Toch vind ik dat ik minstens gezegd heb waarom ik die conclusie niet heb: ik zat immers vast! De eerste stap om een probleem op te lossen (behalve inzien dat je een probleem hebt) is er de contouren van ontwaren. Daarvoor heb ik een poging, met de splitsing in het "economisch" en het "cultureel" probleem. Maar juist op het moment waarop je het gevoel krijgt dat de knoop wat lijkt te ontwarren loop je pas echt in de soep.
Ikzelf zou immers eerst en vooral het economisch probleem aanpakken. Maar dan moet je een Reynders gelijk geven: "regeren zonder de PS is op zich al een staatshervorming". Voor mij zou dat al niet slecht geweest zijn. Oh, ik begrijp al die Grote Principiële Bezwaren wel, maar toch: we vonden het, twee jaar geleden alweer, niet goed genoeg en...
Hoeveel staatshervorming hebben we nu?
Maar als ik hier nu met een brede glimlach zit rond te kijken over het mooie puntje hierboven neemt dat niet weg dat ik gisteren een heel ander punt moest toegeven. We geven dus Reynders gelijk, we halen hem in als onze grooote Vlaamse bondgenoot en nu zit ook de heer Maingain te pronken op het fluweel. Nyet, dus.
En als ik probeer te concluderen dat mijn uitgangspunt misschien fout was, en dat we dan maar prioriteit moeten geven aan het cultureel probleem? Ha, dan zijn al die kosmopolitische Franstalige Brusselaars ineens de vijand, en dan zijn de "Walen" (en noem nooit een Franstalige Brusselaar een "Waal", hé, dan kan je nog beter "banaan" zeggen tegen een chiquita) onze vrienden. Alleen, die stemmen massaal op de PS.
Hé, je zou van minder vastzitten, nietwaar?
Mijn eigenlijke punt stond dan ook heel wat hoger in de tekst dan de plaats waar je een conclusie zou verwachten. Dat punt was dat de keuzemogelijkheid "de kiezer gelijk geven en de economische fall-out erbij nemen" misschien een vals dilemma meegeeft. Immers, de onzekerheid en de economische instabiliteit komen niet voort uit het feit van de staatshervorming. Als dat zo was, dan zaten we nu nog altijd allemaal met de Verlichte Despoten van de achttiende eeuw. Neeneenee; hoor mijn stelling dat niet de staatshervorming een economisch probleem is, maar het feit dat die er niet komt. Of alleen in de vorm van een compromis als "akkoord met de staatshervorming, maar alleen als er in de realiteit niets essentiëels verandert".
En zo blijven we eens temeer met Vlaams geld Waalse werklozen financieren die als gevolg daarvan geen enkele reden hebben om Nederlands te lezer en hier op de jobaanbiedingen in te gaan, terwijl intussen de verfransing doorgaat. En als de bevolking, beseffend dat een stem op het Vlaams Belang er niets aan zal veranderen, dan maar op de NVA stemt, dan vinden de dames en heren politici nog altijd dat de kiezers er niets van begrepen hebben.
Maar of het zo zeker is dat het de kiezers zijn die het niet begrepen hebben...?
---------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2009/06/communautaire-struisvogelpolitiek.html
1 opmerking:
Tja hoe maak je het de Franstaligen duidelijk dat hun taalhouding principieel oneerlijk is. Ik denk dat dat zogoed als ondoenbaar is. Niet omdat de Franstaligen op zich het probleem is, maar het is in het algemeen een probleem om mensen met voorrechten te doen inzien dat dat niet eerlijk is.
Om een voorbeeld te geven. In de rusthuizen van de iriskoepel vind men onvoldoende Franstalig persoon met voldoende kennis van het Nederlands om de plaatsen op te vullen. Maar men mag in de plaats geen Nederlandstaligen aannemen met voldoende kennis van het Frans want dat gaat tegen de quota regeling in.
In een aantal rusthuizen heeft men daar trouwens al een oplossing op gevonden. Die nemen Nederlandstaligen aan op de Franstalige taalrol. Het perverse daaraan is dat die Nederlandstaligen dan geen examen Frans maar een examen Nederlands moeten afleggen om hun tweetaligheid aan te tonen.
Een reactie posten