Peter Hamilton, The Dreaming Void

Het zwart gat in het centrum van onze melkweg is eigenlijk een van ons afgesneden universum op zich. Voor zover ik me daar ook maar iets bij kan voorstellen; een beetje zoals de Big Bang aan de oorsprong van ons eigen universum wellicht een aftakking is van een ander. Immers net zoals wij niet kunnen terugkijken naar “wat was er voor de Big Bang”? kunnen universa niet “vooruitkijken” naar wat er in die aftakking gebeurt: wat wij stroomopwaarts als een Big bang zien ziet er stroomafwaarts uit als een zwart gat.

Zoals we dat van zwarte gaten verwachten verzwelgt het materie en energie zodat het nog massiever en groter wordt, wat weer nieuwe materie binnen gatbereik brengt... Enzovoort. Maar met dat universum daar aan de binnenkant hebben we bovendien de suggestie dat dat allemaal gebeurt als een soort manier om de gebeurtenissen daarbinnen aan de gang te houden. En dus slurpt het onze eigen melkweg op, gewoon om zelf te overleven: het is zij, of wij.

Iets dergelijks.

Het punt is, het is science fiction. Letterlijk: Peter Hamilton is weer aan het werk aan een trilogie, en de eerste aflevering daarvan heet The Dreaming Void. Van Hamilton zijn we het soort “Space Opera” gewoon waarin ik zelf graag ronddwaal (1): Buitenaardse beschavingen, Aardse expansie in de melkweg en de soorten contacten en conflicten die daarbij horen. Veel ideeën over technologische ontwikkelingen en karakters die toch een beetje (en af en toe zelfs vrij goed) de indruk wekken dat je wil weten wat ze allemaal overkomt.

Ruim een millennium in de toekomst is de mensheid één van de machten in de Melkweg waarmee serieus rekening moet gehouden worden. Er is een “Commonwealth” van menselijke werelden, en die beschikt over een vloot waar maar heel weinig andere machten aan kunnen tippen. Binnen die Commonwealth bestaat er ook een beweging waarvan niet duidelijk is of het een religie betreft, dan wel een secte, maar die in elk geval zeer machtig is. Die beweging heeft evenwel een ongezonde belangstelling voor dat zwart gat in het centrum van de Melkweg. Het soort belangstelling dat kan maken dat het zich nog sneller gaat uitbreiden. Althans, dat vrezen een hoop mensen en instellingen binnen de "Commonwealth" plus nog minstens twee andere Galactische beschavingen. Eén daarvan is waarschijnlijk nog machtiger dan de mens, en van één denkt de mensheid dat ze een stuk minder in de pap te brokken hebben. Of misschien beter gezegd, de mensheid hoopt dat die niet zo zwaar doorwegen, want in het bijzonder met de laatste zit het er aan te komen dat het bakeleien zal worden over de kwestie.

OK, je moet zoals ik kunnen smullen van dat soort achtergrond om het te waarderen, maar zo is dat nu eenmaal. Binnen deze achtergrond zijn er verschillende individuele verhaallijnen, nu eens van mysterieuze figuren die je doen verder lezen omdat je wil weten hoe het afloopt, dan weer van karakters die je al zo lang en goed kent dat dat alleen maakt dat je met ze gaat sympathizeren. Toch moet ik bekennen dat in mijn opinie één van de zwakke punten van Hamilton ook weer opduikt. Hij is een geboren verteller die van de bewegingen van een mestkever nog een heel verhaal zou maken – en dat resulteert af en toe in lange bladzijden stof waar volgens mij niet veel mensen zitten op te wachten.

Maar goed, die stukken halen van geen kanten de hoeveelheid (en, steeds in mijn opinie ook niet de bedenkelijke kwaliteit) waarmee hij zo kwistig zwaaide in The Naked God (2). Zelfs de meer vervelende lijnen bleken uiteindelijk toch wel betekenis te krijgen, en de sterkere lijnen deden me af en toe terugdenken aan mijn favoriete auteurs, of eerdere stukken van Hamilton zelf, die in de categorie thuishoren die ik geregeld teruglees (“look at my nose, Joshua”).

Kortom, ik zou het boek zeker een drie geven op de schaal die ikzelf voorstel (1), waarmee het een goed boek vind, aan te bevelen aan de liefhebbers en geïnteresseerden van het genre. Het boek doet wat het belooft, en dat is het brengen van ontspanning aan de hand van een mengsel van dagdromen en nadenken, over hoe een mensheid in de toekomst er zoal zou kunnen uitzien. Het is de selectie naar publicatie doorgekomen en is daardoor deel geworden van een heel kleine groep, temidden van al het geschrijf dat daar niet in geslaagd is. En hoewel de naam van de schrijver daarbij zeker geholpen heeft vind ik dat het boek terecht door die selectie gekomen is.

----------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2008/06/alastair-reynolds.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/07/een-plankje-science-fiction.html