Als je me ooit had verteld...

Als je me ooit had verteld, pakweg vijf jaar geleden, dat het op een dag ging mogelijk zijn om dit soort foto's in mijn tuin te nemen...

Ik zou je geen klein beetje gek hebben verklaard.

Merkwaardig overigens ook hoe ik altijd door dit soort scènes herinneringen aan de zomer in me voel opkomen. Helemaal links zie je een stukje van de zandbak van kleuter Sarah en peuter Thomas, en het stukje net voorbij de haag achter de sneeuwman is de plaats waar we rond einde juni in de stralen van de ondergaande zon kunnen zitten. In het bijzonder als het donker is ingevallen en ik om één of andere reden hier moet zijn spelen de beelden uit de zomer door mijn hoofd: kan je je voorstellen dat je nog maar zo kort geleden op deze plaats zat te picknicken?

Op een veel zwaarmoediger niveau gaan ook altijd heel andere ideeën door me heen. Het is natuurlijk koud, en donker, maar de sneeuwvlakte geeft toch een eigenaardig licht. En ik die enkele boeken over de Tweede Wereldoorlog heb gelezen kijk naar de "vlakte" die de achtergrond van de foto is... En beeld je in dat je daar in het donker staat, niet met het idee van "dadelijk snel weer naar binnen", maar wel van "straks sta ik hier nog, en binnen een uur ook, en binnen vijf uur ook". In het donker, en in een veel, veel heviger koude, en geen schijn van kans ergens binnen te gaan, een gat in de grond om in te slapen, hopend dat je niet doodvriest, en morgen weer, en volgende week, en volgende maand, enzovoort.

Voor veel mensen, intussen ruim twee generaties geleden, zijn dat niet de overspannen fantasieën van de verwende kinderen van een verwende tijd geweest, maar levensechte ervaringen, waarmee ze vaak hun leven geëindigd hebben.

Snel terug naar de sneeuwman in mijn tuin. Papa heeft een vreselijke hekel aan de winter. Eén of twee graden onder nul en hij moppert al over Kursk en de slag bij Belgorod - maar kleuter Sarah en peuter Thomas zijn er dol op. Sinterklaas en Kerst en Nieuw, en sneeuwmannen en warme chocolademelk. Het universum kan toch niet alleen maar treurnis zijn?