Je weet nog wel? "Ah - Houston, we have a problem"? Die gasten hadden nu eens echt a problem. Ze waren niet eens op Aarde! Ze zaten ergens bij de maan - en hun raket ontploft! Die gasten zijn in een maanlander (!) helemaal om de maan heen gevlogen (kwestie van de zwaartekracht als energiebron te gebruiken, veronderstel ik) en er vervolgens mee terug naar de Aarde gekomen (!). Probeer het maar eens na te doen.
En een documentaire die ik er eens over gezien heb toonde een serie kranten die overal ter wereld gepubliceerd waren op de beslissende dag. Chinese karakters, Kyrillisch schrift, Het Laatste Nieuws en de Santiago Daily; ze hadden allemaal één groot beeld op de voorpagina: de volle maan waar een paar van onze soortgenoten, zeer ver van huis, zwààr in de shit zaten.
Waarna ze voor het oog van de wereld, letterlijk met de hele wereld ademloos toekijkend, de hele weg terug kwamen, en na niet meer dan drie mirakels, tien keer het onmogelijke en een bom geluk levend weer thuis kwamen.
Daar moet ik allemaal aan terugdenken nu in deze internettijden de hele wereld met open mond zit te kijken hoe 33 mijnwerkers onder 600 meter rots waren vastgeraakt, en ruim twee maand later levend weer naar boven worden geboord.
Hoeveel jaar geleden, of beter gezegd, hoe weinig jaar geleden zou onze technologie niet eens in staat geweest zijn om ze er terug uit te halen? Daar zit je dan, levend begraven, en wij zouden niet eens geweten hebben: leven ze nog?
Maar vandaag boort de mensheid een tunnel door alle zeshonderd meter rots, en één na één komen ze naar boven, en de scènes doen denken aan de dag dat Apollo 13 terug naar de Aarde kwam.
Het gebeurt niet alle dagen dat de hele wereld zit te kijken op een reddingsoperatie. De omstandigheden zijn er dan ook naar. En grote gelukwensen aan de Chilenen, zit er niet ergens een toepasselijke song bij Victor Jara?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten