Speels maar Serieus heeft nu zijn vierde jaar volgemaakt, en stilaan begin ik tot de "senior bloggers" te behoren! Als ik nog eens de verjaardagpost van vorig jaar teruglees valt me op: ik kloeg al over de gedaalde activiteit in 2,008 maar dat was nog niets in vergelijking met wat me in 2,009 te wachten stond. En ik was ook niet helemaal eerlijk, achteraf gezien. Eén van de redenen van de achteruitgang was dat mijn vrouw zwanger was, en met het toenmalig nageslacht van twee exemplaren duwde dat me geleidelijk meer en meer werk op mijn dak. Maar één of ander bijgeloof maakte dat ik geen zin had om dat er bij te zeggen, en dus waren mijn redenen voor de achteruitgang niet helemaal, laten we zeggen, volledig.
Natuurlijk beterde het niet naarmate de grote dag dichterbij kwam, en je ziet de activiteit in quasi rechte lijn dalen, tot er in de zomermaanden minder dan tien posts verschenen (met uitzondering van de opflakkering in mei, toen ik een maand babyverlof had genomen). Drie kleintjes die zo dicht op elkaar volgen èn een voltijdse job, als werkend koppel, en geen grootouders of vergelijkbare hulp in de onmiddellijke nabijheid... Het is echt geen lachertje. Ik herinner me vaag dat ik verschillende persoonlijke veranderingen heb beschreven, de laatste vier jaar, telkens met de bange vraag of ik nog wel (evenveel) ging kunnen bloggen. En nu weten we het: met twee ging het nog en met drie ging het niet meer zo goed.
In de herfst begon het beter te gaan met het slapen van baby Simon èn met het aantal posts per maand, en in december, toen iedereen ziek was ging het weer veel minder goed: op beide fronten, en het is inderdaad geen toeval. Wie naar de cijfers voor januari kijkt denkt misschien dat we er door zijn, maar dat is maar gedeeltelijk zo. Sinds december worden we elke nacht één keer wakker om op te staan en een flesje te maken, èn we moeten er elke dag, weekends inbegrepen, vroeg uit. Maar hoewel dat, toegegeven een "hard" regime is (ik weet ook wel dat het nog lang geen Nazi concentratiekamp is) is het al stukken beter dan in de zomer. Want in de zomer... Maar genoeg gezeurd.
Ik vond zelf dat ik, tussen de buien door, in 2,009 best wel een paar aardige posts heb geschreven. Het meest komen de posts over de crisis ("financiële markten") me voor de geest. Maar er waren er ook wel een paar over de "grote filosofische vragen" waar ik tevreden over ben. Van de lyrische posts over de kleintjes daarentegen vond ik dat ze me veel minder goed afgingen. Vaak heb ik ze alleen maar opgeschreven omdat ze functioneren zoals onze fotootjes. Heel amateuristisch, maar als je ze zoveel maanden en jaren later terugziet ben je toch blij dat je kan zien: hé, zag dat er toen zo uit.
In termen van aantallen lezers of reacties hebben al die inspanningen niets opgeleverd. De kijkcijfers blijven stagneren op een zeer laag niveau. In elk geval, zo is bewezen dat wat ik in he begin schreef de waarheid was: ik doe het echt niet omdat ik er rijk of beroemd mee hoop te worden. Ik doe het omdat ik me goed voel wanneer ik teksten zit te schrijven, bij voorkeur over dingen waar ik toch al over liep na te denken of op een andere manier mee bezig was. Het is werkelijk jammer dat fictie me niet afgaat: ideeën genoeg maar een mens moet zich geen illusies maken. Maar deze reeks beschrijvingen van wat me bezig houdt, af en toe aangevuld door een vriendelijke lezer die er in slaagt me nieuwe dimensies te doen zien: dat is waar ik het voor doe.
En hopelijk blijf doen. Nu het er op lijkt dat baby Simon weer langere stukken slaapt en weldra zonder nachtelijke flessen zal kunnen, nu gaat de frequentie alweer naar boven. Meer van hetzelfde dus, gewoon omdat ik het jammer zou vinden als het me niet meer zou lukken, dat is wat ik dit blog toewens voor 2,010.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten