Eigenlijk zagen we het al een maand of twee geleden aankomen. De conversatie die plaatsvond, en die er naar de maatstaven van de peuter heel gewoon uitzag, ging als volgt:
Peuter: "wie is dat?"
Papa: "Je moet zeggen: wat is dat?"
Peuter: "Wat is dat?"
Papa: "Dat is een kommetje."
Peuter: "Wie heeft dat daar gezet?"
Papa: "Papa heeft dat daar gezet."
So far, so good? Niets nieuws onder de zon? Allemaal zeer waar, maar toen volgde als de pijl waarmee de held Achilles geveld werd voor de muren van Troje:
Peuter: "Waarom?"
Doiiinggggg!!! ging het door het hoofd van papa. En ook mama stond er met open mond op te kijken. Haar eerste "waarom"! En ja, een beetje typisch voor peuter Sarah, toen volgden er twee lange maanden met niet één enkele "waarom", en de laatste weken volgden er nog veel langere dagen met niet veel anders dan "waarom".
En daarmee zagen wij wat in het Amerikaans zo mooi "the handwriting on the wall" heet. Ons peutertje gaat er vandoor! Binnenkort, zeer, zeer binnenkort, hebben we helemaal geen peutertje meer, maar krost er een flinke kleuter door het huis. Eigenlijk konden we strikt genomen al sinds verschillende weken van een kleuter spreken, maar ja... Als je er een naam aan geeft, dan is het meteen zo officiëel, nietwaar? En dus bleven we het nog even hebben over "peuter Sarah" die, geef het maar toe, één van de begrippen van dit blog is geworden.
Want ja, er waren al een hoop andere tekenen die het onverbiddellijk voortschrijden van de tijd aankondigden. We hadden al een hele tijd geen "né, nie dodo" meer gehoord. "Ik wiiiiil nieieieieieie slaaaaapuh!" daarentegen zoveel je maar wil. Ook het met grote oogjes, en op een toon vol van het vroomste vertrouwen, uitgesproken "maar dat is niet erg, eh, mama", dat je meteen doet opspringen om de omvang van de ramp en de geschatte schade op te meten, waren al heel andere toestanden dan de peuter van 18 maanden van destijds. En op een dag kan je niet langer je ogen dichtknijpen en moet je de realiteit onderkennen.
Leven is loslaten.
Vandaag wordt peuter Sarah drie jaar. Dat lijkt me een uitstekende gelegenheid om het alsnog "officiëel" te maken. Peuter Sarah is niet langer een peuter! Ik weet nog dat ik achttien maand geleden (1) peuter Sarah welkom en veel succes heb gewenst in de wereld van de peuters. Sta me toe dat nu ook te doen voor de wereld van de kleuters.
Kleuter Sarah, je was een fantastische peuter, een peuter zoals we er iedereen één zouden toewensen. Je hebt heel veel geleerd in het peuterklasje waar je drie maanden bent geweest, en we denken dat je helemaal klaar bent om je onder de kleuters te mengen. We hopen dat je de lijn van zonnige, gelukkige en gezonde peuter zal doorzetten en een vrolijke en opgewekte kleuter zal zijn.
Je meer dan ooit trotse papa en mama wensen je een gelukkige verjaardag.
------------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/01/baby-sarah-is-niet-langer-een-baby.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten