vrijdag 11 februari 2011

Het is me wat met die dictaturen

Je moet je dat eens voorstellen, we lezen hier in België in de krant dat er een kind is omgekomen in een auto ongeval en we staan er bedrukt op te kijken: het ergste dat een mens kan overkomen, wij mama's en papa's mogen er gewoon niet aan denken dat ons zoiets overkomt, je kent dat.

Maar in een dictatuur is zoiets schering en inslag. Geen auto ongeval, deze keer, maar "verdwenen" wegens ongewenste politieke activiteiten, voor zover je tenminste niet zelf bent opgepakt, opgesloten, gemarteld, vermoord, al dan niet met je hele gezin... En in ieder geval, je hele leven kort gehouden, geen vrijheid van denken, van spreken, van onderzoek, van persoonlijke ontwikkeling, in het beste geval leid je een nuttig leven in dienste van de leidende kliek en anders kan je liggen rotten in de riolen van de geschiedenis.

En iedereen vind het normaal en het komt nauwelijks in de krant, en als ze het een beetje goed spelen krijgen ze nog elk jaar miljarden steun van de Amerikanen en van de Europeanen (en sinds kort van de Chinezen) ook.

Maar dan, van de ene dag op de andere vliegt de dictator er uit, en ineens ziet het er heel anders uit! Dezelfde man (ik heb het niet zo makkelijk om meer dan een paar vrouwelijke dictators te bedenken, doorheen de hele wereldgeschiedenis) voor wie iedereen al die jaren beefde en waaraan ze zonder er veel aan te kunnen doen hun kinderen verloren, die wordt als een paljas van zijn sokkel gehaald en ineens vraagt iedereen zich af hoe het allemaal zo lang kon blijven duren.

Maar als ze zo gemakkelijk met hun staart tussen de poten in een helicopter kunnen geduwd en afgevoerd worden - hoe kunnen ze dan tegelijk al die jaren hun gang gaan en de mensen hun bezittingen, hun kinderen en hun leven afpakken, zonder dat er veel protest komt?

Geen opmerkingen: