De ironie is bijna totaal. De opiniepagina van de Financial Times vertoont twee artikelen onder elkaar, over onderwerpen die niet noodzakelijk veel met elkaar te maken moesten hebben. Het eerste gaat over China, het tweede over de VS.
Het artikel over China vertelt hoe de Chinezen met een raket een satelliet hebben vernietigd, en daarmee zo goed als het startschot geven voor een nieuwe bewapeningswedloop - deze keer in de ruimte. Dat zorgde voor spektakel genoeg in de internationale diplomatie. Maar het artikel schijnt een ander licht op de zaak. De grootmacht die het meest heeft gestaan op zijn souvereiniteit als het over technologische ontwikkeling ging, en niet geneigd was veel verdragen te tekenen om die aan banden te leggen, was uitgerekend de VS. En als de VS maar blijven raketten bouwen en de ruimte exploreren - op basis van welke autoriteit zouden ze dan van andere ambitieuze grootmachten kunnen vragen dat niet zelf ook te doen?
Van dat soort vragen geeft het artikel nog voorbeelden. Zo vragen de Chinezen zich luidop af waarom ze niet naar Afrika zouden gaan, en daar grondstoffen kopen, en daarvoor in ruil infrastructuur zouden leveren, zelfs aan landen met de meest weerzinwekkende regimes, als dat niets anders is dan wat het Westen zelf ook altijd heeft gedaan? Wij, liberalen, waren er altijd zeer sterk van bewust dat primitieve landen primitieve regimes zouden hebben. Als de keuze was tussen verschillende dictators - was de beste keuze dan niet die dictator met wie we tenminste nog konden praten? Waarom zou dat voor China anders zijn?
En nog een voorbeeld zijn de mensenrechten. Tot voor kort, zeer kort, hoefde het Westen zijn kritieken niet eens uit te spreken - niet dat we dat niet deden, natuurlijk. Maar het volstond om met de armen over elkaar en een misprijzende uitdrukking op het gezicht een blik te werpen op al die concentratiekampen en andere heropvoedingscampagnes voor dissidenten, en je zag Russen en Chinezen al ongemakkelijk over hun stoel schuiven. Vandaag, sinds een zeer beperkt aantal jaren, kunnen we ons met al onze preken schor schreeuwen, en de Chinezen halen kalmpjes hun schouders op, spreken de term "Guantanamo" uit en leggen de hele zaak rustig naast zich neer. En oh, ik heb ze wel zien aanschuiven, die apologeten van dom rechts om te komen roepen dat het "bij ons allemaal heel erg verschillend is". Er waren tenslotte ook altijd mensen die volhielden dat de Sovjet Unie een superieure economie was en er waren er die beweerden dat de Aarde plat was. Laat ze dus maar roepen; de feiten spreken nog luider voor zich: de Chinezen halen hun schouders op en bouwen voort aan hun satelliet killers.
En oh ironie, daarmee gaat het artikel bijna naadloos over op het tweede artikel, het artikel dat gaat over de VS!
De titel van dat artikel is iets als "a president bound by his own mistakes". En het artikel besluit dat zelfs de Democraten geconfronteerd worden met het probleem van "a ruined presidency". Natuurlijk, we kunnen het allemaal afwimpelen met de opmerking dat de Financial Times een hysterische, extreem-linkse, anti-Amerikaanse (etc. etc.) propagandagazet is, maar we zijn niet overtuigender dan wanneer we volhouden dat de Aarde plat is. Ook nu spreken de feiten voor zich: voor een lange lijst onderwerpen geldt dat de president geen enkele autoriteit meer heeft, en deze "ruïne" helemaal aan zichzelf te danken heeft.
Waar dat niet kan verklaren waar die blinde adoratie vandaan komt waarmee dom rechts al die tijd Bush heeft vereerd, verklaart het wel de woede van de hele rest van het politieke spectrum, van dom links over luciede links tot luciede rechts, gedurende al die jaren. Uitgerekend aan het begin van de eeuw die "het Westen " zal reduceren van enige supermacht tot middelmatige speler in het wereldgebeuren, zijn de VS er in geslaagd om de stem van die speler een maximaal verlies aan geloofwaardigheid te doen lijden. En daarmee heeft Bush aan "het Westen" een schade toegebracht die veel, oneindig veel groter is dan al de schade waarvan alle Bin Ladens van de wereld zelfs maar hadden kunnen dromen.
Het contrast tussen het beleid van China, en datgene wat de laatste jaren in de VS voor een "beleid" doorging had niet groter kunnen zijn...
Geregelde lezers van dit blog zullen op dit punt mischien zeggen dat dat allemaal niets nieuws is. Maar er is natuurlijk wel iets nieuws. Het is nieuw dat je dit tegenwoordig kan schrijven zonder een onvoorstelbare hoeveelheid geloei en gescheld over je heen te moeten laten gaan. Het is nieuw dat je dit tegenwoordig in meerdere artikelen onder elkaar in de Financial Times ziet staan. Het is nieuw dat we, heel, heel langzaam het punt naderen waarop we zullen kunnen nadenken over het repareren van de schade.
Want zeg nu zelf, de eerste stap op weg naar het repareren van schade, is dat je inziet dat die schade er is, nietwaar? Het lijkt er tenminste op dat dat laatste tegenwoordig stilaan weer is toegestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten