De toenmalige peuters Sarah en Thomas zijn pas op de valreep van hun achttien maanden tot "peuter" uitgeroepen. Baby Sarah veranderde in peuter Sarah toen ze, net geen 18 maanden oud, bewust "mama" kon zeggen. Pas bij 20 maanden kwam er een update over verschillende woordjes en quasi-woordjes. Voor haar eerste pasjes was het wachten op 18 maanden en een beetje, en echt stappen heeft alweer tot 20 maanden geduurd.
Baby Thomas veranderde dan weer in peuter Thomas toen hij, net geen 17 maanden oud, verschillende pasjes na elkaar wist te zetten. En zijn spreken... Ach, zijn spreken... Het volstaat te zeggen dat er vandaag, ruim drie jaar oud, fraaie volzinnen uitkomen, en een aanvaardbare proportie woorden die toch iets ingewikkelder zijn dan "eten" of "melk" of "slapen". Kortom, ik neem aan dat hij nog altijd een zekere, eerder lichte, achterstand kan hebben op zijn leeftijdgenoten, maar niets om ons zorgen om te maken. Wat telt is het feit dat het ontwikkelt, en dat het op een bepaald moment redelijk snel gaat, en niet of het vroeg of laat gebeurt. Gewoon mijn indruk, letterlijk zonder enige kennis van zaken.
Hoe dan ook, in vergelijking met zijn broer en zus is peuter Simon een wonderkind. Natuurlijk, een kindje dat kan stappen op 15 maanden is niets bijzonders - maar ik zei: "in vergelijking". Het is een enorm verschil, als trotse ouder, als je je peuter van 16 maanden helemaal in zijn eentje naar een schuifaf op peutermaat ziet waggelen, de trap op kruifelen, gaan zitten, naar beneden glijden en opnieuw beginnen. Dan denk je echt wel eens terug aan die twee andere die op dat moment nog twee maanden op hun eerste pasjes moesten wachten.
Zijn spreken omvat een repertorium aan woorden en betekenisdragende klanken dat kleiner is dan dat van peuter Sarah, maar dat weet ik uit een post op twintig maanden. Er is "dààg" en "mama" en "papa", en "oei" en "boem". Er is een heel nauwkeurige "koek", gewoonlijk erg vaak herhaald, en er is "tu" voor "tut" en "koekoe" als een soort begroeting. Als ik terugdenk aan peuter Thomas die op deze leeftijd nog een jaar "ngààà, ngàààà" zou scanderen, waar peuter Simon nu al heel nauwkeurig "Boemba, Boemba" kan...
Natuurlijk, we hebben al lang gezien dat kleuter Thomas een mechanisch inzicht heeft dat nu al dat van zijn papa overtreft. En hij kan een zeldzaam (ik vergelijk natuurlijk altijd weer met de steekproef van één persoon, kleuter Sarah) sociaal inzicht vertonen. Zo zit hij prachtig te spelen in het keukentje als mastodontkleuter Sarah zich met het geval komt bemoeien. Luid protest van kleuter Thomas, natuurlijk, en kleuter Sarah trekt zich verongelijkt en in tranen terug. En nu kijkt kleuter Thomas geschrokken op, holt haar achterna en slaat zijn armpjes om haar heen. Als dat niet helpt stelt hij voor: "moet ik jouw knuffel halen? Moet ik Noekie halen?". Als dat nog altijd niet helpt stelt hij zelfs voor één van zijn eigen knuffeltjes voor haar te gaan halen...
Getroffen door zoveel bezorgdheid van haar grote kleine broer ontdooit kleuter Sarah helemaal en seconden later hollen de twee kleuters hand in hand naar het keukentje. Even later komt kleuter Thomas bij papa aankondigen dat "het restaurant" dadelijk open zal zijn, maar dat het eten nu nog te warm is.
Onnodig te zeggen dat kleuter Thomas op dat moment uitgebreid vele goede punten heeft gekregen. Hij kan zo prachtig glunderen...
Ook opmerkelijk is dat kleuter Sarah, nogal spontaan (ik kan de invloed van "het scholeke" niet inschatten) weer haar lees- en schrijfvorderingen heeft aangevat. Misschien herinner je je nog wel hoe ik zeer verwonderd vaststelde, toen ze pas twee geworden was, dat ze verschillende letters kon lezen. Toen volgden een paar maanden waarin ze de hele tijd vroeg "wat is dat" als ze een nieuwe letter zag, en op twee jaar en drie maanden kende ze ze allemaal. Dat is iets dat ik altijd alleen maar passief heb aangemoedigd. Als ze zelf met letters bezig wou zijn dan wou ik wel helpen en zodra ze het beu was was het gedaan: ik geloof niet in wonderkinderen. Dus in de tweede kleuterklas kon ze even goed als haar leeftijdsgenoten haar naam lezen en schrijven, en dat was dat.
Maar tegenwoordig staat hier een schoolbord met krijtjes in de keuken en op dit moment staat daarop, in kleuterhanepoten maar zéér leesbaar de tekst "dag mama" te wachten tot mama (die wegens peuter Simon nog niet in de keuken is geweest) die boodschap ziet staan. Ze kan haar naam schrijven, en die van kleuter Thomas, en ook "prinses" en hoewel ze hardnekkig haar "S" in spiegelschrift schrijft (heeft papa haar niet persoonlijk uitgelegd dat we van links naar rechts schrijven?) doet ze dat allemaal heel goed.
Nu, spontane vorderingen ga ik zeker niet tegenhouden. Voor mijn part leest ze de Ilias als ze volgend jaar naar het eerste leerjaar gaat, en schrijft ze haar eigen eerste verhaaltjes. Terwijl ze ook nul vorderingen mag maken, de rest van dit jaar, en het zal nog altijd niet slecht zijn. "Niet slecht", als je denkt aan die peuter die maar niet kon leren stappen en spreken...
--------------------------
Update, 10 november 2,010. Op school is een logopedist gepasseerd, en het verdict voor kleuter Thomas was dat zijn niveau "gemiddeld" was. Daar! Ik heb het altijd wel gezegd! Het ene kindje ontwikkelt zich nu eenmaal anders dan het andere, en er was geen reden om ons bezorgd te maken. Vooral zijn uitspraak is zwak, en hij maakt zelfs nog foutjes tegen de kleuren, maar de voorzetsels kent hij goed en hij kan ook heel goed een gesprek voeren. Het weze bij deze genotuleerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten