Kleuter Sarah en mama liggen samen uitgestrekt op bed een siësta te doen. Kleuter Thomas slaapt en baby Simon ook. Papa doet de afwas: Dat is normaal. Ook eerder betrokken vaders (zoals, bijvoorbeeld: ikzelf) kunnen moeilijk om het feit heen dat mama's toch altijd nog veel meer doen in het huishouden dan papa's. We zijn dan ook maar domme mannetjes...
Hoe dan ook, ineens komt mama naar beneden. "Je zal een beetje moeten helpen" zegt ze een tikje bedremmeld, "het is grooote crisis". Kleuter Sarah is nat van tranen. Ik neem haar op schoot en probeer zo troostend mogelijk te weten wat er gebeurd was. "We waren aan het praten over sterven, en toen werd ik verdrietiger en verdrietiger, en ineens was ik aan het hui - ui - ui - len" klinkt het troosteloos.
Ja, dat sterven... Ze is er vaak mee bezig. Meestal slaag ik er goed in daar een eerder zorgeloze toon bij aan te houden. Iets van "dat hoort ook allemaal bij het leven" en "zo is het altijd geweest en zo zal het altijd zijn en zoals het is, is zoals het moet zijn", dat soort dingen. En voor de onvermijdelijke ontroering bij dat soort gesprekken heb ik de regel dat je niet van dood zijn zelf moet bang zijn (je weet wel: dat is niet erger dan hoe het was voor je geboren was), maar dat de achterblijvers daar altijd erg verdrietig van worden. De filosofisch geschoolde lezer zal niet paf staan van ontzag, maar als hij of zij denkt het met een kleuter van vier jaar beter te kunnen mag hij of zij het altijd eens komen uitleggen.
Het blijkt dat kleuter Sarah zomaar uit het niets (en ik kan getuigen dat dat een geloofwaardige mogelijkheid is) had verklaard "als ik jou moet wisselen voor een andere mama wil ik jou toch eerst een grote knuffel geven, hoor". Och arme, dat kind, wat heeft die zich weer voor scenario in haar hoofdje gehaald? Ik heb zelf al tranen in mijn keel, klets je er op die manier maar eens uit. Gelukkig heb ik ondanks mijn tekortschieten op huishoudelijk, emotioneel, empathisch en psychologisch vlak van den Schepper toch één (toegegeven: kleine) troefkaart meegekregen. Als er filosofische problemen zijn kan papa toch "een beetje helpen".
Dus kleuter Sarah raakt gekalmeerd. Mama is niet oud, mama is niet ziek, ongeveer het laatste; letterlijk allerlaatste, dat mama wil is kleuter Sarah bij een andere mama inleveren, ergo, etc. Anderzijds is het niet slecht af en toe eens na te denken over het feit dat er in het leven verdrietige dingen zijn (dat is hoe verdrietige muziek wordt gemaakt, en kleuter Sarah heeft al ontdekt dat verdrietige muziek vaak ook de mooiste muziek is), maar dat er toch ook wel heel veel blije dingen zijn, en dus moeten we niet overdrijven.
Het lukt allemaal behoorlijk goed. Kleuter Sarah slaapt intussen. Maar ik moet zeggen, het raakt je toch wel allemaal... Ik zie baby Simon met glinsterende oogjes van verwachting op me toekruipen, en als hij bij mijn voeten is steekt hij zijn armpjes in de lucht - en baby Simon heeft geluk, hij heeft een papa die hem nog oppakt ook.
En hoeveel kindjes zijn er niet die hun mama en papa hebben moeten afgeven, en die tot in dit soort heel kleine details veel minder geluk hebben...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten