Nu kleuter Sarah vijf jaar is voelen we weer een heel verschil met de manier waarop de vorige jaren de Sinterklaassfeer werd beleefd. Vorig jaar was het allemaal al levendig genoeg, maar vandaag ervaart kleuter Sarah nog veel meer de aanwezigheid van Sinterklaas als reëel. Het is belangrijk dat de kindjes braaf zijn als ze cadeautjes willen krijgen, maar aan de andere kant... Sinterklaas is in Antwerpen gearriveerd en, en nu laat ik kleuter Sarah aan het woord: "Sinterklaas heeft verklaard dat er geen stoute kinderen zijn".
"Verklaard", in godsnaam, ik weet natuurlijk wel dat ik een pompeuze, orakelende stijl van praten heb, maar als je kleuter over "Sinterklaas heeft verklaard" begint...
Maar haar verdere analyse is logisch waterdicht. "Geen stoute kindjes, dus wij ook niet" zegt ze. En verder woont ook, oma in Antwerpen, en dus moeten we telefoneren: "Oma, wist je dat de Sint in Antwerpen is?". Natuurlijk wist oma dat, dat weten we toch allemaal? Die grote oogjes...
Intussen waren we er niet bij, daar in Antwerpen. Maar om één of andere reden zet ik altijd nogal de positieve kanten van Sinterklaas en Zwarte Piet in de verf, dus hier bij ons is uitgebreid vermeld dat er geen stoute kinderen zijn. Papa gelooft niet erg in de beïnvloedbaarheid van kindjes met domme dreigementen, en het is toch ook zo feestelijk allemaal... Vorig jaar hadden we een mailtje naar de hemel gestuurd, en het resultaat, ik zal het beeld nooit vergeten, was dat Sinterklaas bij ons op bezoek kwam, ernstig kijkend zijn grote boek opende, waarna zijn gezicht helemaal opklaarde en voorlas hoe het er allemaal heel goed uitzag, en dat Saartje zo goed speelde met haar broertje, en nog zo een paar...
En dat ernstige gezichtje van kleuter Sarah veranderde zo prachtig van quasi verschrikt over ongelovige verrassing tot opperste verrukking bij zoveel complimenten... Ik zei het al, ik zal het nooit vergeten. Bij ons geen "Sarah moet haar bord leegeten" en dat soort dingen, en ik heb er nog geen moment spijt van gehad.
Onze DVD met verhaaltjes van Bart Peeters met Sinterklaas wordt ook met heel andere ogen bekeken. Dat wil zeggen, nu ik de twee kleuters met grote oogjes naast elkaar in de zetel zie zitten begin ik zelf ook mee te kijken. Het heeft werkelijk iets hallucinants wat ze je daar allemaal wijsmaken, maar het is tegelijk zo grappig gedaan... Maar de twee kleuters kijken met gezichtjes die stijf staan van ontzag wat Sinterklaas allemaal zeg-, oeps, ik bedoel natuurlijk: verklaart. Mijn vrouw heeft er soms nog problemen mee dat we die kleintjes al die dingen op de mouw spelden, maar ik heb dat niet meer. Weet je, kleutertjes, die leven vanzelf al in een sprookjeswereld. De knuffels zijn belangrijke personages in het gezin en al wat je nodig hebt ligt gewoon in de winkel. Dan zal Sinterklaas er ook wel bijkunnen, zeker?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten