De eerste indrukken bevestigen wel een beetje de vooroordelen. Het is niet slecht gemaakt, integendeel, maar je moet niet hard kijken om er veel schone schijn en weinig realiteit te zien. Ach, brochures van vakantiebestemmingen laten natuurlijk altijd geflatteerde foto's van zwembaden zien, zo getrokken dat ze er langer uitzien dan ze zijn, en altijd met jonge meisjes op de strandstoelen, en nooit mannen met bierbuiken. Toch moet ik zeggen dat de infrastructuur me nogal verlept leek. Het is duidelijk niet het meest moderne park, en het onderhoud lijkt me ook nogal oppervlakkig. De deur van de badkamer kon niet helemaal dicht en de spoeling van het toilet bleef lopen; je kent dat. Het beloofde kinderbedje was in een staat die ons deed beslissen dat we volgende keer toch maar ons eigen kinderbedje meenemen, en mijn vrouw en ik hadden een filosofische discussie over de vraag of de verwilderde staat van de tuintjes nu een bewuste keuze was, dan wel een uiting van verslonzing.
Maar intussen roepen de platanen en sparren in de "straatjes" en tussen de bungalows toch maar een Zuid Franse sfeer op, en heeft het iets knus, de manier waarop je langs een miniatuur jachthaventje kan wandelen om even later via een bocht ineens een miniatuurstrand op te wandelen. Je voelt het al komen: zelfs al zie je zelf heus wel het verschil tussen een echt en een nagemaakt stadje aan de Franse kust: het enthousiasme van de kindjes maakt alles goed. Het is allemaal een beetje op hun maat gemaakt, en de verschillende restaurants - OK, het is alweer niet de grote gastronomie, natuurlijk - zijn er duidelijk op voorzien dat er veel klein grut over de vloer komt.
En de Zeeuwse stranden zijn vlakbij. Voor zover ze representatief zijn (dat weet ik natuurlijk niet) moet ik erkennen dat ze toch heel anders georganizeerd zijn dan ik ooit over "alle stranden van West Europa" orakelde (1). Sommige stranden van West Europa vertonen kilometers en kilometers mooi wit strand zonder dat de hele kuststrook staat volgebouwd. Maar of het er zoveel beter is? Achter het strand heb je een heel dun strookje zandheuvel, dat je met wat goede wil een "duin" kan noemen. Daarachter liggen ettelijke enorm brede stroken zwart asfalt, gedeelteelijk voorzien als autobaan, gedeeltelijk als parking - en enkele meter verder loopt alweer een autoweg, parallel met de eerste.
Ik zeg altijd: volgebouwd is volgebouwd! Of het nu plat is, of twintig verdiepingen de hoogte in, ik wil niet denken aan hoe het gebied er vroeger uitzag. In België zijn er tenminste een paar mensen steenrijk geworden door alles plat te gooien en te vervangen door appartementen. En niemand heeft de kopers ooit verplicht om de appartementen te kopen, of de huurders om ze te huren, dus er moet toch veel vraag naar geweest zijn. OK, ik betreur officiëel het verloren gaan van prachtige natuur - maar als het dan toch verloren gaat, waarom dan niet zo dat er nu werkgelegenheid is in de lokale immobiliënsector, plus een hoop werk in de lokale horeca?
Bij een vorige strandvakantie zat ik te mijmeren over al die restaurantjes, vlak naast elkaar, die allemaal dezelfde kaart hadden: een pagina pannenkoeken en wafels, een pagina steak en kip en allemaal met friet, en een pagina met ijsbekers. Maar er passeert tenminste een massa volk, allemaal aangetrokken door het idee dat ze zullen kunnen kiezen. Ik zat me af te vragen wat iemand tegenhoudt om daar op het blanke Zeewse strand een zelfde restaurantje te starten: Er komen nu eenmaal wel wat passanten naar die stranden, en ze zouden best wel een ijsje willen eten...?
Ik vermoed dat het gewoon niet zal mogen. Alternatief trekt het strand alles bij elkaar toch niet genoeg volk aan, en gaat de ondernemer die het probeert failliet. In dat geval zie je het principe van het "clusteren" aan het werk. Je zou misschien denken dat dit soort ondernemingen zich probeert te verspreiden om niet teveel concurrentie te hebben: maar in werkelijkheid concentreren ze zich, omdat ze op die manier de markt geografisch naar zich toe trekken. Maar ik blijf denken dat het eerder een geval van overheidsoptreden is.
Intussen holt kleuter Sarah toch maar kraaiend van de pret over het strand, met een emmertje in haar hand. De kleuterjuf had in de klas aangekondigd dat Saartje naar zee ging en met schelpjes ging terugkomen. Je begrijpt dat er geen tegenspraak mogelijk was. Gelukkig hadden twee ervaren ouders gezorgd voor precies evenveel emmertjes (2), schepjes (2), rakeltjes (2) en potjes (4) - lezers die zelf ervaren ouders zijn zien natuurlijk meteen dat het allemaal even getallen zijn; dat wil zeggen, deelbaar door de som van één kleuter en één peuter. En dus liep even later ook peuter Thomas gillend van de pret het strand op, zijn eigen emmertje triomfantelijk de lucht in gestoken. En de uitdrukking op zijn gezichtje, toen hij door had dat papa en kleuter Sarah schelpjes aan het verzamelen waren, en hij ook zijn emmertje met daarin drie schelpen kon laten zien...
En dan de teleurgestelde uitdrukking op haar gezichtje toen we vertelden dat we weer naar huis gingen... "Ma' ik wil graag vaker naar fakansie" sprak kleuter Sarah een beetje sip, en ook "dat vind ik jammer, hoor, zo'n korte fakansie." (Dat is nog maar drie jaar oud, maar dat kan het al heel goed uitleggen.) Jaja, kleuter Sarah, wij hadden zelf ook al iets dergelijks gedacht, en terzijde, welkom in de wereld van het maandagochtend gevoel. Maar ze is vlug getroost. We zullen nog wel eens een langere vakantie nemen, deze zomer, zei mama troostend, en het zonnetje brak alweer door. "Ik ga graag naar fakansie aan zee" zei kleuter Sarah tevreden, en ze lag ongeveer de hele terugweg in haar stoeltje in slaap.
En baby Simon? Veruit de gemakkelijkste van de drie, alweer...
---------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/06/op-de-stranden-van-colleville-sur-mer.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/09/wijn-en-kolen.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten