De meest bevooroordeelde ouder had in ons geval nooit de conclusie kunnen vermijden: in haar fysieke ontwikkeling is baby Sarah niet snel. Ze is nu bijna 18 maanden, en toch... Ze spreekt niet, ze kan nog niet stappen zonder zich vast te houden, en ze heeft nog maar zes tanden. Nee, met de beste wil van de wereld, het gaat traag.
Maar zolang het evolueert zijn we gelukkig, en er is geen enkele reden om ons ongerust te maken. Zoals iedereen proberen we haar te leren stappen, en haar woordjes te laten herhalen, en tellen we haar tandjes, en bij elke nieuwe ontwikkeling zijn we zo blij als, als... een baby?
Met veel voordoen en herhalen zijn we er in geslaagd haar de klank "mama" te laten uitbrengen. Maar er was geen enkele reden om aan te nemen dat ze weet wat dat betekent. Ze brengt ook andere klanken uit, zoals "ash!" en "jààààààà...". Ook van dat laatste weet ze niet wat het betekent, maar het kan zeer schattig zijn. Papa tegen mama: "zal ik dat beertje halen?" Sarah tegen allen: "jààààààà...".
Normaal reageert ze onmiddellijk op "ash!". Als we dat zeggen, dan zegt ze het onmiddellijk na. Pas wanneer ze goed doorheeft dat we "nazeggen" aan het spelen zijn proberen we "mama", en na de nodige pogingen herhaalt ze dat dan ook.
Maar vandaag waren papa en baby Sarah alleen thuis. Wanneer ik het geluid van de auto op de oprit hoor zet ik baby Sarah in het vensterraam. De auto stopt, de deur gaat open, mijn vrouw stapt uit. Ik heb al die tijd geen woord gezegd...
"Mama" zegt baby Sarah zodra ze mijn vrouw ziet.
Geen twijfel! Ze weet wat het betekent, en ze kan het zeggen! Haar eerste woordje! En daarmee is baby Sarah niet langer een baby!
Sta me toe baby Sarah bij deze een hartelijk welkom in de wereld van de peuters te wensen. Peuter Sarah, je was een ongelofelijke baby om te hebben, een zeldzaam privilege onder de baby's. We hopen dat je een even zonnige en gelukkige en gezonde peuter zal zijn.
Je trotse papa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten