Communautaire Struisvogelpolitiek

Vandaag lees ik in de krant dat een politieker - de naam te bedekken met de mantel der discretie - vindt dat de aanwezigheid van de NVA in de regering negatief zou zijn voor het imago van ons land en onze economische toestand nog erger zou maken. Ergo: toch maar liever een coalitie met de grootste partij en de twee verliezers.

Kijk, dat lijkt me zo bij de schoolvoorbeelden van struisvogelpolitiek te kunnen. Dat de NVA bij hernieuwd communautair immobilisme een monsterscore dreigde te halen was overduidelijk gedurende de maanden van geschipper na de vorige verkiezing. En er is communautair immobilisme gekomen en de NVA heeft zijn monsterscore gehaald. En wat stellen de dames en heren politiekers voor? De dames en heren politiekers stellen voor gewoon verder te doen wat ze altijd gedaan hebben - inclusief datgene waarvoor ze 18 maanden geleden nog zo liepen te sidderen.

Maar zelfs als je aanneemt dat ze 100% gelijk hebben met hun economisch discours - en in feite is dat iets dat ik zelf voor een groot deel denk - dan nog kan je er niet omheen dat de kiezers hebben laten verstaan dat zij daar anders over denken. En verder hebben ze laten verstaan dat ze ten koste van de toegeving dat het cordon sanitaire toch nog gewerkt heeft (ze zagen een stem op het Vlaams Belang dan eindelijk als een verloren stem) dan maar gestemd hebben op de partij die precies dezelfde communautaire verzuchtingen verwoordt, en er daarnaast wel sociaal aanvaardbaar bijloopt.

Kortom, ze hebben te verstaan gegeven dat ze zich niet met een kluitje in het riet willen laten sturen. Kruip niet langer weg achter domme excuses, hebben ze gezegd, wij stemmen dus nu niet meer op de partij waar jullie niet van willen horen, en nu moeten jullie maar uitvoeren waar wij zo overduidelijk om vragen.

Bij beestig complexe problemen als dit "uitvoeren van wat de kiezer vraagt" is het vaak de kunst ze zo te simplifiëren - mèt afbreuk aan een hoop realiteitswaarde, dus - dat je beheersbare componenten overhoudt. In een serie posts bij de vorige verkiezingen heb ik een poging gedaan die ik nog altijd niet zo slecht vond. We hebben (vind ik) twee problemen die we weliswaar tegelijk hebben, maar die we daarom nog niet met elkaar moeten verwarren.

We hebben aan de ene kant de enige socialistische partij van Europa die niet door zijn kiezers wordt weggestemd omdat ze nu eenmaal absurd is, vermits hun falen nooit vertaald wordt in economisch verlies. Hoe hard ze economisch ook niet kunnen leveren, de inkomsten komen er altijd toch, omdat Vlaanderen die betaalt. Dat was ongeveer de toon van mijn volgende post van destijds:

http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/05/no-taxation-without-representation.html

Dat was de tijd van mijn ironische posts over hoe het cultuurverschil en de afstand (30 minuten trein tussen Mechelen en Charleroi) zo groot was dat we in plaats van Waalse werklozen dan maar Polen lieten overkomen...

Maar daarmee zijn we bij het tweede probleem, dat geen economisch, maar een cultureel probleem is. Dat is het verhaal dat begint met "we horen hoe langer hoe meer Frans in de straten van [vul hier de naam van een oerdegelijke Vlaamsche gemeente in]" en dat eindigt met een andere gemeente waarin dat vijf generaties geleden ook zo was, en waar nu de quasi 100% Franstalige inwoners zich begrijpelijk genoeg ergeren aan de "faciliteiten" - terwijl iedereen er toch zeker Frans spreekt?Het punt kwam al eens aan bod, bijvoorbeeld hier:

http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/12/belgi-uitgelegd-aan-de-franstaligen.html

En mijn punt is, nu zoals toen, dat zou allemaal best grotendeels dom en dwaas kunnen zijn, maar dat is het onderwerp dat de mensen die gaan stemmen op tafel leggen. Mijn punt is dat we ermee moeten leven dat de kiezers ons dit onderwerp aanwijzen. Misschien moeten de politiekers de negatieve economische gevolgen van dat aanwijzen niet proberen op te lossen door te verklaren dat het niet belangrijk is, maar door ervoor te zorgen dat dat aanwijzen niet meer nodig is?

Dit gezegd zijnde geef ik toe dat er een heel groot probleem is. De twee knopen die ik net heb aangewezen zijn contradictorisch. Zelf zie ik de potverterende en schandalizerende PS - de economische kant van de zaak - als ons grootste probleem. In dat geval is de grootste vijand van de PS natuurlijk onze beste bondgenoot. Maar daarmee arriveer je bij Reynders, en de Brusselse, Franstalige, kosmopolitische liberaal. Ik ken die gasten! Ik heb ze onder andere leren kennen van toen ik in clubverband go speelde. Intelligent, ontwikkeld, humoristisch, breeddenkend, creatief... werkelijk bijzonder aangenaam gezelschap!

Maar het zijn wel ook die gasten die je bijzonder laatdunkend aankijken als je wijst op je "cultureel probleem" en vinden dat je maar moet ophouden met jammeren. En dus, durf ik wedden, waren er op dit punt ook al een paar lezers die met grote ogen zaten te lezen en te denken: "Reynders? Je bedoelt... De grote vriend van het FDF?? Onze vriend Maingain???

En ik geef toe: daar heb ik geen antwoord meer op. Maar ik probeer dan ook niet elke dag met veel armgezwaai op tv te komen. Om vervolgens hun kop in het zand te steken en elke verkiezing weer te oogsten wat ze gezaaid hebben.