Maar we zijn natuurlijk speelbal van nog veel meer wervende boodschappen. Zo heb ik echt even op mijn tanden gebeten om niet op de NVA te stemmen. Vraag me niet wat er in hun programma staat; vraag me niet wat ze de laatste tijd hebben gepresteerd; ze hadden dat helemaal te danken aan Dehaene die had gesuggereerd niet op de NVA te stemmen. Ik weet dat het zeer gevaarlijk is om in de politiek mijn opinies door te trekken naar de rest van de mensheid, maar als de NVA het onverwacht goed doet zal ik blijven denken aan Dehaene. Ik voel zelfs een zeker respect voor Dehaene, maar wat ik niet nodig heb is een dikkerd (ik bedoel dit vanzelfsprekend louter figuurlijk, in termen van politiek gewicht) die me komt vertellen hoe ik moet stemmen.
Maar uiteindelijk is het er niet van gekomen. Ten eerste vind ik de slogan "Afrit Vlaanderen, Uitrit crisis" een goede kandidaat voor de meest hersenloze politieke slogan die ik ooit gezien heb. En verder was De Wevers' opmerking over "al de beteuterde gezichten van links" als McCain de Amerikaanse presidentsverkiezingen zou winnen me zwaar genoeg in het verkeerde keelgat geschoten om er nog altijd aan terug te denken. Versta me niet verkeerd: Bart De Wever mocht van mij John McCain verkiezen (hoewel ik denk dat we daar allemaal acht jaar te laat mee waren). Maar als je het in die termen uitdrukt heb je een heel sterk signaal gegeven dat je politieke leiding wil geven aan een ander soort mensen dan ik. Een signaal dat ik zeven maanden later nog altijd opving.
Maar goed, we arriveren in het stemlokaal en er is haast geen wachtrij. Het valt me meteen op dat de vijf mensen die de honneurs waarnemen allemaal jonge dertigers zijn, en kijk: één ervan kennen we van de kleuterschool: de mama van twee leeftijdsgenootjes van onze eigen spruiten. Kortom, we weten dat het de drukbezette, hardwerkende moeder van twee kleine kindjes is - die elke dag vroeg opstaat om bovenop haar werk de kindjes te verzorgen - die nu ook nog ruim de helft van één van haar zeer schaarse vrije dagen opoffert voor de verkiezingen.
Ik herinner me de dag dat ik zelf ook ben gaan zetelen. Goed gehumeurd trok ik op weg. Het was de tijd dat Global Warming onze zomers nog niet door een regenseizoen had vervangen, en het was ook de tijd dat ik elke werkdag opstond om 06.30 om van 07.45 tot ruim 18.00 te gaan werken, dus ik vond het wel een béétje jammer. Maar goed, ik was toch al zo slim dat ik het verschil tussen een democratie en een dictatuur begreep, en ik ging goed gehumeurd op weg, en ik heb me er goed gehumeurd uren van mijn zeer schaarse vrije tijd zitten vervelen.
En dat was voor de periode waarin begon te beseffen hoe zwaar in onze economie werkende koppels met kinderen de lasten dragen. Een heel leuk postje, eigenlijk, dat postje met als titel "Rij" (1).
Zo kon ik er niet omheen, toen ik ze daar alle vijf zag zitten (typische vertegenwoordigers van een groep mensen die nu al in zeer ruime mate de boel doen draaien, en die ook nog eens op een vrije dag vroeg uit hun bed mochten komen en er al hun tijd insteken), te denken dat het niet klopt. Wij, werkende mensen zien nu al een groot deel van het geld dat we verdienen wegvloeien naar belastingen. Dat geld vloeit op zijn beurt voor een groot deel naar mensen die gepensioneerd zijn, of werkloos, of nog iets anders, maar in ieder geval: die véél meer vrije tijd hebben dan wij; en dit dank zij ons geld.
En begrijp me goed, even aannemend dat het systeem nog zou werken ook ben ik daar groot voorstander van. Maar ik heb nog niet begrepen waarom we niet uit dat deel van de bevolking onze bijzitters en tellers voor de verkiezingen recruteren, en wel uit de groep die het nu al erg zwaar heeft.
Tenslotte kan ik tevreden aankondigen dat iemand me IRL vertelde dat hij "dan maar" mijn stemadvies (2) had opgevolgd. Ik herinnerde er maar aan dat we toch de zekerheid hadden één van de meest serieuze mensen van heel de bende te hebben aangevinkt (hij leek echt een beetje getroost te moeten worden: democratische verkiezingen zouden zo heel veel meer kunnen voorstellen...), en met die berustende gedachte waren we allebei tevreden. Maar te denken dat mijn internetposts een stem in beweging hebben gezet...!
Maar voor iemand me dan maar denkt te recruteren als propagandist voor de CD&V: na enig nadenken schoot me niet direct een recente anecdote over heren liberalen te binnen, die ontevreden waren over het gebrek aan verfijning in hun politiek diner... En dus heb ik maar de VLD lijst opengeklikt, daar ergens in het midden een kandidaat met een vrouwelijke voornaam uitgeplukt, en die plechtig mijn stem gegeven. Ik wens haar veel geluk in haar verdere politieke carrière.
--------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2008/03/rij.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2009/05/een-serieuze-kandidaat.html
1 opmerking:
Een heel mooi verslag, met een correcte analyse over de hardwerkende tweeverdieners die de bureau's moeten vullen.
Het zou inderdaad beter zijn inactieven dit te laten doen. Voorzitters zullen u echter zeggen dat de actieven gedwee komen, en de inactieven honderden excuses hebben om niet op te dagen...
Een reactie posten