Beschouwingen bij "succes".

De post waarin ik me zat vrolijk te maken over Speels maar Serieus dat, quasi zonder lezers, was terechtgekomen op een lijst met "invloedrijke" blogs (1) kreeg van lezer Dieter een behulpzame commentaar. Dat alleen al was een opluchting, want het was de eerste commentaar sinds bijna twee maand. Maar soit. Hij leest me niet (ik begrijp heus wel dat hij, vanzelfsprekend, bedoelt: "nauwelijks") om verschillende redenen. En omdat ik pogingen tot constructieve kritiek weet te waarderen heb ik daar wel even over zitten nadenken.

Er was eerst een formele kritiek. Er is teveel tekst, en te weinig "iets anders", en daarbij, de aliniëring deugt niet. Nu is hij niet de eerste die me dat vertelt, maar ik zit al van bij het begin in de moeilijkheden. Ik heb af en toe kanjers van blinde vlekken, en dit is er één. Ik heb niet het flauwste benul van waarover ze het hebben. Het is quasi-fysiologisch. Zelfs zonder oogproblemen is mijn ruimtelijk inzicht bedroevend. Verder heb ik geen smaak en geen stijl, en ik beperk me dus noodgedwongen tot inhoud. Als meerdere mensen me vertellen dat dat een probleem is: so be it; ik kan er niet meer aan doen dan een kleurenblinde kan reageren op de opmerking dat hij moet rekening houden met kleuren. Overigens volg ik haast alleen blogs die "voornamelijk tekst" zijn (en anders is het me echt niet opgevallen; voel je de nattigheid?) en ik kan er minstens één opnoemen waar de conversatie zeer levendig is.

Dat is het tweede probleem. Aangezien er zeer weinig lezers zijn, en nog minder commentaren, zijn er ook geen gesprekspartners: en dus haken mensen als Dieter af. Een zeer, zeer gevoelig punt. Als het alleen het aantal lezers betrof... Het is moeilijk uit te leggen, en ik heb heus geen kleiner ego dan de rest; dus van mij mochten er gerust tonnen enthousiaste lezers zijn. Maar als dat niet zo is, wel, so be it, het is mij echt ook goed. Maar dat het tot weinig of geen uitwisseling van ideeën komt vind ik inderdaad jammer. Natuurlijk, in de mate dat het aan vormgeving ligt, zoals hierboven gezegd: jammer maar helaas.

Tenslotte vind Dieter dat het te weinig focus heeft. Het mengsel van bijvoorbeeld gezinsblog en financiële beschouwingen met, laten we zeggen, allerlei historische uitwijdingen is hem blijkbaar te kaleidoscopisch. Nu is dat natuurlijk iets dat ik zou kunnen veranderen. Maar ik wil niet. Misschien moeten we dit blog veel minder als een ideeënproject zien, en meer als een "kunstwerk". Lach niet! Er waren in de Renaissance heus veel meer beeldhouwers dan Michelangelo: en hoe hard je ze ook had willen helpen met de raad een David te maken, het had ze nooit kunnen helpen. Maar middelmatige kunstenaars voelen zoals hun briljante collega's de behoefte om te werken aan waar ze zin in hebben; datgene waar de inspiratie zit. Dus als mijn beeldhouwwerkjes die dag toevallig een baby uitbeelden, dan zal dat zo zijn. Het is die artistieke vrijheid die maakt dat dit blog meandert van het één naar het ander, en zo zal het blijven. Ik zou ongetwijfeld kunnen proberen populair succes te halen door mezelf op te geven - en er is geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt. Ieder vogeltje zingt nu eenmaal zoals het gebekt is, nietwaar?

Dus Dieter kan best gelijk hebben, en de "problemen" kunnen best aan mezelf liggen, als je ziet hoe weinig ik van plan ben "er iets aan te doen". Sterker nog, zelf denk ik dat een nog heel andere factor een veel belangrijkere oorzaak is van het gebrek aan "succes". Het is die oude omschrijving die iemand eens aan mijn posts uit de usenetperiode heeft gegeven: "te lang, te veel, te moeilijk en te luid". En alweer heb ik dat gevoel van, "hé, ja, dat is ongetwijfeld waar". Quasi onmiddellijk gevolgd door "waarom zou ik het veranderen?". Doe ik het voor de lezersaantallen? Laat me heel duidelijk bevestigen: ik ben erg blij met elke lezer; met elke commentaar, met iedereen die de moeite doet om er een score op te plakken. Maar dat is niet hetzelfde als waar ik het voor doe. Ik doe het omdat ik er zin in heb. Op mijn manier.

Toch waardeer ik heel erg de reactie van lezer Dieter. Ik krijg mezelf te zien door het oog van de wereld: zo begrijp ik weer een beetje beter waarom ik "arrogant", "onflexibel", "sectair", "afstandelijk", "hoogmoedig", en "pompeus" word genoemd. Maar dat gevoel van intellectuele vrijheid... ik zou het echt niet willen missen.

Maar ik moet stoppen met al die beschouwingen. Bij deze uitwisseling merk ik dat Dieter zelf net een blog heeft opgestart. Sta me toe de links aan te vullen...

---------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2009/12/zeer-gecharmeerd-daar-niet-van.html