Het is natuurlijk maar ter registratie, maar toch. Het spreken van peuter Thomas vorderde altijd bijzonder traag, en pas nu hij al twee jaar en een half is begint hij fatsoenlijke zinnetjes (en om eerlijk te zijn zelfs woordjes) te vormen. Dat heeft me nochtans nooit bezorgd gemaakt: hoe meer ervaren je wordt als ouder, hoe meer je ook weet - maar vooral voelt - dat elk kind zijn eigen ontwikkeling doormaakt, en dat je niet aan één enkele factor kan aflezen of het goed of slecht gaat. Denk aan hoe peuter Sarah alle letters kon lezen toen ze dik twee was; en vandaag, twee en een half jaar later, echt niet beter haar eigen naam kan lezen en schrijven dan de andere kleutertjes van haar klas.
Dus ik heb het hier opgezocht, en het blijkt dat peuter Sarah haar eerste waarom uitbracht toen ze drie jaar min twee maanden oud was.
Maar vandaag hoor ik peuter Thomas, bij twee verschillende gelegenheden, opgewekt vragen: "waa'om?". Dat is dus ruim drie maanden vroeger dan zijn zus die verbaal gesproken echt niet onredelijk begaafd is. Zo zie je maar...
En zo worden wij weer met onze neus op de feiten des levens gedrukt. Stilaan gaat ons peutertje er vandoor. Het is nog lang geen echte kleuter, maar het peuterschap begint stilaan achter ons te liggen. Panta rhei...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten