"We hebben al een tijdje niets meer over je project in Kameroen gehoord", zei laatst een collega van me, en ik moet zeggen (en ik heb het dan ook gezegd) het deed me plezier. "Komt het dan niet over als een nogal obligaat nummertje gezeur?" vroeg ik me luidop af, en ook "lijkt het niet teveel op een niet al te verdoken gebedel om steun?". Oh ja, daar leek het op, gaf de collega opgeruimd toe, maar alles bij elkaar had het toch ook wel iets boeiends - en hoewel hij er nog niet was toe gekomen de 3 euro per maand (je ziet dat dus echt niet in je financiën, hé, en ik kan het weten...) te storten (dit was overigens wéér zo'n nauwelijks verdoken hint: see?) deed het me toch plezier. Want tenslotte, je weet maar nooit...
Wel, voor ik vreselijk begin op te scheppen toch maar eens herhalen dat het al lang niet meer "mijn" project is. Misschien heb je het eerder een beetje gevolgd op deze site (1), maar vanuit een initiatief dat ik lang geleden mee heb opgericht hebben een groepje andere vrijwilligers, met van mijn kant alleen verbale steun, een project opgericht om net buiten de rand van een reservaat in Kameroen een klein ontwikkelingsproject op te zetten. "Buiten de rand" omdat je een extra stuk natuur beschermt als je mensen alternatieven voor de jacht en de kaalkap biedt, op een plaats waar ze wel mogen jagen en kappen. En dus verscheen er, ergens vanaf 2006, een bijenteeltproject en een dorpsschooltje, in dat gebied net buiten het reservaat.
Het was leerzaam, hoewel ik er dus niet zelf bij was, uit eerste hand te horen vertellen hoe het allemaal heel "Afrikaans" ging. OK, je hebt dus je boom verworven waar je bijenkasten van gaat maken. Ga je gang! De boom weegt honderdduizend ton, en dit is Afrika. Oh, je hebt geen bijl? Tja... Hmmmm. Nja, met je blote handen zal het moeilijk gaan... Maar anderzijds, er waren dus wel kandidaat imkers, en de mensen begonnen uit verdere omstreken naar het project te komen omdat ze ook probeerden uit de armoede weg te komen, dus zelfs als er moeilijkheden waren...
Moeilijkheden zijn er om overwonnen te worden, en in onze jongste nieuwsbrief kan je bevestiging lezen van wat we eerder zagen aangekondigd: de kasten groeien, er zijn nu 26 echte imkers, en er ontstaan allerlei activiteiten, zoals een atelier voor nieuwe kasten, pogingen om bedrijfjes op te zetten voor de productie van allerhande materiaal... Ook het bijgaande schooltje leek al in eerdere berichten de kinderziektes (waarvan ik me nog bepaalde verhalen uit de beginperiode herinner...) te overwinnen, want we hebben de foto's met "voor" en "na" zien passeren, en ik moet zeggen, ik denk dat een paar mensen echte mirakels hebben verricht.
En dat zelfs in die mate dat ze sponsoring hebben gevonden voor een nieuw onderwijsproject. Er komt in het groepje dorpjes uit ons werkgebied een heuse landbouwschool! De bedoeling is de mensen een almaar bredere zelfredzaamheid te bezorgen, want als de bijen het niet goed zouden doen, dan kunnen ze naar rijst diversifiëren, of naar cacao, palmolie en kleinvee. En als terzijde, verbonden aan de school is er nu al een cacaoplantage, waar dorpelingen die het schoolgeld financiëel niet kunnen bolwerken nu ook in natura hun bijdrage kunnen leveren. En zo zie je stilaan iets op gang komen, waarvan je alleen maar kan hopen dat de kwetsbaarheid die heel het systeem ongetwijfeld nog heeft niet zomaar wordt weggevaagd door één of andere crisis - maar dat in ieder geval, als er ooit een geschiedenis kan geschreven worden van een succesrijke ontwikkeling, zal passeren langs eerste stapjes die er uitzien zoals het er nu uitziet.
Behalve een bijenproject en een schooltje dus nu ook nog een landbouwschool; "hoger onderwijs", zeg maar, en als je je weer eens iets laat wijsmaken over de "luie Afrikanen" denk je maar eens terug aan de mensen die om 05.00 uur in hun dorp vertrokken om na 5 uur te voet om 10.00 in de school aanwezig te zijn, en daarna te voet opnieuw naar huis. Zijn er nog pendelaars onder de lezers? Vragen, iemand?
We zijn ver gekomen, sinds die tijden van kaalkap en "bushmeat". Ik denk, en ik mag het zeggen want de waarheid is dat ik er zelf geen vinger voor uitsteek, dat een paar mensen, met onze eigen Raymonde op kop, hier echte mirakels verrichten, en en passant tonen dat je met een hoop energie en het geduld en doorzettingsvermogen van een flinke gletsjer ongelofelijke dingen kan bereiken. En ik vermoed, sprekend als papa van drie kindjes, dat mensen die hun kinderen horen huilen en niet weten wat ze ze te eten kunnen geven, vinden dat die bescheiden vrijwilligers die hun werk wel nooit in de grote aandacht zullen zien komen, echt wel heel veel verschil kunnen maken.
Oh ja, dat van dat "geen vinger uitsteken"... Ik stort wel mijn vijf euro per maand, natuurlijk. En omdat ik dat met een permanente overschrijving doe voel ik dat echt niet. Maar ergens in de wereld... ("kindjes... honger...) voelt iemand het wel. Nog een paar van dat soort kleine maar vaak erg stabiele bijdragen zijn heel zeker welkom. De welwillende lezer vindt er meer over in de url van voetnoot (3).
-------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/search/label/Onze%20VZW
(2) http://ape-assistance.net/files/2010/03/Nieuwsbrief-apas-Decembercmp1200.pdf
(3) http://ape-assistance.net/steun/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten