Scholier Kobe komt vandaag logeren. Hij is een vriendje van scholier Sarah, maar zoals dat past bij mannetjes van een hogere primatensoort is hij erg genereus naar jongere mannetjes, en dus is het ook voor kleuter Thomas en peuter Simon feest. Nog grotere hoogtepunten van ambiance worden gehaald wanneer blijkt dat scholier Kobe ook nog een snoepjesspies heeft meegebracht voor elk van de kindjes. Ze mogen er ieder drie afhalen en opeten - maar wat doen ze nu met de rest?
"Kom maar hier", zeg ik tegen scholier Kobe, flexibel als altijd mijn hand uitstekend, "ik zal ze wel opeten!". Je ziet dat kindergezichtje van uitdrukking veranderen, nog net op tijd de kostbare spies terugtrekkend, en mij een tikje verbluft aankijkend.
Scholier Sarah legt vertrouwelijk haar hand op zijn schouder. "Trek je van hem maar niets aan" zegt ze op de toon van een veteraan in dit soort gevecht, "die is altijd zo."
Wat kan een mens er in 's hemelsnaam nog aan toevoegen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten