Scholier Sarah had goed door dat de Sint wel verjaart op zes december, maar af en toe wel eens gebruik maakt van het week-end om zijn jaarlijkse ronde te doen. Op één of andere manier dacht ze dat hij zondagochtend zou komen, maar voor de zekerheid stonden ook vrijdagavond al drie schoentjes met wortelen en deze keer een blikje bier klaar. En toen de volgende ochtend het klein gespuis om 07.00 uur mijn vrouw hoorde opmerken dat ze "precies deze nacht iets gehoord had", toen stond de hele bende veel sneller dan anders ineens beneden.
Voltreffer! De Sint had het dit jaar wel extra goed gezien. Scholier Sarah zag bij de ingang van de ontbijthoek dat de tafel er heel anders dan anders uitzag, en toen ze het licht aanknipte zag ze meteen het stuk Playmobiel waarvan ze al een tijdje droomde. Peuter Simon zag bij zijn bordje een grote vrachtwagen staan, van de soort waarop personenauto's worden vervoerd en waarop die personenauto's ook werkelijk stonden en sprak "autootjes van Simon, eh", en die hebben we een uurke niet meer gehoord. En kleuter Thomas had zowaar een echte "Beyblade" op zijn plaats staan, en ook dat was iets waar kleuter Thomas al tijden de mond van vol had. Vraag niet aan papa wat een "Beyblade" eigenlijk is: het volstaat te zeggen dat de hele set momenteel naast het bed van kleuter Thomas op de grond staat.
Ineens overvalt me een visioen. Ineens denk ik hoe er ooit een tijd bestond, en er nog steeds plaatsen zijn, waar jongens en meisjes niet elkaars gelijken waren, maar jongens een veel betere behandeling kregen of krijgen. Huiverend zie ik de drie kindjes springen en dansen van de pret, de vreugdekreten als ze de kleinere verrassingen (een puzzel van Tinkerbel! Een sheriffpost met een kantoor en een gevangeniscel!) ontdekken, de opgewonden commentaren tegen mama en papa en het blij gekwetter onder elkaar. Ik zie drie kindjes en aan de manier van doen of de geproduceerde geluiden zal je nooit van je leven kunnen afleiden dat de oudste een meisje is, en de twee andere jongentjes. En ik zie huiverend een wereld voor me, waarin één kindje met een sip gezichtje, of gewoon berustend, moet toekijken hoe de twee broertjes kraaiend van de pret met de speeltjes bezig zijn, terwijl zij alleen maar een meisje is.
En hoe kan je ooit mensen, die zelf in dat soort wereld zijn opgegroeid en ongetwijfeld denken dat het allemaal overeenkomt met Het Plan Gods, vertellen hoe grondig fout dat soort wereld in feite is?
"Papa, papa, weet jij hoe je die deurtjes moet openkrijgen?" komt scholier Sarah het donkere visioen exploderen. Even later zit papa ijverig poortjes te openen en paarden op hun plaats te zetten en scholier Sarah klapt in haar handjes van plezier. De meute is nog lang niet uitgespeeld als papa, die discreet de oprit in de gaten had gehouden plots uitroept "oh, kijk eens buiten!". Papa zet peuter Simon op de vensterbank, die meteen begint te wuiven, terwijl buiten niemand minder dan Sinterklaas, vrolijk terugwuivend, met twee Zwarte Pieten de oprit opstapt. Ja, de geregelde lezer weet dat nu een déjà vu (1) volgt, maar het was toch weer erg leuk gedaan. De Sint was een vaderlijke figuur, die echter heel gevat reageerde op de grapjes van de Zwarte Pieten, en de sfeer zat er meteen in.
Toen opende de Sint zijn grote boek, en we hebben enkele foto's van drie snoetjes die toch een tikje ongerust zaten te wachten op het verdict. Maar het kwam weer allemaal goed, natuurlijk. In feite hadden mama en papa hierover vooraf en nadien een serieus meningsverschil! Papa, moet je weten, gelooft namelijk heus wel in een wereld waarin je af en toe serieus moet ingrijpen en corrigeren, maar niet dat je dat moet doen aan de hand van Sinterklaas. En aangezien papa ook de mail naar de gezinsbond schrijft sprak de Sint weer de verlossende woorden dat Sinterklaas dat toch wel erg graag ziet, zo'n scholier Sarah die zo flink naar het eerste leerjaar gaat en haar broertjes zo goed helpt, en zo'n kleuter Thomas die zo vrolijk en goedlachs is, en zo flink kan helpen opruimen, en een peutertje dat zo schitterend zijn eerste pasjes in het peuterklasje zet.
Daartegenover is mama juist iemand die probeert te sturen door positieve feedback - maar juist als de Sint binnenstapt haar eigen opinies lijkt te zijn vergeten. Dus had de Sint, weer als gevolg van die mail, op het einde wel iets gezegd over de kindjes die af en toe een beetje bezorgd waren "of ze wel flink genoeg waren", maar ook dat "alle kindjes wel eens deugnieterijen uithalen" en dat dat helemaal "niet is wat de Sint bedoelt met stoute kinderen". Oh, die foto met de stralende snoet waarmee kleuter Thomas voor de Sint staat terwijl zijn doosje uit de zak tevoorschijn wordt gehaald; oh die foto van scholier Sarah die de Sint een grote knuffel geeft! De foto met peuter Simon is wel een beetje mislukt, mispeuterd, zullen we maar zeggen.
Maar zou het niet toch nuttig zijn om ook de Sint eens te laten zeggen dat er af en toe wel wat minder gezeurd en wat beter geluisterd mag worden? Wie zal het zeggen; ikzelf weet het alvast niet. Ik weet wel dat ik de kindjes later liever een herinnering aan een kindertijd met een vaderlijke Sinterklaasfiguur wil geven, dan een Sint die de zoveelste ouwe zeur is die je voor de zoveelste keer moet negeren. Noem me gerust een watje.
--------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2009/12/eind-goed-al-goed.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2010/12/en-zo-wordt-het-stilaan-een-ritueel.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten