat ik wil weten: hoe zouden "ze" het doen? En "ze", dat zijn de Nederlanders. Vaak merk je dat Belgen juist helemaal niet hopen dat Nederland wint (en als België meedoet wil ik dat natuurlijk ook niet), maar in dit soort omstandigheden gaat het vanzelf: van mij mag Nederland wereldkampioen worden. Het zal wel een soort jaloezie zijn die maakt dat sommige Belgen dat anders zien, of een niet altijd onterechte irritatie over supporters die rondlopen alsof ze elke dag de wereldbeker winnen: maar wat doet dat er toe? Het gaat tenslotte om de spelers. En het lijkt er op dat ze er weer eens wat van kennen, die Nederlandse ploeg.
"Het spel is in evenwicht" is het eerste wat ik verneem over de stand, even later gevolgd door "één - één" en ik vind dat al niet slecht. Het blijft natuurlijk Brazilië, daar aan de andere kant. En dan ineens, de hevige opwinding en de roepende commentator van "hij knalt hem er in" of zoiets en terwijl mijn redelijke ik vol verbazing naar mezelf kijkt neemt een ander stuk over en laat een enthousiast "hoh"! los. Mensen mensen, wie zou het gedacht hebben...?
Nu, zoals ik in een passerend krantenartikel zag: het zou nu heel typisch voor de Ollanders zijn om eerst tegen Brazilië te winnen, en er vervolgens tegen Ghana uit te gaan, omdat ze nu eenmaal zo graag doen alsof ze al gewonnen hebben, in plaats van zich bezig te houden met het echte winnen. Maar toch... Van mij mogen ze het halen tegen Ghana, en daarna de volgende ook. Maar ik moet wel zeggen, ik heb nu al mijn mooiste oranje ingezet. Hup Holland!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten